Voor het eerst mama: “We zullen creatief moeten omspringen met het feit dat hij vooral door mama wil opgetild worden”

Mama-redactrice Celine werd in augustus 2019 voor het eerst moeder van de überschattige Otis en is nu zwanger van haar tweede kindje. Wat dat met haar doet en hoe zij nu als mama in het leven staat, deelt ze in deze column. Van herkenbare paniekaanvalletjes tot dolgelukkige mama-momenten vol verwondering: welkom in de wereld van Celine!

Otis weegt maar liefst veertien kilo. En dat hebben mijn rug en baarmoeder aan den lijve mogen ondervinden. Zo’n gewicht optillen vergt sowieso al wat moeite, maar nu er nog een miniversie van onszelf op komst is, is het dubbel zo zwaar. Letterlijk en figuurlijk.

Voor ik hem in de autostoel zet, kijk ik eens goed om me heen, om te verzekeren dat een toevallige passant me niet stiekem zou uitlachen bij het aanschouwen van al dat gesukkel. En dan heb ik het niet over het heffen alleen, maar ook over het ontwarren van de ettelijke knopen in de gordels, of omdat zoonlief zijn achterwerk op het slot geplant heeft, en het vertikt om z’n derrière op te heffen.

“Zo’n gewicht optillen vergt sowieso al wat moeite, maar nu er nog een mini versie van onszelf op komst is, is het dubbel zo zwaar”

Bij aankomst beslist hij om me voor een laatste keer te challengen: “Pakken, pakken, pakken!”, zegt hij terwijl hij met zijn twee handjes in de lucht naar mama reikt. En nee, papa mag het niet in mijn plaats doen, want dat is blijkbaar niet hetzelfde.

Mijn hoedje af dus voor alle zwangere moeders bij wie er al één of zelfs meer kinderen in huis lopen. Want ik moet toegeven dat ik die combinatie zwaar onderschat heb. In mijn hoofd zou het pas ‘ingewikkeld’ worden vanaf het moment dat de kersverse spruit het daglicht ziet. Maar onze toekomstige dochter was nog maar een millimeter groot, toen ik besefte dat ik fout zat. De vermoeidheid stak de kop op, maar daar had Otisje hélaas — maar héél logisch ook — geen oren naar: “Alé kom mama, we gaan spelen.”

Ik voelde me schuldig omdat ik plots geen zin meer had om spontaan samen met klei te knoeien, omdat ik de fut niet had om de boel nadien weer op te ruimen. Of verzon een smoesje om het aantal verhaaltjes voor het slapengaan te reduceren naar twee in plaats van drie, terwijl ik dat normaal altijd zó graag doe. Rust was het enige waar ik nog aan kon denken.

“Ik voelde me schuldig omdat ik plots geen zin meer had om samen te spelen”

Gelukkig was ik na 21 weken ongeveer weer m’n energieke zelf. Maar fysiek bleef het moeilijk, en dat gaat uiteraard alleen maar moeizamer verlopen. Dat weet ik maar al te goed. We zullen met andere woorden nog creatief moeten omspringen met het feit dat hij vooral door mama opgetild wil worden. En ik maak het weer ruimschoots goed door niet drie, maar vier verhaaltjes te vertellen. Daar genieten we nu samen dubbel en dik van. Met de nadruk op dik.

NOG MEER VERHALEN VAN CELINE:

• Voor het eerst mama: “Onze peuter heeft een verschrikkelijk ochtendhumeur”
• Voor het eerst mama: “Oh boy, we krijgen een meisje”
• Voor het eerst mama: “Hoera, wij verwachten een tweede kindje!”