Thomas Detombe (37) is journalist, Libelle Mama-columnist en papa van Lucas (5) en Theo (2). Wat het jonge vaderschap met hem en zijn leven doet, schrijft hij voor jullie openhartig en onverbloemd neer.
Soms weet je niet wat het meest gepast is: een schaterlach of huilbui. Afgelopen zaterdag beleefden we zo’n moment.
Het is slecht weer dus raken we amper buiten. Lucas en Theo bulldozeren door onze woning. Ze lopen over van energie. Overal speelgoed, kleren, rijstwafelresten. Een plensbui stort zich op onze dakkoepel maar niemand hoort het.
Lucas en Theo trekken gordijnen los, smijten tractoren naar elkaars hoofd, kieperen opbergdozen leeg over de speelmat. Bij elk nieuw kattenkwaad gieren ze om onze boze reacties. Hun bondgenootschap is ijzersterk.
In de namiddag hebben Emma en ik er even genoeg van. We verschansen ons in de keuken, daar zien ze ons niet. “Laat ze maar doen,” zegt Emma, “ons huis is toch al een stort.” Ik scrol door m’n mails en check willekeurig websites: vakantiebestemmingen, nieuwsoverzichten, de kuiten van een wielrenner. Alles wat me kortstondig wegvoert uit deze loopgraven.
Overal speelgoed, kleren, rijstwafelresten. Lucas en Theo lopen over van energie en bulldozeren door onze woning
Na enkele minuten wordt het ineens muisstil. “Wat steken ze nu weer uit?” , zucht Emma. Ze zoekt mijn blik maar ik heb geen zin om nieuw aangerichte schade op te meten. “Laat ze nog eventjes, alsjeblieft. Nog éventjes”, sus ik. “Misschien maken ze een puzzel.” Emma grijnst. “Yeah right.”
Er klinkt gefluister, gedempt gelach en vervolgens gebulder zoals we het vandaag nog niet hoorden. Geen idee wat ze uitvreten, maar het klinkt bijzonder grappig. Ik kijk Emma aan. Net als ik hinkt ze op twee gedachten. Ten eerste: toch prachtig hoe ze elkaar vinden. Ten tweede: alsjeblieft, God, nee…
Het gegier komt onze kant op. Ik durf niet te kijken.
Lucas, uitzinnig: “Kijk! Kijk wat Theo doet!” Theo draagt geen broek – in mijn blote fiekker, noemt hij dat zelf – en houdt iets vast. Iets met een steel. Zigzaggend spurt hij ermee door de woonkamer. Hij zwaait ermee als was het een trofee. Lucas loopt achter hem aan en herhaalt: “Kijk! Theo! Hahaha!”
Theo houdt iets vast. Iets met een steel. Hij spurt ermee door de woonkamer. Het is een natte wc-borstel
Het voorwerp in zijn hand is een natte wc-borstel. Aan hun gezichten te zien, reageren we dolkomisch. Emma rent naar onze jongste. “Stop daarmee, stop daar onmiddellijk mee!” Theo lijkt als een pastoor zoekend naar ongewijde zieltjes; de borstel torent boven hem uit. Hij probeert te vluchten. Tevergeefs, Emma trekt de trofee uit zijn hand.
Tot daar onze poging om – kortstondig – onzichtbaar te zijn. Een nieuwe grote poetsactie wacht. De woonkamer en de volledige toiletzone kregen heilig water over zich. Het is vies, het is overal, het is niet simpelweg dweilbaar.
Theo en Lucas vinden het geniaal. We gebieden hen om zoiets nooit, nooit, nooit meer te doen. In gedachten zitten ze al bij hun volgende apenstreek.
Nog meer papa-talk:
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief (onderaan de homepage) om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!