Mijn verhaal: “Ik voelde een kramp, amper 3 minuten later lag Roxanne in mijn armen.”

Nele Deceuninck (42) is 38 weken zwanger als ze op de laatste dag van het jaar plots misselijk wordt. Van de grote tas warme chocolademelk met slagroom, dacht ze. Fout gedacht! Lees hier het mooie bevallingsverhaal van Nele.

Raar voorgevoel

Ik was uitgerekend voor 15 januari, maar in de nacht van 30 op 31 december voelde ik me plots misselijk worden in bed. De avond voordien had ik mezelf verwend met een grote tas warme chocolademelk met slagroom. Mijn man dacht dat dat de reden was dat ik misselijk was, maar ik had meteen een raar voorgevoel. Toen ik op de trap stond, voelde ik plots een grote kramp (pas nadien besefte ik dat dit een wee was). Ik wist meteen dat dit niet normaal was en zei tegen mijn man dat ik waarschijnlijk moest bevallen. Van mijn eerste was ik ook heel misselijk tijdens de bevalling.

Razendsnel

Enkele seconden later zat ik op mijn knieën voor het toilet, omdat ik dacht dat ik ging overgeven, toen voelde ik opnieuw een heel felle wee en het gevoel dat ik naar het groot toilet moest. Dus stond ik recht en voelde weer een kramp/wee. Toen ik tussen mijn benen voelde, kon ik het hoofdje al aanraken! Twee seconden later had ik mijn dochter Roxanne in mijn armen. Tussen dat eerste gevoel en de geboorte zaten amper 3 minuten, denk ik.

Koelbloedig

Ondertussen stond mijn man beneden en had hij de 100 gebeld. De twee hulpverleners waren geweldig. Een heel jonge ambulancier Frederic ontfermde zich vol emotie over ons dochtertje (was voor hem zijn eerste bevalling). En brandweerman Dieter ontfermde zich over mij.

Meteen na de bevalling waren mijn man en ik eerder koelbloedig. Ik denk dat we toen nog niet meteen doorhadden wat ons overkomen was. Een soort oerinstinct had het van mij overgenomen. Ik was vooral bezig met het welzijn van de baby. Gelukkig heeft mijn man er ook nog aan gedacht om toch 1 foto te nemen terwijl we aan het wachten waren op de ambulance en ik daar op het toilet zat met dat kleine wondertje in mijn armen. Maar zodra de mannen van de ambulance toekwamen en ze Roxanne van mij overnamen, begon ik enorm te beven en geraakte ik toch in een soort van shock. Gelukkig waren de ambulanciers zo enthousiast dat ik er ook opnieuw rustiger door werd.

Achterblijvers

Terwijl Roxanne en ik naar het ziekenhuis werden gebracht met de ambulance, bleven mijn man, zus, schoonbroer en mama, die ondertussen gearriveerd waren, thuis achter. De opkuis in mijn toilet was voor mijn zus, terwijl mijn man en schoonbroer een flesje kraakten om te vieren en vooral om te bekomen. Mijn mama vond het vooral erg dat ze het kindje niet had kunnen vastnemen, maar de ambulanciers wilden natuurlijk zo snel mogelijk naar het ziekenhuis, want het kleine baby’tje was al licht onderkoeld.

Mijn enige zus, die 12 jaar ouder is en zelf geen kinderen heeft, wou heel graag bij de bevalling aanwezig zijn, dat was op voorhand zo afgesproken. Maar nu grappen we vaak dat ze toch de opkuis heeft mogen doen en dat dit toch ook heel speciaal is als je dat van je metekindje kunt doen. Origineler kan niet!

Grote broer Brecht, die toen 2 jaar en 3 maanden was, sliep tijdens het hele gebeuren gewoon door. Hij is niet wakker geworden en heeft pas de volgende dag in de materniteit voor het eerst zijn zusje gezien.

Mooi verhaal

Als een lopend vuurtje deed het verhaal de ronde in de familie en in het dorp, iedereen was heel enthousiast terwijl ik in het begin eerder beschaamd was. Ik hoopte constant dat niemand erover ging beginnen als ik bij de bakker of in de winkel stond.

Ik dacht vooral dat de mensen gingen denken: ‘hoe is het nu in godsnaam mogelijk dat ze niks gevoeld heeft!. Maar echt… In amper 3 minuten tijd was alles voorbij tussen de eerste wee en het moment dat ik Roxanne in mijn armen hield.

Omdat ze het verhaal ook zoveel hoorde, schreef Roxanne ook een tijdje in vriendenboekjes bij geboren te: op het toilet. Ik vond dat absoluut niet leuk, terwijl ik er nu zoveel jaren later met plezier aan terugdenk. Het waren tenslotte de meest intense minuten van mijn leven. En het verhaal zal nog vele generaties doorverteld worden.

Fijn weerzien

Het leuke aan het verhaal is dat we nog maar pas dit jaar op de verjaardag van Roxanne onze twee geweldige hulpverleners opnieuw ontmoet hebben. Ik vond het elk jaar rond haar verjaardag enorm jammer dat we hen nooit persoonlijk hadden kunnen bedanken. In het ziekenhuis wou een oud nonnetje hun namen niet geven voor de privacy, dit vonden we zelf heel spijtig, maar we lieten het zo. Nu, enkele jaren later en met de hulp van Facebook, hebben we elkaar ontmoet. Het was een heel hartelijke en warme ontmoeting waar zowel mijn man als ik en zeker Roxanne een heel goed gevoel aan overhouden.

Babyfeitjes

• Naam: Roxanne
• Geboortedatum: 31 december 2006
• Gewicht: 3,600 kg
• Lengte: 51 cm

Wil jij ook een persoonlijk verhaal delen? Aarzel dan niet om ons te contacteren via info@libellemama.be

Lees ook:

• Mijn bevallingsverhaal: “Zonder mijn gynaecoloog waren we er misschien niet meer geweest”
• Mijn verhaal: Vicky beviel helemaal alleen op het toilet
• Persoonlijk: “Ik voelde een kramp, amper 3 minuten later lag Roxanne in mijn armen.”

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief (onderaan de homepage) om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!