Mijn zoon gaat naar een Brusselse concentratieschool: ‘De naturel waarmee ons ketje die diversiteit omarmt is geweldig’

Door Marieke Vereecken

26 mrt 2022

Een schoolkeuze maken in een grootstad is sowieso een uitdaging. Toen Nele en Maarten voor hun zoon Midas een school zochten, wilden ze hem liefst in het schooltje om de hoek inschrijven. ‘Hij was het enige kind met Nederlandstalige ouders, maar we hebben nog geen minuut spijt gehad. Al zou ik dolgelukkig zijn als jonge Vlaamse ouders uit de buurt ons voorbeeld zouden volgen.’

Nele is 39 jaar en mama van Midas (bijna 6). Ze woont in Vorst en is theatermaker, regisseur en actrice. Als docente aan het RITCS doet ze samen met studenten veel sociaal-artistiek werk in en rond Brussel, waardoor ze de buurt heel goed kent.

Vriendjes in de buurt maken

Nele: “Midas’ papa en ik hebben altijd heel graag gewoond in deze buurt. Toen we voor de schoolkeuze stonden, hebben we daar goed over nagedacht. Iets verder zijn scholen met meer middelen en meer Nederlandstalige kindjes. Maar we wilden allebei een schooltje dichtbij.

We zijn allebei afkomstig van een klein dorpje waar we alle kinderen kenden en dicht bij onze vriendjes woonden. Ook al wonen we nu in een grootstad, we wilden voor hem hetzelfde: met vriendjes spelen op het pleintje vlakbij. Een Nederlandstalige school was heel belangrijk voor ons, maar we hopen echt dat hij een netwerk opbouwt in zijn eigen buurt, met een eigen gemeenschapje. Midas kan nu tot 8u10 thuis spelen voor we het plein oversteken naar zijn school.”

Een heel betrokken school

Nele: “We hebben nog geen seconde spijt gehad van onze keuze. De leerkrachten in De Puzzel zijn heel betrokken en open in hun mindset en communicatie. Ze houden rekening met de leefomstandigheden van de kinderen en met de Brusselse realiteit. De leerkrachten en directeur komen van over heel Vlaanderen en willen echt het verschil maken in Brussel. Dat doen ze ook.

Zo merkte Midas’ juf dat kinderen de taal veel beter leren in liedjes. Midas beschikt daardoor nu al over een groot repertoire. Meester Bart, de turnleraar, helpt vervolgens door de letters die de kinderen leren ‘in te turnen’ en ze te schrijven in het zand.

Je merkt dat de school werkelijk iedereen mee wil hebben. Zo werken ze nog met een heen-en-weer-schriftje om iedereen op de hoogte te houden, al is er sinds kort Smartschool. Daarnaast zijn ze vooral heel opmerkzaam. Ze pikken problemen snel op en hebben ook Midas de nodige aandacht gegeven toen zijn papa ziek was.”

Een schoolfeest als een ander

Nele: “Het is voor de school soms wat zoeken naar concepten die werken. Een grootouderfeest in deze buurt is niet echt een optie. De grootouders van bijna alle kinderen wonen in het buitenland.

Het schoolfeest doet me denken aan mijn eigen schooltijd. Het is herkenbaar en tegelijk heb ik heb gevoel dat de sociale cohesie gewoon wérkt op zo’n dag.

Maar het schoolfeest is geweldig. Mama’s zorgen dan voor een gigantisch buffet met lekkernijen van over heel de wereld. Ondertussen praat de directeur de boel aan elkaar en dansen alle klassen in de turnzaal terwijl ouders enthousiast meedoen en foto’s nemen. Dat doet me denken aan mijn eigen schooltijd. Het is herkenbaar en tegelijk heb ik het gevoel dat op zo’n dag de sociale cohesie met gebak en taartjes gewoon wérkt.”

Een echt ketje

Nele: “Ik ben ervan overtuigd dat ons zoontje op school dingen leert die wij hem als ouder niet kunnen bijbrengen omdat we hier niet opgegroeid zijn. Hij spreekt namen van kinderen perfect uit zonder daar zelf bij stil te staan. Blank, zwart, Nederlands- of Franstalig… Hij speelt heel gemakkelijk met alle kinderen.

‘De oma van Kassim woont in Arabië’, zegt hij dan. Voor hem is dat zoiets als het kleine dorp van mijn ouders in het Waasland.

Af en toe komt hij met een woordje Frans naar huis. Als ik hem iets vraag waar hij even geen zin in heeft, antwoordt hij: ‘Laisse-moi.’ Dan grinnik ik weleens. Hij herhaalt thuis ook spreuken die hij op school leert. Dan zegt hij: ‘Samen spelen, samen delen’. Ik weet niet of dat pacifisme gewoon in hem zit of of hij dat op school leert, maar hij méént dat echt.

Hij vertelt ook veel over zijn vriendjes. ‘De oma van Kassim woont in Arabië’, zegt hij dan. Maar voor hem is dat zoiets als het kleine dorp in het Waasland waar mijn ouders wonen. De Brusselse realiteit is een evidentie voor hem. Ik sta regelmatig te kijken van de naturel waarmee dat kleine ketje met die diversiteit omgaat. Het klópt gewoon.”

Angst voor het onbekende

Nele: “Ik merk wel dat het bij elkaar gaan spelen op woensdagmiddag vooral iets is uit de Nederlandstalige cultuur. Midas doet dat wel, maar het initiatief om met andere mama’s af te spreken komt bijna altijd van mijn kant.

Ik hoop wel dat er stilaan nog ouders ons voorbeeld gaan volgen. Vorig jaar beslisten de ouders van vier Nederlandstalige kinderen om samen de stap te wagen en naar De Puzzel te komen. Dat vind ik geweldig. Het zou iedereen ook gewoon ten goede komen.

Aan de schoolpoort vertelde een mama me dat haar zoon heel hard geoefend had, maar op was van de zenuwen voor de KOALA-test. Een kleuter die op is van de stress, dat kan toch niet?

Ik heb het bijvoorbeeld heel moeilijk met de KOALA-test (de taalscreening van 5-jarigen in Nederlandstalige scholen). Het is een heel Vlaamse test, die weinig rekening houdt met het multiculturele Brussel. Dat pientere kinderen die alleen met Nederlands moeite hebben, hun jaar moeten overdoen begrijp ik niet. Aan de schoolpoort vertelde een andere mama me dat ze heel hard geoefend hadden voor de KOALA-test en dat zij en haar zoon op waren van de zenuwen. Een kleuter die op is van de stress, dat kan toch niet?

Een verplichte mengeling van Nederlandstalige en anderstalige kinderen op school, zou veel meer effect hebben, zonder te stigmatiseren. Maar het vraagt helaas meer politieke moed dan een taalscreening invoeren. Hopelijk komt het er ooit van. De sociale cohesie in Midas’ school toont alleszins dat het kán werken. Ik hoop ondertussen dat andere ouders op zijn minst een bezoek brengen aan de school, met onze enthousiaste directeur gaan praten en de sprong gewoon wagen.”

Meer schoolverhalen

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief (onderaan de homepage) om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!