Papa-talk: “Ik denk aan al die andere koppels voor wie de weg naar een kindje een lijdensweg was”

Thomas Detombe (34) is journalist, kersvers Libelle Mama-columnist en papa van Lucas (2,5). Eind mei verwacht hij samen met Emma (33) een tweede kindje, spannend! Over wat het jonge vaderschap met hem en zijn gevoelsleven doet, schrijft hij voor jullie openhartig en onverbloemd neer.

Lucas slaapt een nacht bij de grootouders: zalig! Even ontsnappen aan de klassieke avondroutine. Geen potje, pamper, melkje of worsteling met de pyjama. Geen duizendste dino-verhaal en Processie van Echternach op de trap naar boven. Voor één keer niet rollebollen op het bed voor we samen tandenpoetsen, drie liedjes zingen en met een knuffel de dag (hopelijk) afsluiten.

Ik betrap mezelf erop dat ik rond 20 uur naar de babyfoon in de keuken wandel. Slaapt hij al? Even schrik ik van het lege bedje op het camerabeeld. Dan weet ik het weer. Voor één nacht hebben we ons oude leven terug.

“Even lijkt de romantische film een beetje suf en voorspelbaar te worden. Tot plots blijkt dat het niet onmiddellijk lukt met die kinderwens”

Romcom in de zetel

We besluiten om een film te kijken. Only You (2019) is de laureaat en het compromis: over een onverwachte coup de foudre en baby’s krijgen. Klinkt nogal romcom, en dat blijkt ook tijdens het eerste kwartier. Jongen ontmoet meisje in een taxi op oudejaarsavond. De vonk slaat over, er volgt een loeihete nacht. Twee dagen later trekt hij bij haar in. Enkele weken later willen ze aan kinderen beginnen. Hij is 26, zij al 35. Geen tijd te verliezen dus.

Even lijkt het een beetje suf en voorspelbaar te worden. Tot plots blijkt dat het niet onmiddellijk lukt met die kinderwens. Na een zoveelste negatieve zwangerschapstest wordt seks een ingepland en instrumenteel karwei. Geboortes in hun vriendenkring voeden hoop en wanhoop terzelfdertijd: wat mooi, dat willen we ook! Maar waarom lukt het niet bij ons?

Sprookje in tranen

Een mislukte IVF- behandeling later eindigt het initiële sprookje in tranen en verwijten. De relatie strandt. Of hoe een onvervulde kinderwens mensen uit elkaar kan drijven.

Naast me in de zetel hoor ik Emma enkele keren slikken. Ze zoekt toenadering en legt mijn hand op haar bolle buik. Daar voel ik beweging. Een minivoet duwt zich krachtig af tegen m’n handpalm. Misschien wil broer of zus vertellen hoeveel geluk we hebben. Hallo, hier ben ik. Zomaar, omdat jullie dat wilden. Wees dus maar blij.

“Plots denk ik aan al die andere koppels, ook in onze eigen vriendenkring. Jonge mensen voor wie de weg naar een kindje jarenlang zwoegen was, een lijdensweg soms”

Niet vanzelfsprekend

Reken maar dat we blij zijn! Soms vervloek ik avondroutines of verlang ik naar het leven waarin we zelf centraal stonden. Maar als je een kinderwens hebt, en die wordt zonder al te veel hindernissen vervuld, dan heb je geluk. Misschien besef ik dat te weinig omdat het bij ons zo makkelijk liep. Je beslist om voor een kindje te gaan en twee of drie maanden later is het bingo. Het klinkt zo vanzelfsprekend, alsof je een vakantie of daguitstap naar zee plant. Tja.

Only you toont dat het ook anders kan. Plots denk ik aan al die andere koppels, ook in onze eigen vriendenkring. Jonge mensen voor wie de weg naar een kindje jarenlang zwoegen was, een lijdensweg soms. Zonder zekerheid op die verlossende eindbestemming. Zonder garantie op begrip vanuit hun omgeving. Was ik zelf altijd even begripvol? Slik. Toont deze tekst voldoende begrip? Wederom slik: geen idee. Ik kan me de fysieke, emotionele en relationele leegte van een niet-vervulde kinderwens niet voorstellen. Echt niet. Alleen wie het zelf meemaakte, kan dat. En dan nog is elke ervaring vermoedelijk anders.

Ik kan me de fysieke, emotionele en relationele leegte van een niet vervulde kinderwens niet voorstellen. Echt niet. Alleen wie het zelf meemaakte, kan dat.

Lichtpuntje

Een beetje onverwacht biedt het einde van de film een lichtpuntje. Na een periode van rouw om verloren dromen zien de hoofdrolspelers elkaar terug. Onder aanzwellende pianoslagen en afbladderend licht stappen ze elkaar tegemoet in een park. Hun ontmoeting verloopt aarzelend, schuchter bijna. Toch zie je opnieuw vonken. Broos, maar onmiskenbaar. Durven ze nog eens samen in een taxi te stappen?

De verwachte kus blijf on-Hollywoodiaans uit. Tijdens de aftiteling eren Emma en ik dat levensechte einde (of nieuw begin) met een kus van onszelf.

LEES MEER COLUMNS VAN THOMAS:

• Papa-talk: “Na de geboorte van Lucas voelde ik me maandenlang uitgeput, angstig en kreeg ik depressieve gedachten”
• Papa-talk: “’Waarom moeten kinderen toch naar school? Kunnen we hem geen thuisonderwijs geven?’ snotter ik”
• Papa-talk: “Als hij op zijn loopfiets springt, zie ik ons samen cols beklimmen. Bladeren we door een boekje, dan hoop ik dat hij een lezer wordt”

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief (onderaan de homepage) om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!