Voor het eerst mama: “En dan kruip ik nu op m’n wolk, tot in september allemaal!”

Mama-redactrice Celine werd in augustus 2019 voor het eerst moeder van de überschattige Otis en is nu zwanger van haar tweede kindje. Wat dat met haar doet en hoe zij nu als mama in het leven staat, deelt ze in deze column. Van herkenbare paniekaanvalletjes tot dolgelukkige mama-momenten vol verwondering: welkom in de wereld van Celine!

Niet te geloven, maar op het moment dat jij dit leest, zit ik volop in de kraamperiode. De tijd vliegt! Of het kleine meisje dan al komen piepen is, weet ik nog niet. Volgens de verloskundige mogen we haar rond 22 juni verwachten, maar dat is uiteindelijk een richtdatum natuurlijk.

De afgelopen maanden ben ik eerlijkheidshalve niet zo veel met de zwangerschap en voorbereidingen bezig geweest. Want fysiek en mentaal zat ik net iets minder goed in mijn vel, en er loopt hier tenslotte al een kapoen van bijna drie jaar rond aan wie ik met veel plezier de volle aandacht schenk. Maar sinds week 35 werd ik plots hevig wakker geschud. Letterlijk, omdat de stampjes — of zeg maar STAMPEN — pijnlijk voelbaar werden. En figuurlijk, omdat het plots wel héél concreet werd dat we binnenkort met vier gaan zijn.

“Sinds week 35 werd ik plots hevig wakker geschud”

In recordtempo heb ik geboortekaartjes, traktaties, paperassen en hele hoop andere to do’s in orde gebracht, en dat met slechts een vijftal uurtjes slaap op de teller, omdat mijn blaas op springen stond of omdat ik een eeuwige piekeraar ben: ‘Zou ik nu voor die dure hippe draagzak gaan, of is het voordeligere exemplaar ook goed?’ Heel banale zaken, nu ik eraan terugdenk. Terwijl ik net wat zou moeten genieten van de hoeveelheid slaap die me nu nog gegund wordt.

In de plaats daarvan sta ik een draagdoek te knopen voor de spiegel met een speelpop van zoonlief in de aanslag, terwijl ik op O’tje let én een podcast over de kraamperiode beluister. Vrouwen zijn nu eenmaal goed in multitasken, en een zwangere vrouw nóg beter. Zo blijkt.

Daarnaast voel ik ook aan alles dat ik veel angstiger ben. Pas op, ik vrees hélemaal niet voor die bitterzoete kraamperiode, maar wél voor de bevalling. Wat ook compleet normaal is, omdat ik weet wat er mij te wachten staat. Om nog maar te zwijgen over de ‘organisatie’ die ermee gepaard gaat. Want wie gaat er op Otis letten wanneer het zover is? Of hoe gaat hij op de nieuwkomer reageren? En zal het mij deze keer ook lukken om langdurig borstvoeding te geven? Dat hoofd van mij staat nooit stil.

“Wie gaat er op Otis letten wanneer het zover is? Of hoe gaat hij op de nieuwkomer reageren?”

En zijn er nog mama’s die het belangrijk vinden dat hun nagels mooi gelakt zijn, hun haar goed ligt en alles in huis proper achter gelaten wordt, vooraleer ze naar het ziekenhuis vertrekken? Of ben ik gewoon een mafkees? Het make-uptasje staat alleszins al klaar om gebruikt te worden voor wanneer mijn vliezen breken. Want die eerste foto met ons tweede kind zou toch iets flatterender mogen zijn dan ons eerste kiekje met O. Al zal ook veel afhangen van de bevalling natuurlijk.

Stiekem hoop ik dat deze — ondanks de pijn — een aangename ervaring zal zijn. Want het is hoogstwaarschijnlijk de laatste keer, en het is en blijft een mirakel van de natuur. En pijn? Dat is gewoon fijn met een P! Toch?

Maar goed, ik ben blij dat ik mijn gedachten nog even heb kunnen neerschrijven voor ik op mijn roze-groene-blauwe-grijze wolk kruip. Want Netflix ligt te lonken en ik wil nog eventjes genieten van wat welverdiende rust vooraleer het nieuwe avontuur van start gaat. Bedankt voor het lezen en tot in september!

NOG MEER VERHALEN VAN CELINE:

• Voor het eerst mama: “Kunnen mama’s alstublieft een beetje milder zijn voor elkaar?”
• Voor het eerst mama: “Gaat Otis zijn mama wel willen delen?”
• Voor het eerst mama: “Otis durft van zich af te bijten en daar ben ik fier op”