Mijn Verhaal: “Ik begreep na mijn bevalling echt niet wat andere mama’s met die roze wolk bedoelden”

Fenne-Meyke is een jonge mama (26 jaar) met een vrolijke dochter van bijna 1,5 jaar. En daar geniet ze nu heel erg van. Maar dat was in het begin wel even anders. Ze vocht meer dan een jaar tegen een post-partumdepressie.

Een heftige zwangerschap en bevalling

Twee jaar geleden was Fenne-Meyke in verwachting van haar eerste kindje. “Die zwangerschap verliep prima tot 20 weken”, vertelt ze. “Toen kreeg ik last van een te hoge bloeddruk. Daar maakten ze zich aanvankelijk niet veel zorgen over. Maar toen die enkele weken later echt ontzettend hoog werd, kwamen die zorgen wel. Ik kwam 35 kilogram bij, hoewel mijn buik te klein bleef. Op 32 weken kreeg ik een groeiecho om te zien of mijn dochter wel goed groeide. Mijn dochter was inderdaad aan de kleine kant, maar het kon nog. Twee weken later, bleken mijn reflexen slecht, gaf ik te veel eiwitten door en lag epilepsie op de loer. Wat bleek? Ik had last van een serieuze zwangerschapsvergiftiging en mocht het ziekenhuis niet meer verlaten.

Enkele dagen later ging het echt niet goed met me. Ik hield erg veel vocht op en ik had een hoofdpijn die ik tot dan niet kende. De gynaecoloog die me onderzocht, haalde er meteen alle verpleging bij en besliste dat ik meteen moest bevallen. Toen ging bij mij het licht uit. Ik kan me van dat moment niet veel meer herinneren. De volgende ochtend werd de bevalling om 8 uur ingeleid, en om 20 uur is Milena geboren. Ze werd heel even op mijn borst gelegd en dan moest ze in de couveuse. In totaal werden we beiden twee weken opgenomen. Mijn dochter ging snel goed vooruit. En ik krabbelde langzaam overeind. Na twee weken gingen we samen naar huis, ik kon toen net weer lopen. “

Onze heftige start ging over in een abnormale somberheid. “Die eerste weken mocht ik geen bezoek ontvangen. Milena en ik waren nog te zwak. Ik kolfde voeding af en die werd via een flesje en sonde aan Milena toegediend. En enkele weken voelde ik mezelf ook mentaal steeds zwakker worden. Ik was heel erg somber en had echt geen idee van de roze wolk die andere moeders omschreven.

Ik voelde op dat moment helemaal niets voor mijn dochter. Toen nam mijn babydochter afstand van me. Ze keek me niet meer aan en reageerde op niets dat van mij. En ik ging me steeds meer isoleren van de buitenwereld. Ik kwam niet buiten, ontving geen bezoek en was vooral heel verdrietig.”

Langzaam aan weer beter

“Bij een controle bij de gynaecoloog werd post-partumdepressie vastgesteld en startte ik met therapie: praattherapie bij een psychiater, emdr-therapie én ik volgde relatietherapie met mijn man. Eind vorig jaar startte ik ook met sessies om de relatie tussen mij en Milena te herstellen.”

“Ik ben open over mijn situatie en praat er nu heel gemakkelijk over. Dat was natuurlijk niet zo toen het echt niet goed met me ging. Toen isoleerde ik me heel erg. Ik had geen idee wat er met me aan de hand was en waarom ik me zo slecht voelde. Ik had ook nog niet eerder van andere vrouwen gehoord dat ze niet op een roze wolk zaten. En ik had er nog geen verhalen over gelezen.

Ik wil elke vrouw het vertrouwen geven dat je er vroeg of laat ook weer uit komt. Ook al lijkt dat niet zo. Durf erover praten en schakel hulp in, dat is zo belangrijk.”

Daarom wil er nu zo graag over praten. Ik wil mijn steentje bijdragen om stilaan wat meer herkenning en erkenning voor postnatale depressies te creëren. En vooral: ik wil graag elke vrouw het vertrouwen geven dat je er vroeg of laat ook weer uit komt. Ook al lijkt dat niet zo. Durf erover praten en schakel hulp in. Dat is zo belangrijk.”

Meer moedige verhalen van mama’s:

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief (onderaan de homepage) om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!