Mijn verhaal: Esslien verloor haar dochtertje na 20 weken zwangerschap

Eind 2016 was Esslien in verwachting van haar eerste kindje. Het zou een meisje worden, Aure. Esslien en haar man waren dolgelukkig, tot ze na 12 weken, tijdens de tweede echografie, te horen kregen dat er iets aan de hand was.

Op 6 oktober 2016 kwamen we te weten dat we in blijde verwachting waren, van een dochter. Ik was meteen klaar om het van de daken te schreeuwen. Wat waren we blij, ons eerste kindje was onderweg! Op 14 november 2016 hadden we de eerste echo. We hoorden voor de eerste keer het hartje van ons kleine meisje kloppen, zo bijzonder! Ze zag eruit als een mini-beertje, zo onwerkelijk, zo van ons!

Na twaalf weken donderden we van onze roze wolk

Ongeveer een kleine maand later stond de 2e echo (12 weken echo) gepland. Vanaf dat moment vielen we van onze roze wolk: De nekplooi was niet oké en we werden doorgestuurd naar het UZ. Na nog  een echo, gesprekken, vlokkentest en dagen wachten kregen we de diagnose: een afwijking in de geslachtschromosomen, het Turner-syndroom. De grond zakte onder onze voeten weg. We hadden in eerste instantie geen vragen… Er was gewoon een oorverdovende stilte en verdriet.

We hebben gedurende de zwangerschap talloze gesprekken gehad met mensen die hier ervaring mee hebben, profs van genetica, gynaecologen en familie, maar vooral tussen onszelf als ouders. We besloten om voor onze dochter te vechten, haar alle kansen te geven en er alles aan te doen om haar in een warme liefdevolle omgeving te laten opgroeien. En dan stonden we voor de eerste keer stil, niet bij alle zorgen en vragen, maar bij het feit dat ons kind een meisje zou worden. Wij krijgen een dochtertje!

Keer op keer kregen we slecht nieuws

Tijdens elke afspraak en echo die volgde, kregen we slecht nieuws. Te weinig vruchtwater, groeiachterstand, vochttoename,… Nooit was er die 100% zekerheid. Zou het echt slecht aflopen  of mochten we hoopvol blijven op beterschap? Haar hartje klopte nog altijd sterk en regelmatig en ze zat veilig in mijn buik, zich van geen kwaad bewust. Daar hielden we ons aan vast, dat was onze hoop. De weken gingen voorbij en we probeerden zoveel mogelijk te genieten van haar terwijl ze in mijn buik zat. We hebben elke babywinkel in onze buurt gezien en hadden al een hele hoop spulletjes voor ons dochtertje gekocht. Want wat was ze welkom, wat kijken we er enorm naar uit om haar te zien.

“Er is geen overlevingskans.”

Na weken van onzekerheid, wekelijkse echo’s, opvolging en toch zoveel mogelijk van haar proberen te genieten, volgt de echo en het gesprek dat niemand wilt horen… Onze dochter was op korte tijd enorm achteruit gegaan, het vruchtwater was zo goed als helemaal op, de placenta werkte slecht… Ook haar hartje had het ondertussen moeilijk en ze bleek maar één niertje te hebben dat niet wilde functioneren. Ik hoor ze zeggen “ geen overlevingskans”… Hoe graag we haar ook bij ons wilden, dit is niet wat we wilden voor haar. Haar zien opgroeien, we wisten dat dit niet kon. We wilden niet dat ze pijn zou hebben en ze zo hard zou moeten vechten om te overleven. Dit zou egoïstisch van ons zijn. We moesten haar laten gaan en dit met alle liefde die we hadden voor haar, Aure*, onze dochter.

En dan komt het moment van afscheid nemen

Het is woensdag 25 januari 20173. Vandaag worden we verwacht in het ziekenhuis, voor de inleiding. We zijn de kamer nog maar met één voet binnen wanneer ik de tranen over mijn wangen voel rollen. Dit is het, het gaat echt gebeuren. 19 weken en 5 dagen… Veel te vroeg. Hoewel elke vezel in mijn lijf wou weglopen en vechten, wist ik dat ik dit moest, voor Aure*, uit liefde voor haar. Het duurt uiteindelijk tot zaterdagavond voor ze geboren wordt. Op precies 20 weken en 1 dag, met een gewichtje van 540 gram en 25 cm groot. We geven haar de naam Aure*. Wat is ze mooi, en zo volmaakt! 10 vingertjes,10 teentjes,.. Wat zijn we zo trots op onze dochter! We namen onze tijd met haar, we wilden elk klein detail van haar in ons opnemen zodat we niks zouden vergeten.

De dag nadien kwam de fotografe van Boven De Wolken langs en maakte prachtige foto’s van Aure*. Mijn man en ik waren nog wat onzeker over het hele gebeuren, maar er werd met zoveel liefde en voorzichtigheid met onze dochter omgegaan! Het was een heel dierbaar aandenken voor ons en we dragen Boven De Wolken dan ook een warm hart toe.

En dan kwam het moment  van afscheid nemen. Ondanks dat we onze dochter nog maar net hadden leren kennen, moesten we haar nu terug laten gaan. Ik had haar het liefst van al nog dagen willen knuffelen, vertellen hoe fier we op haar zijn, ons dochtertje en hoe iedereen zo naar haar komst uitkeek. Dat ze er voor altijd zal bijhoren, ons eerste kindje. Dat we heel fier over haar zullen vertellen, tegen iedereen. Maar afscheid nemen kan nooit genoeg zijn, nooit lang genoeg duren…

Thuiskomen in een leeg huis

En dan kom je thuis in een leeg huis, met een lege buik en komt alle pijn van de wereld ineens naar boven. We zijn haar kwijt, ons baby’tje,  de droom van haar voetjes die leren stappen, haar  eerste , vijfde, achttiende verjaardag, alles… Ik mis haar zo ontzettend hard, haar kleine bewegingen in mijn buik, tegen haar praten, haar vasthouden, knuffelen…

En dan voelt het alsof ik alles opnieuw moet leren… Alles is nu zonder Aure*, zelfs de meest banale dingen. Douchen is deze keer zonder dat ik over mijn bolle buik wrijf, gaan slapen is deze keer zonder mama en papa die “slaapwel poppemie” zeggen tegen haar in mijn buik.

Voor het vertrek uit het ziekenhuis kregen we nog al de papieren die we nodig hadden. Waaronder één papier waar opstond:  “Overlijden van een vrouwelijke foetus met Turner syndroom op 20 weken en 1 dag.” Ik kon wel door de grond zakken. Ik werd vanbinnen zo boos, voelde zoveel onmacht… Alsof mijn dochter door de maatschappij zomaar wordt vergeten, wordt uitgewist. Want voor hen heeft ze blijkbaar nooit echt bestaan. Voor ons was ze geen ‘foetus’, maar ons kindje van vlees en bloed, waar we maandenlang naar uitgekeken hebben en immens veel liefde voor voelden.

“Jij hoort bij ons gezin Aure*! Je zal er altijd deel van uitmaken. Jij leerde mij een hele nieuwe dimensie kennen van ‘houden van’. Ik beloof je dat, zolang we leven, ik iedereen over jou zal vertellen en zal vechten voor jouw plaatsje in de wereld.”

Wil jij ook net als Esslien een persoonlijk verhaal delen om andere ouders te steunen? Aarzel dan niet om ons te contacteren via info@libellemama.be

Lees ook:

• Mijn bevallingsverhaal: “Zonder mijn gynaecoloog waren we er misschien niet meer geweest”
• Mijn verhaal: Vicky beviel helemaal alleen op het toilet
• Persoonlijk: “Ik voelde een kramp, amper 3 minuten later lag Roxanne in mijn armen.”

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief (onderaan de homepage) om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!