Papa-talk: “Het ene moment liggen ze te schaterlachen, even later trekken ze die treinwagon bijna in twee”

Thomas Detombe (34) is journalist, Libelle Mama-columnist en papa van Lucas (3) en baby Theo. Wat het jonge vaderschap met hem en zijn gevoelsleven doet, schrijft hij voor jullie openhartig en onverbloemd neer. Vandaag heeft hij het over de allereerste playdate van zoon Lucas.

Lucas maakt vrienden op school. Over één jongen, Bas, praat hij bijna elke dag. Wat hebben jullie gedaan in het klasje vandaag? ‘Gespeeld met Bas.’ Welke kindjes waren er allemaal in de klas? ‘Bas.’ Waren er nog andere kindjes ook? ‘Euhm, nee?’ Dat laatste zegt hij met enige aarzeling, alsof de aanwezigheid van andere klasgenoten hem écht niet was opgevallen.

‘Dag Luckie’, roept Bas naar Lucas aan de schoolpoort. Lucas straalt. ‘Dag Bassie’, kirt mijn zoon vrolijk terug. Lucas aarzelt om door de poort te stappen. Dan zie ik hoe Bas z’n hand vastneemt en Lucas overtuigt om toch opnieuw de oversteek te maken. Stevig aan elkaar vastgeklikt lopen ze met frisse moed de speelplaats op.

“Lucas verstopt zich in de berging. Z’n vriend ontmoeten buiten de voorspelbare en gekende schoolcontext blijkt toch wat spannend te zijn”

Ik ben vertederd en oprecht blij voor zowel Bas als Lucas. Ze zijn amper drie jaar oud, en toch bloeit hier al een prille vriendschap. Het maakt me razendbenieuwd. Hoe spelen ze samen? Wat zeggen ze tegen elkaar? Zoeken ze elkaar op als het even moeilijk gaat? Zoveel vragen.

We besluiten om een eerste playdate te organiseren, bij ons thuis. Het is 10 uur in de voormiddag, de bel van de voordeur gaat. Lucas schiet weg en verstopt zich in de berging. Z’n vriend ontmoeten buiten de voorspelbare en gekende schoolcontext blijkt toch wat spannend te zijn. Bas heeft een tekening meegebracht, die hij plechtig overhandigt. Daarna kruipt hij snel weer achter het veilige been van z’n papa. Het voelt allemaal een beetje onwennig.

“30 jaar geleden kon ik vermoedelijk moeiteloos en eindeloos meedoen aan hun spelletjes. Vandaag vraag ik me af waar ze al hun energie vandaan blijven halen”

Omdat ik niet wil dat de vriendschap schipbreuk loopt op een traumatische eerste playdate, stel ik voor om samen naar de kamer van Lucas te gaan. Beiden lijken enthousiast. Die ommekeer zet zich door: in de kamer ontdooit alles bliksemsnel. Lucas showt enkele dinoknuffels en klimt op het logeerbed naast z’n eigen bedje. ‘Springen, springen!’, roept hij. Bas lacht nu breeduit en klimt hem achterna. Samen veren ze wild op het bed. Ze botsen tegen elkaar, vallen neer en klauteren schaterlachend terug recht. Vervolgens zetten ze ongestoord hun wilde capriolen voort. Ik kijk dankbaar toe.

‘Jij moet op het bed liggen papa’, zegt Lucas plots. ‘Ja, ja!’, vult Bas aan. Ik protesteer even, maar vijf minuten later lig ik weerloos te kronkelen tussen twee springende kleuters. Lucas werpt zich op me en schreeuwt ‘kietels pakken’. Bas volgt zijn voorbeeld. We gieren alle drie van het lachen.

Daarna moet ik nog meerdere keren hún kietels pakken en dooft de plotse opstoot van energie zachtjes uit. Een iets voorzichtiger activiteit zoals verstoppertje brengt rust. Toch blijft de intensiteit van hun spel hoog liggen. 30 jaar geleden kon ik er vermoedelijk moeiteloos en eindeloos aan meedoen. Vandaag vraag ik me af waar ze al hun energie vandaan blijven halen.

“Bas wil een kleurrijke rode wagon vooraan zetten, maar Lucas staat dat niet toe”

Terug in de woonkamer stel ik voor om met de auto’s te spelen. Emma lacht en zegt dat ik hun samenzijn niet zo hoef te faciliteren. ‘Laat ze maar eens doen. Het ontstaat ook wel vanzelf, hoor.’

Zo had ik er nog niet over nagedacht. In vriendschappen probeer ik vaak te faciliteren, door vragen te stellen, activiteiten te plannen of gedeelde interesses van mensen ter sprake te brengen. Dat gebeurt bijna automatisch. Misschien uit angst dat het contact anders zou verwateren. Misschien uit controledwang, ik weet het niet. Die neiging is gelukkig al veel minder aanwezig dan vroeger.

Emma heeft overschot van gelijk. En bovendien: wat kan er precies ‘verwateren’ aan een vriendschap tussen twee jongens van 3 jaar oud? Dát ze zo mooi samen spelen, is al wonderbaarlijk op zich. Dus laat ik ze maar doen.

Vanuit de zetel zie ik hoe ze samen een spoorweg aanleggen, waarna ze ruzie maken over de volgorde van de treincoupés. Bas wil een kleurrijke rode wagon vooraan zetten, maar Lucas staat dat niet toe. Op een bepaald moment trekken ze de rode wagon bijna in twee. ‘We zullen eerst een trein maken met aan kop de rode wagon’, komt Emma tussen. Daarna mag jij kiezen, Lucas.’ En zo geschiedde.

Moraal van het verhaal? Soms is een kleine tussenkomst toch zinvol 😊.

MEER COLUMNS VAN THOMAS:

• Papa-talk: “Theo in slaap wiegen, waarom lukt het mijn vrouw wél?”
• Papa-talk: “Over die keer dat ik mijn zoon zonder broek naar school stuurde”
• Papa-talk: “’Ik zie hem, ik zie hem! Hij heeft zwarte haartjes’, huil ik”
  

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief (onderaan de homepage) om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!