Papa-talk: “’Waarom moeten kinderen toch naar school? Kunnen we hem geen thuisonderwijs geven?’ snotter ik”

Thomas Detombe (34) is journalist, kersvers Libelle Mama-columnist en papa van Lucas (2,5). Eind mei verwacht hij samen met Emma (33) een tweede kindje, spannend! Over wat het jonge vaderschap met hem en zijn gevoelsleven doet, schrijft hij voor jullie openhartig en onverbloemd neer.

‘Spaar uw tranen voor later, jongen’

In onze auto breekt de dam. Aan de schoolpoort en op de terugweg, zonder Hem, konden we onze wanhoop nog enigszins verbergen. Maar nu, veilig verscholen achter een aangedampte voorruit, vallen de maskers. “We zijn hem kwijt, hij wordt zo snel groot”, snikt Emma. “Waarom moeten kinderen naar school, dat is toch barbaars?”, vul ik stotterend aan. “We geven hem thuisonderwijs!” Lucas erfde zijn talent voor drama van mij. Hij kan zich voor een pruts theatraal ter aarde werpen. Ik begin voor een pruts te huilen. Of zit hier meer achter?

Welkom in de jungle

Net vóór we hem overdroegen aan de juf die hem naar zijn nieuwe klasje zou brengen, fluisterden we in zijn oor dat we het zelf óók spannend vonden. Dat zijn verdriet oké was en mama en papa er snel weer zouden zijn. Dat hadden we gelezen in een boek over mild ouderschap. Dat je dat zo moet doen. Niet te snel over emoties heen walsen.

Een boodschap als ‘het is niet zo erg’ of je kind de opdracht geven om ‘flink’ te zijn, dient vooral om een scène te vermijden of om tijdig op je werk te raken. Maar intussen denkt je kind dat het geen verdriet mag hebben. Dat mag Lucas zeker wél. Het ís eng dat hij zich plots staande moet houden in een klas van 24 kleuters. Op tweejarige leeftijd is zijn sociale leven onherroepelijk gestart, geen ontkomen aan.

Welkom in de jungle, jongen.

Net vóór we hem overdroegen aan de juf, fluisterden we in zijn oor dat dat zijn verdriet oké was, en dat mama en papa er snel weer zouden zijn. Dat hadden we gelezen in een boek over mild ouderschap

Over mijn lijk

Ik herinner me nog vaagweg mijn eerste schooldag. Met doodsverachting omklemde ik het been van m’n moeder. Een rij met kinderen vertrok naar het klasje. Daar was een glijbaan, stonden dozen met speelgoed en kon je met stiften op een bord tekenen. Dat vertelden ze me toch. Maar ik wilde niet mee. Over mijn lijk.

Mijn houdgreep moet stevig zijn geweest, want na een tijdje sprak de een of andere grootmoeder de onsterfelijke woorden: ‘Spaar uw tranen voor later, jongen’. Haar boodschap maakte niet de minste indruk. Toen ze me eindelijk zover kregen om aan te sluiten in de rij, spurtte ik na een dodenmars van 30 meter al terug naar het veilige moederbeen.

Hoe m’n moeder dat hele tafereel beleefde? Geen idee. Op die leeftijd kijk je alleen naar jezelf. Maar het moet ook voor haar heftig zijn geweest. ‘Hartverscheurend’, bevestigde ze recent.

Mijn houdgreep om mijn moeders been moet stevig zijn geweest, want na een tijdje sprak de een of andere grootmoeder de onsterfelijke woorden: ‘Spaar uw tranen voor later, jongen’

Houvast in duistere tijden

Uiteindelijk wisten ze me toch in het klasje te manoeuvreren. Daar weigerde ik een voormiddag lang om m’n boekentas af te geven. Het was geen been, maar wel iets vertrouwds. Een houvast in duistere tijden.

Ik vermoed dat Lucas zijn eerste schooldag onzalige herinneringen opriep aan die van mij, 32 jaar geleden. Of aan het slepende vervolg. Ik voelde me vaak ongelukkig op school. Je wilt niet dat die geschiedenis zich herhaalt. Je hoopt dat je zoon sneller zijn weg vindt. Misschien betekent mild ouderschap dat je ook je eigen angsten en emoties in de ogen durft te kijken. En niet alleen in de geborgenheid die een auto biedt.

Opluchting

Stel dat alle ouders vergeten dat ze zelf ‘flink’ moeten zijn. Wat zou je dan zien aan een schoolpoort? Tranen van blijdschap omdat ze hun jongen of meisje, gevulde boekentas op de rug, een mooie kindertijd zien binnenwandelen? Zoals zij die hadden? Tranen van opluchting omdat ze zich eindelijk verlost voelen van de vakantiedrukte in huis? Tranen van bewondering omdat hun kind, ondanks al het nieuwe, toch dapper meegaat met de juf?

Laten we één dag per jaar — op 1 september? — mild zijn en samen een potje huilen. Om onze kinderen en om onszelf.

ZEKER OOK LEZEN:

• Papa-talk: “Als hij op zijn loopfiets springt, zie ik ons samen cols beklimmen. Bladeren we door een boekje, dan hoop ik dat hij een lezer wordt”
• Papa-talk: “Logisch toch dat hij benieuwd is naar wat er onder die pamper zit, als hij na 18 maanden eindelijk uit mag?”
• Nieuw! Maak kennis met Libelle Mama-columnist Thomas

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief (onderaan de homepage) om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!