Voor het eerst mama: “Waarom worden kinderen altijd ziek wanneer je op vakantie vertrekt?”

Mama-redactrice Celine werd in augustus 2019 voor het eerst moeder, van de überschattige Otis. Wat dat met haar deed en hoe zij nu als prille mama in het leven staat, deelt ze in deze column. Van herkenbare paniekaanvalletjes tot dolgelukkige mama-momenten vol verwondering: welkom in de wereld van Celine!

Enkele weken geleden gingen we met Otis voor het eerst op vakantie. Dat vonden we stiekem spannend, want meneertje had tot dan toe nog geen enkele nacht buiten zijn eigen kamer — of heel af en toe die van ons — doorgebracht.

We waren goed voorbereid: de koffers stonden daags voor vertrek al klaar. Ze zaten propvol spullen die we hoogstwaarschijnlijk niet gingen gebruiken, maar de ervaring leert me dat je met kinderen altijd voorzien moet zijn.

“Op één ding waren we jammer genoeg niet voorbereid: buikgriep!”

Op één ding waren we jammer genoeg niet voorbereid: buikgriep! In al z’n glorie. Tijdens ons laatste nachtje thuis werden zowel zoonlief als ik getrakteerd op dit vervelende virus. Leuk wel, zo al je beddengoed en kleding moeten wassen vooraleer je er tussenuit knijpt, terwijl je je maaltijd van de avond ervoor tracht binnen te houden. Langs beide kanten. Alvast m’n excuses voor de details.

Waarom worden kinderen — en ouders ook in dit geval — altijd ziek wanneer je op vakantie vertrekt? De verhalen van bevriende mama’s en papa’s die ik onbewust verdrongen had, schoten me plots weer te binnen. Met een toilettasje tjokvol medicatie in de aanslag en een portie goede wil om er toch een fijne vakantie van te maken, beslisten we alsnog te vertrekken.

“Een ongeluk komt nooit alleen zeggen ze, maar de moed zakte behoorlijk in mijn schoenen “

Onze twee uur durende autorit begon omstreeks half een. Hét ideale tijdstip dachten we, omdat O’tje dan zijn middagdutje kon doen. We staken lange donkere tetradoeken tussen de portieren — wat een vreemd zicht moet dat geweest zijn — zodat hij makkelijker de slaap zou kunnen vatten. En we maakten het extra cosy met een knuffel, tutje en deken. Zelfs een volwassene zou er spontaan doodmoe van worden. Maar onze tweejarige peuter dacht er het zijne van.

Dat hij hierdoor de rest van de avond humeurig was, is uiteraard geen verrassing. Met als kers op de taart: ons zoontje dat de hele tafel op restaurant onderkotste en een mailtje van de opvang om te melden dat hij een hoog-risicocontact gehad had met iemand die besmet was met het coronavirus. Een ongeluk komt nooit alleen zeggen ze, maar de moed zakte behoorlijk in mijn schoenen. Dit was onze eerste vakantie samen begot!

Omdat we op verplaatsing waren, haalden we de volgende ochtend meteen een sneltest. Geen pretje om te doen bij zo’n kleintje, maar we wilden daar geen onnodige risico’s nemen. Na twintig minuten verscheen er gelukkig geen tweede streepje op de test. Een pak van ons hart was dat. En ook de buikgriep verdween spontaan als sneeuw voor de zon. Het agressieve beestje had er na 24 uur al de brui aan gegeven. Gelukkig maar.

We hebben al bij al dus toch kunnen genieten van die welverdiende tijd met ons gezin. En dat we bij thuiskomst telewerk met ons kleintje moesten combineren, omdat de crèche door het voorval voorlopig gesloten bleef, lieten we niet aan ons hart komen. Want een opgeladen ouder kan de wereld aan. Geloof mij.

NOG MEER VERHALEN VAN CELINE:

• Voor het eerst mama: “Hij begon steeds heviger te woelen, met de bijbehorende schopjes in mijn maag en vingers in m’n ogen”
• Voor het eerst mama: “Die arme vroedvrouwen op de dienst materniteit zullen mij ongetwijfeld vervloekt hebben”
• Voor het eerst mama: “Een vakantiepark klinkt voor kinderloze koppels hoogstwaarschijnlijk als een weinig avontuurlijke nachtmerrie”