Voor het eerst mama: “Tijdens mijn zwangerschap verwachtte ik me aan doemscenario’s, maar dat viel best mee”

Mama-redactrice Celine werd in augustus 2019 voor het eerst moeder, van de überschattige Otis. Wat dat met haar deed en hoe zij nu als prille mama in het leven staat, deelt ze in deze column. Van herkenbare paniekaanvalletjes tot dolgelukkige mama-momenten vol verwondering: welkom in de wereld van Celine!

Piekeren tijdens de zwangerschap

“Een zwarte vlek op een witte broek, een stortbui op de dag dat je net een tuinfeest geeft… Om de een of andere reden ben ik er rotsvast van overtuigd dat er altijd wel iets zal gebeuren als de dingen net iets té goed gaan. Dus ook tijdens mijn zwangerschap verwachtte ik me aan een resem doemscenario’s.

Maar ik had eigenlijk hélemaal geen reden tot klagen: ik was nooit misselijk en mijn energiepeil schoot de hoogte in. Het ging zelfs zo vlot dat ik me begon af te vragen of er überhaupt een kind in mijn buik zat. Gelukkig lag er een doppler binnen handbereik, nog voor Otis een teken van leven kon geven met een schopje hier en daar.

Vooral de zenuwkriebels in de wachtzaal bij de gynaecoloog zal ik niet gauw vergeten. ‘Oei mevrouw, ik zie iets vreemds’, zei ze in mijn gedachten, maar die woorden kwamen niet. Zelfs het nieuws dat ik zwangerschapsdiabetes had, kon geen roet in het — suikervrije — eten gooien, want met het boeleke bleef het goed gaan.

De laatste loodjes

Toegegeven: dat de warmste dag ooit gemeten in ons land net tijdens mijn derde trimester plaatsvond, was pittig. Het zweet brak me uit op plekken waar ik nooit eerder transpireerde, en gepast schoeisel vinden voor mijn gezwollen voeten was zelfs een grotere uitdaging dan veters knopen. Maar mijn kleine mannetje liet het Siberisch koud, terwijl ík net het gevoel had dat hij door de hitte weleens eerder ter wereld zou kunnen komen.

“Ik genoot écht van mijn bolle buik, en van de speldenprikjes die steeds meer begonnen te lijken op een vuistslag van Muhammad Ali.”

Nooit gedacht dat ik op 39 weken en 5 dagen zou snelwandelen om de baby wat te laten zakken, en dat die slechts één dag voor de uitgerekende datum in mijn armen zou liggen. Hélemaal compleet. Tien vingertjes. Tien tenen. Maar misschien heeft hij wél mijn pessimistische kantje geërfd.

Potje ansjovis

Zwartkijker, ik? Nee hoor, soms zag ik tijdens mijn zwangerschap de dingen ook knalgroen, feloranje, of roze — om het cliché te bevestigen. Ik genoot écht van mijn bolle buik en van de speldenprikjes die steeds meer begonnen te lijken op een vuistslag van Muhammad Ali. Andere mama’s in spe zouden tekenen voor zo’n vlekkeloze zwangerschap, en dat besefte ik maar al te goed. En als ik dan toch eventjes durfde af te dwalen, kon mijn vriend mijn negatieve gedachten doorbreken met het potje zoute ansjovis dat hij voor me in de nachtwinkel gekocht had.”

Ook de moeite om te lezen:

• Redactrice Veerle over haar fertiliteitsbehandelingen
• Zwangerschapsdiabetes: wat is het en wat doe je eraan?
• Zwanger in de zomer? Deze 13 dingen zul je zeker herkennen…