Mijn verhaal: Kathleen werd afscheidsplanner nadat ze haar zoontje van 11 maanden verloor

De 11 maanden oude Lou overleefde het zware auto-ongeval dat Kathleen had niet. Toen stopte de wereld even met draaien. “We moesten niet alleen afscheid nemen van Lou, maar we stelden ons ook de vraag: ‘Waar willen we met ons leven naartoe?’”. Ondertussen begeleidde Kathleen al heel wat anderen in hun afscheid. Lees haar krachtige verhaal.

Een verschrikkelijk auto-ongeval met een tragisch einde

Na een lange weg boordevol vruchtbaarheidsbehandelingen en zwangerschapsverliezen werden Kathleen en Koen eindelijk mama en papa van Lou. “Na al die jaren van moeilijkheden mocht hij er eindelijk zijn”, vertelt Kathleen. “ Op 14 augustus 2014 kreeg ik mijn allermooiste moederdagcadeau: Lou werd geboren. We hebben 11 maanden van hem mogen genieten. En toen was er dat verschrikkelijke ongeval. Ik zat aan het stuur, we botsten met een vrachtwagen. Lou liet daarbij het leven, en onze wereld stond plots op zijn kop. We namen niet alleen afscheid van Lou, maar we stelden ons ook de vraag: ‘Waar willen we met ons leven naartoe?’.

Ik startte toen en daar mijn rouwrevolutie. Ik wilde geen somber en grauw afscheid met een grijze doodsbrief.

We vonden onze weg niet in het afscheidsaanbod dat toen bestond. Ik ging op zoek, organiseerde zelf een afscheid op onze maat, volgde heel wat opleidingen en een jaar later werd Lou’k up geboren. Een vzw waarbij ik als afscheidsplanner, rouw- en verliescoach en positiviteitscoach anderen help bij het verlies in hun leven.”

Een gepast afscheid, met ballonnen en ijsjes

Kathleen: “Toen wij in 2015 afscheid namen van Lou, vond ik geen begrafenisondernemer die ons afscheid kon vormgeven zoals wij dat wilden.  Ik startte toen en daar mijn rouwrevolutie. Ik wilde geen somber en grauw afscheid met een grijze doodsbrief zoals de meesten mij aanboden. Dus deden we het zelf.

De afscheidsviering van Lou straalde vooral heel veel warmte uit en dankbaarheid voor zijn leven.

De afscheidsviering van Lou straalde vooral heel veel warmte uit en dankbaarheid voor zijn leven. We toonden heel wat filmpjes waarin volop gelachen werd. Er waren veel ballonnen. We deelden zonnebloemen uit, omdat hij ons zonnestraaltje was. En iedereen at een lekker ijsje terwijl er live muziek werd gespeeld.

Dat eerste afscheid zou het begin worden van vele andere persoonlijke en warme afscheidsvieringen die we daarna met Lou’k up vormgaven.

Zo organiseerden we een afscheidsfestival, aan het water mét luide muziek, voor een jonge mama van drie kinderen die zelf niets liever deed dan festivals afschuimen. We zorgden voor persoonlijke, passende uitnodigingen en maakten troostkoffers voor haar kinderen. “

Het taboe doorbreken

Met Lou’k up willen we het taboe doorbreken en mensen het afscheid gunnen dat ze écht willen. liefst met een goeie portie warmte en positiviteit.

Kathleen: “ Met Lou’k up willen we het taboe doorbreken en mensen het afscheid gunnen dat ze écht willen. Liefst met een goeie portie warmte en positiviteit. Mensen die bij ons terechtkomen, willen ondanks hun verdriet ook graag het leven vieren en dankbaar zijn voor wat was.

Bij Lou’k up kunnen zij terecht voor de unieke zorg voor momenten van afscheid in hun leven.  Ik werk als afscheidsplanner, waarbij ik van begin tot eind het hele afscheid mee vormgeef en organiseer. Voor uitvaarten voor kinderen, maar eigenlijk voor iedereen die het vraagt.

Ik wil anderen het vertrouwen geven dat het, ondanks de hemel die op hun hoofd valt, zo waardevol is om het leven en de herinneringen te vieren.

Er heerst nog altijd zo’n groot taboe rond overlijden en doodgaan, waardoor er niet over gepraat wordt. Af en toe hoor je weleens iemand zeggen: ‘dit nummer moeten ze spelen op mijn begrafenis’, maar veel verder dan dat gaat het vaak niet. Daarom kun je bij ons bijvoorbeeld ook een afscheidsakte laten opmaken. Daarin nemen we alle wensen voor je afscheid op. Zonder verplichtingen om de uitvaart achteraf ook door ons te laten organiseren.”

Maar het gaat verder dan dat. We willen mensen begeleiden bij elk soort einde, en samen met hen opnieuw op zoek gaan naar een een nieuwe gele draad in hun leven: iets nieuws om voor te leven. Dat kan ook na een echtscheiding zijn, bijvoorbeeld. Of op een moment in het leven waarop iemand afscheid neemt van zijn vroegere ‘ik’. “

Als ik mezelf voorstel, vertel ik altijd dat ik een zoon heb die voor altijd 11 maanden is en een dochter die net 3 geworden is.”

Lou is er altijd bij

Niet alleen het levenswerk van Kathleen zorgt ervoor dat Lou altijd heel aanwezig blijft. Dat is ook thuis zo. “Onze dochter Dot is nu drie jaar”, vertelt Kathleen. “Ze heeft Lou nooit gekend en toch praat ze vaak over haar broer. Lou is echt een evenwaardig deeltje van het gezin. Er hangen foto’s van hem aan onze muren en we vertellen vaak over hem. Als we een kaartje ondertekenen, doen we dat met 4. En als ik mezelf voorstel, vertel ik altijd dat ik een zoon heb die voor altijd 11 maanden is en een dochter die net 3 geworden is.”

Mensen vragen me soms of Lou`k up mijn droom was. Dat is het niet, mijn droom was dat Lou bij ons zou zijn.

Een missie

Kathleen: “Mensen vragen me soms of Lou`k up mijn droom was. Dat is het niet, mijn droom was dat Lou bij ons zou zijn. Lou’k up is mijn missie. Ik wil vanuit positiviteit mensen besmetten. En hen het vertrouwen geven dat, ondanks de hemel die op hun hoofd valt, het zo waardevol is om het leven en de herinneringen te vieren.

We hebben al te veel meegemaakt in het leven om ons druk te maken over de kleine dingen.

Mensen die mij kennen, weten dat ik die positiviteit van nature in me heb. Iets wat ik met mijn man deel. We hebben al te veel meegemaakt in het leven om ons druk te maken over de kleine dingen. Dat geven we mee in alles wat we doen. En we merken dat het net dat is wat mensen zo in ons en Lou’k up aanspreekt. Natuurlijk is niet elke dag even gemakkelijk. En we denken nog elke dag aan Lou. Maar we maakten hem ook een belofte. De belofte om er weer voor te gaan.

Mensen vragen me wel vaker of dat niet moeilijk voor me is, zo elke dag geconfronteerd worden met het verdriet van anderen. Maar ik vind dat helemaal niet moeilijk. Ik kan niet anders, het is sterker dan mezelf.

Er is niets mooiers dan op de moeilijkste momenten in iemands leven ernaast te gaan staan.

En er is niets mooiers dan op de moeilijkste momenten in iemand zijn leven ernaast te gaan staan. Ik ben dan de energie en de positieve kracht die mogelijk maakt wat zij op dat moment niet kunnen. Ik voel heel erg dat dit is wat ik moet doen. Ook al is dat natuurlijk soms heel moeilijk. Maar op die momenten is er altijd mijn Koen, mijn rots in de branding.”

Wil jij jouw mama verhaal vertellen? 

Mail dan naar info@libelle.be en vertel het ons in het kort. Dan nemen we snel contact met je op om het hele verhaal te horen.

LEES OOK DEZE VERHALEN:

• Mijn verhaal: Wannes maakte een plaat voor zijn overleden zoontje Foss
• Mijn Verhaal: Liesje verhuisde met haar gezin naar Barcelona, midden in een coronapiek
• Mijn verhaal: Heide groeide op in kansarmoede

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief (onderaan de homepage) om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!