Voor het eerst mama: “De coronapandemie deed ons dromen van een grotere woonst in het groen”

Mama-redactrice Celine werd in augustus 2019 voor het eerst moeder, van de überschattige Otis. Wat dat met haar deed en hoe zij nu als prille mama in het leven staat, deelt ze in deze column. Van herkenbare paniekaanvalletjes tot dolgelukkige mama-momenten vol verwondering: welkom in de wereld van Celine!

Zoeken naar een woning in coronatijden

Vanaf het moment dat Otis kon stappen werd snel duidelijk dat onze duplex té ‘gevaarlijk’ werd voor een peuter. De trappen en dus ook valpartijen waren talrijk, en een niet omheind terras op de eerste verdieping bleek ook geen ideale combo.

De steeds groter wordende speelgoedberg en de nood aan een frisse start omwille van persoonlijke problemen, gaven ons een extra duwtje in de rug om een andere thuis — als het even kon mét tuin — te zoeken.

In coronatijden is dat geen eenvoudige taak natuurlijk. Of je nu zoekt naar een woning om te huren of te kopen, het blijft speuren naar een speld in een hooiberg. Want de prijzen zijn niet alleen fors gestegen, maar de pandemie heeft er ook voor gezorgd dat heel wat gezinnen zijn gaan dromen van een grotere woonst in het groen.

Vaarwel appartement, hallo nieuwe thuis

In maart was het ein-de-lijk bingo, en begin mei zouden we al verhuizen. In mijn hoofd het uitgelezen moment om meteen al van de nieuwe tuin te genieten. Wist ik veel dat deze maand zo druilerig zou zijn. Maar dat betekende ook dat alles in sneltempo moest gebeuren, met alle gevolgen van dien.

Aan iedere ruimte kon ik een bepaalde herinnering linken en dat maakte het afscheid zwaarder dan verwacht

Een emotionele rollercoaster

Het feit dat dit Otis z’n eerste nest was, maakte me wat sentimenteel. Zijn kamer was mijn favoriete plekje, die ik met héél veel liefde een make-over gegeven had toen ik nog zwanger was, en in de woonkamer had hij zijn eerste stapjes gezet. Aan iedere ruimte kon ik een bepaalde herinnering linken en dat maakte het afscheid zwaarder dan verwacht. Maar de luide steenweg en die 10.000 treden herinnerden me aan waarom we het deden.

“Sorry liefje, mama kan even niet met je spelen”

Ben ik de enige die voortdurend in een tweestrijd zit of ik dingen moet bewaren of eerder zou weggooien? Want ook al die spullen hebben hun eigen verhaal.

Die constante twijfel en overvolle kasten maakten het dozen inpakken een helse karwei. Er leek maar geen eind te komen aan de rommel die op ons afkwam en O’tje begon stilaan genoeg te krijgen van het gebrek aan aandacht.

Pas op: met aandacht bedoel ik niets negatiefs. Een kind van twintig maanden wil nu eenmaal ‘gezien’ worden door zijn ouders. Maar gedurende die hele verhuisperiode was ik nooit echt volledig ‘aanwezig’, en dat kon hij overduidelijk voelen.

Zal hij het wel gewoon worden?

Structuur en gewoontes zijn enorm belangrijk voor ons, en dan vooral voor O’tje. Daarom boezemde een nieuwe omgeving me wat angst in. De verhuis was een spannende gebeurtenis voor ons allemaal en ik stelde mezelf de vraag of hij zich er wel goed ging voelen, en of slapen plots een probleem ging zijn.

Eerlijk? Het mannetje lijkt er niets van te merken. Zolang mama, papa, de poezen én de koekjes er zijn, hoor je hem niet klagen!

Hoe is jullie verhuis met kind(eren) verlopen?

OOK LEZEN:

• Voor het eerst mama: “Ik sprak hem troostende woorden toe terwijl de anesthesist het masker met stinkend gas boven zijn neusje hield”
• Voor het eerst mama: “Vreemd toch, hoe mama’s bij de geringste snottebel bij hun kleintje meteen een dokter raadplegen, maar voor zichzelf veel trager alarm slaan?”
• Voor het eerst mama: “Hoelang kunnen we dit nog volhouden?”
  

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief (rechts bovenaan op de homepage) om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!