Papa-talk: “Bij crisissen die onze draagkracht overschrijden, schiet onze village uit de startblokken”

Thomas Detombe (34) is journalist, Libelle Mama-columnist en papa van Lucas (3) en baby Theo. Wat het jonge vaderschap met hem en zijn gevoelsleven doet, schrijft hij voor jullie openhartig en onverbloemd neer.

Om 3 uur ’s nachts piept de deur van ‘mijn’ zolderkamer open. Sinds de geboorte van Miel slapen Emma en ik apart. Niet erg romantisch, akkoord. Maar samen doodmoe aan het ontbijt zitten na een doorwaakte nacht in tweevoud is dat ook niet. Bovendien ben ik een chronisch slechte slaper. Zelfs op mijn eenzame zolderkamer bouw ik slaapschuld op, geen kinderen voor nodig.

Dus maakten we een afspraak: Emma zou de nachten doen, ik zou zoveel mogelijk overdag opnemen en Lucas elke ochtend naar school brengen. Dat werkte vier maanden lang relatief goed. Tot die zolderdeur zich roerde en Emma onheilspellend sprak: ‘Ik ben op. Ik kan niet meer. Echt niet.’

Ik ben op. Ik kan niet meer. Echt niet.

Theo bleek op dat moment rustig te slapen, maar zij kon niet meer. Niet meer slapen of tot rust komen bijvoorbeeld. Omdat Theo er op zo veel andere momenten wél is? Omdat hij haar gemiddeld elke 2 tot 4 uur ‘opeist’ voor een scheutje verse moedermelk? Ik denk het wel. En, misschien nog belangrijker: omdat elke activiteit buiten de vier muren van je moederschap (lees: zonder baby) een precies uitgekiend draaiboek vergt waarin kolfmachine, koelzakjes en babysits centraal staan. En dus een hoop organisatorische energie die je eigenlijk niet hebt.

Emma schokt lichtjes — een paniekaanval? — en landt verbrokkeld in mijn armen. “Het komt wel goed”, probeer ik haar te sussen. Op dat moment geloof ik het zelf niet. “Dit is een fase”, ga ik verder, “we raken hier wel door.” Emma zegt niet veel maar lijkt blij om nog eens een warm lichaam te voelen dat niet onmiddellijk (happend) op zoek gaat naar haar borsten of haar verrast met een gulp halfverteerde melk op haar pyjama.

De dag erop, een zaterdag, laten we alles even betijen. Misschien passeert het wel, denken we. Dat is zo met veel dingen. Niet elk probleem vraagt om een directe oplossing. Een lastig moment doorleven en even geduld hebben, kan soms wonderen doen. Maar de crisissituatie klaart niet op. Na een nieuwe slechte nacht, van zowel haar als mezelf, krijg ook ik een inzinking. Theo wil maar geen lange dutjes doen overdag. Na een half uur schreeuwt hij alsof de ontvoerders met grote zak en chloroform aan zijn bedje staan. Ik vloek en verwens mijn eigen kinderen als bloedzuigers.

It takes a village to raise a child, zeggen geleerde mensen. Ik denk dat ze gelijk hebben.

We halen Theo uit z’n bed en huilen een tijdlang onbedaarlijk met drie. Bij Theo vloeit dat wenen snel over in glimlachjes en gekraai, hij kijkt onze betraande gezichten verwonderd aan. Het biedt wat verlichting.

Daarna schieten we in actie. Dat doen we altijd bij crisissen die onze draagkracht overschrijden. Emma belt haar ouders, ik contacteer de mijne. In een mum van tijd schiet ons netwerk uit de startblokken. Oma en Babi (mijn moeder) nemen de kinderen over.

De dag erop komt onze vroedvrouw langs. Ze luistert en samen stellen we een plan van aanpak op. Emma beslist om de borstvoeding een stukje af te bouwen en maakt een doktersafspraak voor een check-up. Ik bel naar de crèche en regel dat Theo twee weken vroeger kan starten dan gepland. Intussen blijven eerst oma en vervolgens babi een nacht slapen om ons te ontlasten. Vrienden komen koken, bieden wat afleiding of houden ‘s avonds de wacht. Ons gezin herademt. Ik zeg Emma dat we voor iedereen die hulp biedt een standbeeld zullen oprichten in de tuin. Ze lacht: “Daar is onze tuin al lang niet groot genoeg meer voor.”

It takes a village to raise a child, zeggen geleerde mensen. Ik denk dat ze gelijk hebben.

MEER COLUMNS VAN THOMAS:

• Papa-talk: “Mijn latte macchiato is koud, maar de vermiste kolfmachine is gered. Oef!”
• Papa-talk: “‘Ik vlieg, ik vlieg!’ schreeuwt hij, en ik zie hem sprongetjes maken”
• Papa-talk: “Het ene moment liggen ze te schaterlachen, even later trekken ze die treinwagon bijna in twee”

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief (onderaan de homepage) om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!