Papa-talk: “Mijn latte macchiato is koud, maar de vermiste kolfmachine is gered. Oef!”

Thomas Detombe (34) is journalist, Libelle Mama-columnist en papa van Lucas (3) en baby Theo. Wat het jonge vaderschap met hem en zijn gevoelsleven doet, schrijft hij voor jullie openhartig en onverbloemd neer.

Emma en ik slenteren loom door de Parijsstraat in Leuven. Eten we soep? Thai? Toch maar een ouderwetse spaghetti? De plotse vrijheid van een namiddag zonder kinderen, dient zich aan zoals een eerste, langverwachte vakantiedag voor een tienjarige. Een tikkeltje onwennig, zwanger van verlangen, maar nog niet onmiddellijk weten naar wat dan precies.

Het wordt een Thaise wok met iets te veel oestersaus. Tegen het einde van de maaltijd opper ik voorzichtig om onze culinaire ontdekkingstocht elders voort te zetten met een stukje welverdiende taart.

Vóór we kinderen hadden, gingen Emma en ik in onze vrije tijd geregeld fietsen en lopen. We reisden de wereld rond en schreven ons in voor lachyoga, macramé en poëziecursussen. Soms samen, soms apart, maar altijd met de bedoeling om iets zinvols met onze tijd aan te vangen.

“De plotse vrijheid van een namiddag zonder kinderen, dient zich aan zoals een eerste, langverwachte vakantiedag voor een tienjarige.”

Van terras naar terras zwalpen, nóg een bordje calorierijke troost bestellen om vervolgens alles robotachtig naar binnen te schransen: vroeger hoorde het er beslist niet bij. Of misschien toch, maar dan liefst bij wijze van beloning na een verkwikkende fietstocht van minstens tachtig kilometer. Niet als activiteit op zich. Vandaag zijn we echter moe, en hongerig. Hier dus met die taart!

Emma glimlacht. Ze had stiekem precies hetzelfde idee. Yes! We rekenen af en gaan op zoek naar een dessert. Onderweg springen we nog een boekenwinkel binnen waar we enkele minuten rondhangen en gedachteloos voor ons uit staren. Ik kom tot het briljante besluit dat ik een boek zal kopen. Een klepper van 500 pagina’s dan nog. Emma fronst de wenkbrauwen. “Van dat kaliber hebben we er nog een dozijn ongelezen in onze boekenkast”, zucht ze. “Ja, maar dit boek wil ik écht. Ik heb de vorige van die auteur ook gelezen”, verdedig ik m’n keuze.

Na de obligate doortocht in een kledingwinkel, installeren we ons voor een stukje veel te dure biologische vegantaart — gepresenteerd op een slap vel recycleerbaar karton. Ik nip van mijn overprijsde latte macchiato en zie Emma plots naar adem happen. Eerst denk ik nog dat ze zich verslikt in haar muntthee, maar nee hoor.

“Waar is mijn kolftoestel??”, vraagt ze nadrukkelijk. Ze kijkt me ietwat driftig aan en wijst naar mijn schouder. Op een onduidelijk moment in het nabije verleden hing daar een opbergtas met kolf. Nu niet meer. De tas blijkt ook niet tegen de muur van het café te staan, of onder mijn stoel, of op een ander tafeltje. Razendsnel komen we tot een onheilspellende vaststelling. Het kolftoestel van 400 euro dat Emma tijdelijk mocht lenen van een vriendin is vermist.

“Het kolftoestel van 400 euro dat Emma tijdelijk mocht lenen van een vriendin is vermist.”

Voor het eerst die namiddag probeer ik helder na te denken. Nu we in een bescheiden noodsituatie zijn beland, blijven er weinig andere opties over. Ik pijnig mijn afgepeigerde brein. Concentratie kan onze eerste kinderloze uitstap in maanden redden.

“Bij de Thai, de tas staat bij de Thai!”, breng ik uit. Ik spurt naar buiten en telefoneer naar het restaurant waar we enkele uren geleden lunchten. De man die opneemt klinkt gehaast. Hij moet zijn kinderen onmiddellijk gaan ophalen in school. Maar onze kolfmachine heeft hij wel degelijk gevonden. “Als je binnen de twee minuten hier raakt, geef ik je de tas”, zegt hij.

Als ex-400-meter-loper moet ik die tijd nog in de benen hebben. Alleen bevinden we ons niet op een atletiekpiste, maar in het centrum van Leuven. Ik schiet uit de startblokken, zigzag voorbij het stadhuis tussen studenten en omaatjes met hond. Wanneer ik een bocht iets te scherp afsnijd, vertrappel ik bijna zo’n harig viervoetertje. “Sorry!”, roep ik. Oma murmelt iets wat me niet meer bereikt want, ik ben intussen al bijna bij de Thai. De ongeduldige uitbater overhandigt mij het kolftoestel. Oef!

Ik besluit om Emma niet onmiddellijk te whatsappen. Bij m’n terugkeer verstop ik de tas achter me en leg ik m’n gezicht in zijn somberste plooi. Twee seconden lang zie ik haar inwendig een vernietigende aanval voorbereiden. Dan toon ik de tas. Haar opluchting is immens: ‘doe dat nooit meer’, smeekt ze.

Mijn latte macchiato is ondertussen koud. Maar oef, de melkmachine is gered. We eten onze taart en besluiten na een halfuurtje kolfarbeid huiswaarts te keren. Flesje en buikjes zijn goedgevuld.

MEER COLUMNS VAN THOMAS:

• Papa-talk: “Het ene moment liggen ze te schaterlachen, even later trekken ze die treinwagon bijna in twee”
• Papa-talk: “Theo in slaap wiegen, waarom lukt het mijn vrouw wél?”
• Papa-talk: “Over die keer dat ik mijn zoon zonder broek naar school stuurde”
  

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief (onderaan de homepage) om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!