Celine

Voor het eerst mama: “Hij was zo overprikkeld door het vele bezoek dat ik al meteen getrakteerd werd op een nuit blanche”

Mama-redactrice Celine werd in augustus 2019 voor het eerst moeder, van de überschattige Otis. Wat dat met haar deed en hoe zij nu als prille mama in het leven staat, deelt ze in deze column. Van herkenbare paniekaanvalletjes tot dolgelukkige mama-momenten vol verwondering: welkom in de wereld van Celine!

Stoort het als ik even binnenspring?

“Ik hoor het mijn vroedvrouw nog zeggen: ‘laat je kindje de eerste dagen dicht bij jou en je partner, anderen hoeven hem niet vast te houden, zijn ouders zijn de enige twee personen die hij op dat moment écht nodig heeft. En weiger ook zo veel mogelijk bezoek in het ziekenhuis om de hoeveelheid prikkels te vermijden. You’ll thank me later.’ En gelijk had ze, maar ik kreeg het benauwd toen ik besefte dat we dat aan bepaalde familieleden en kennissen moesten verkondigen. En zoals verwacht ging dat gepaard met de nodige discussies. Het kleintje zat nog veilig in m’n buik maar was intussen wel al het bezit geworden van verre nichten of buren wiens naam ik zelfs niet kende.

En toen het zover was bleek dat de boodschap niet echt overgekomen was. Want nog voor we ieder detail van zijn gezichtje in levenden lijve konden bewonderen, hadden we al een vijftal verplichte telefoontjes achter de rug met — wie was dat ook alweer? Niet veel later was het in de ziekenhuiskamer een drukte van jewelste. ‘Oh, hij ligt zo schattig te slapen! Zal ik hem even pakken?’

PS Dat van die prikkels was blijkbaar geen mop! O. was zo overprikkeld door het vele bezoek dat ik mijn eerste nacht al meteen getrakteerd werd op een nuit blanche.

“Oh, hij ligt zo schattig te slapen! Zal ik hem even pakken?”

Gezellig een broodje eten

Met een kleine baby op stap gaan is tijdens de eerste weken een spannend avontuur. Zelfs naar een snackbar gaan leek plots een enorme uitdaging. We trokken onze stoute schoenen aan en gingen voor het eerst een broodje — mozzarella tomaat om precies te zijn — gaan eten in het aangename gezelschap van onze zoon.

We waren nog geen minuut binnen of het zweet brak me uit. Want de ruimte was te klein en de kinderwagen te groot, waardoor we allerlei manoeuvres moesten uitvoeren om binnen te raken met het ding. Eens gelukt merkten we dat er nog een tafeltje vrij was naast een vrouw die al een poosje naar ons staarde. Ze bleek de moeder van de uitbaatster te zijn die overduidelijk nood had aan een conversatie.

‘Hoe oud is hij?’, ‘Heeft hij geen honger?’, ‘Geef je borstvoeding?’, ‘Is het een jongen of een meisje?’, ‘Zal ik hem even nemen zodat jullie kunnen lunchen?’ Misschien moet jij gewoon eens zwijgen zodat wij in alle rust kunnen eten, dacht ik.

Zatte Rita

Wanneer mensen een snoezige hond zien voorbij wandelen hebben ze snel de neiging om het dier te strelen, zonder naar de toestemming van het baasje te vragen. En bij baby’s is dat krak hetzelfde! Wedden dat er ook bij jou eens een wildvreemde ongevraagd in de kinderwagen kwam loeren?

Toen we na een lange semi-quarantaine voor het eerste op een terrasje zaten, zag ik een vrouw naar ons toestappen. Ze was een jaar of zeventig schat ik, maar dat probeerde ze te verdoezelen met geblondeerde haren en een felroze lippenstift die ze niet zo heel nauwkeurig aangebracht had.

Dat ze zomaar aan onze tafel kwam staan om een praatje te slaan met onze zoon, kan ik nog begrijpen. Hij is dan ook een geweldige gesprekspartner. Maar het geknijp in z’n wangen en de verschrikkelijke wijnwalm die ze verspreidde vond ik behoorlijk irritant. Plots strekte ze haar twee handen uit, met de intentie om hem beet te nemen, waardoor m’n vriend haar er terecht op wees dat ze een brug te ver ging. Zelf was ik zo geschrokken van haar gedrag dat ik hélemaal niets deed. Was ik mijn moederinstinct misschien thuis vergeten? Waarom reageerde ik hier niet sneller op?

Waarom liet ik dit toe?

Eerlijk: na zulke gebeurtenissen blijf ik achter met een enorm schuldgevoel. Als mama hoor je toch veel sneller te reageren? Ik denk dat ik gewoon niet kon geloven dat anderen zich zo kunnen gedragen. En dit zijn spijtig genoeg niet de enige voorvalletjes, en dat op zo’n korte tijd. Hij is maar tien maanden oud, begot.

Maar goed, lesje geleerd. Ik ga nu verder genieten van mijn glaasje wijn, op het terras, met mijn zoon lekker dicht bij mij en m’n resting bitch face om ongewenste gasten te verjagen.”

Ook lezen:

Volg ons op FacebookInstagramPinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief (onderaan de homepage) om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!

Partner Content

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."