Voor het eerst mama: “Kerstomaten lust hij niet, een stift of kattenvoer daarentegen …”

Mama-redactrice Celine werd in augustus 2019 voor het eerst moeder, van de überschattige Otis. Wat dat met haar deed en hoe zij nu als prille mama in het leven staat, deelt ze in deze column. Van herkenbare paniekaanvalletjes tot dolgelukkige mama-momenten vol verwondering: welkom in de wereld van Celine!

Plots kieskeuriger

‘Zo krijg je een moeilijke eter toch aan het eten’. Dat las ik in het tijdschrift waarin ik aan het bladeren was tijdens een zeldzaam vrij moment. Een titel die me stiekem aan het lachen bracht, omdat Otis altijd een alleseter geweest was die iedere maaltijd met véél plezier verorberde. Dus dat probleem kende ik niet. Hij was misschien zelfs net iets té enthousiast, volgens de huisarts die zo haar bedenkingen had, omdat z’n gewicht toch wat boven het gemiddelde lag.

Maar van zodra z’n eigen wil toenam, nam de eetlust af. Bananen en bosbessen belandden geregeld op de vloer. En van de vers bereide warme maaltijd wil hij enkel het vleesje in z’n mond stoppen. Kerstomaten lust hij niet, een stift of kattenvoer daarentegen …

Pas op, eigenlijk mag ik echt niet echt klagen. Er zijn dagen dat het best goed gaat. En dat hij zo’n grote honger heeft, dat hij tranen met tuiten huilt omdat ik de maaltijd niet snel genoeg serveer. Begrijpelijk toch? Ik word ook hangry als ik met een lege maag take away bestel en de koerier niet na vijf minuten aan de deur staat.

Maar er zijn ook momenten dat hij zijn boke met kaas absoluut niet wil oppeuzelen. Tenzij het op mijn bord ligt natuurlijk. ‘Dat’ zegt-ie dan, terwijl hij naar mama’s hapje wijst.

Soms wil hij zijn boke met kaas absoluut niet oppeuzelen. Tenzij het op mijn bord ligt natuurlijk

Nostalgie

“Zou hij dat van mij hebben?” Zijn kieskeurige eetgedrag bracht heel wat jeugdherinneringen naar boven. Wanneer mijn moeder met de steelpan en soeplepel naar de tafel wandelde wisten we dat het bijna tijd was voor le moment suprême. Zachtjes serveerde ze een heerlijk sausje in het putje dat ik in de wortelpuree gegraven had.

“Zij heeft meer op haar bord”, hoor ik mezelf nog jaloers zeggen, toen ik merkte dat zuslief een tikkeltje meer van mijn favoriete eten voorgeschoteld kreeg. Maar toen het spruitjes waren bleef ik wijselijk zwijgen. Of ananas, bah! Van de textuur alleen al begon ik spontaan te kokhalzen. Nog steeds trouwens.

Een slab mét mouwen is hier onmisbaar

Ik heb me eens laten vertellen dat je eten beter smaakt wanneer je met je handen eet. Wel, mijn zoon denkt daar ook zo over. Hij weet precies hoe hij een lepel of vork moet gebruiken, maar zijn voorkeur gaat nog steeds uit naar zijn twee pollekes.

Hoe vettiger hoe prettiger. Iedere centimeter van het parket is minstens al een keer met voedsel beklad. En ik ben nog steeds wreed content dat ik die peperdure steelstofzuiger aangekocht heb, waarvan het stofreservoir voornamelijk uit brood- en koekkruimels bestaat. 

Maar goed, het is tijd om aan tafel te schuiven en ik duim héél hard dat hij zijn buikje zo meteen rond eet. Duim je mee? Smakelijk!

OOK LEZEN:

• Voor het eerst mama: “Instamoms doen me soms wat schuldig voelen”
• Voor het eerst mama: “Het werd vanzelfsprekend dat hij snel in slaap viel, tot daar plots verandering in kwam”
• Voor het eerst mama: “Mijn zoon vindt verf blijkbaar een delicatesse”

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief (rechts bovenaan op de homepage) om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!