Thomas Detombe (34) is journalist, Libelle Mama-columnist en papa van Lucas (3) en baby Theo. Wat het jonge vaderschap met hem en zijn leven doet, schrijft hij voor jullie openhartig en onverbloemd neer.
De herfstvakantie bracht zowel lichte rampspoed als onverwachte schoonheid. Eerst de rampspoed. Op zaterdag 30 oktober krijg ik een halve paniekaanval. Die openbaart zich vanuit de vaststelling dat ik onmogelijk aan m’n kinderen kan ontsnappen. Boven vecht Theo vurig tegen zijn broodnodige namiddagrust. Op geen enkele manier krijg ik hem in slaapmodus; misschien omdat ik zelf allesbehalve rustig ben. De weken ervoor heb ik veel gewerkt en gezorgd, een windstille dag is welkom.
Als je voelt dat het niet gaat moet je hulp vragen. Dat doe ik, Emma neemt Theo over. Ik haast me naar beneden en wil mezelf ongezond verdoven via een boterham met choco. In de keuken wacht m’n oudste zoon me echter op, alsof hij m’n culinaire plannen voorvoelt en er deel van wil uitmaken. We geven Lucas zo weinig mogelijk suiker- of vetrijke tussendoortjes. Eénmaal zondigen interpreteert hij al snel als een in ijzer gegoten regel die goedkeurt dat je voortaan elke dag zondigt. Weg boterham dus, en weg choco.
In ruil voor die pedagogische verantwoorde versterving, overvalt Lucas me met zijn favoriete dinoboek. “Jij moet nu lezen papa”, draagt hij me op. “Papa moet niets jongen, papa is moe, kun je niet even alleen spelen?” Zijn antwoord: “Jij mag lezen papa, ik wil dat je nu leest”. Hij pakt m’n gsm af en wringt het dino-boek op m’n schoot, waarna hij zelf ook op m’n schoot probeert te klimmen.
“Eénmaal zondigen interpreteert hij al snel als een in ijzer gegoten regel die goedkeurt dat je voortaan elke dag zondigt.”
Ik ben me plots akelig bewust van m’n eigen ademhaling en voel een vreemdsoortige beklemming opstijgen vanuit m’n onderbuik over m’n borstkas tot in m’n hals. “Eet de T-rex ook planten, papa?”, vraagt Lucas. Hij toont een afbeelding waarop een dino met enorme tanden een ander exemplaar wellustig in de buik hapt. Ook in mijn buik springt er iets. “Wat doen die dino’s, papa?”, vraagt hij om uitleg. Ik kan even niets meer uitbrengen en verplaats me zombiegewijs naar een andere ruimte: de gang. M’n ademhaling gaat nu als een gek tekeer, plots voel ik de hand van Emma op m’n rug. Ze stelt voor dat ik even ga wandelen.
Goed plan, zo blijkt achteraf. Het wiegende maïsveld vlakbij brengt wat perspectief. Ik besef plots hoe moe ik ben, hoezeer ik nood heb aan wat tijd voor mezelf. Gelukkig staat die tijd gepland in de vakantie. ‘s Avonds zit ik voor het eerst sinds lang nog eens op café, met m’n beste vrienden dan nog. Ze beamen hoezeer ook zij kunnen worstelen met opvoeding en met het feit dat je kinderen — ondanks alle liefde — je soms helemaal verslinden.
“Mijn vrienden beamen dat je kinderen — ondanks alle liefde — je soms helemaal verslinden.”
Enkele dagen later fiets ik samen met Emma, Lucas en Theo door de prachtige kleuren van de herfst. Op een afgelegen veld spreiden we een deken en verorberen we onze picknick. De laagstaande zon doet ons goed. Theo rolt over het deken van links naar rechts. Intussen verzamelt Lucas takken in het gras. “Kijk eens wat een grote”, toont hij me trots.
Als er geen takken meer te vinden zijn, nestelt hij zich in m’n schoot. We spelen ons gekende dino-rollenspel waarbij we een wild gevecht op leven en dood nabootsen. Finaal ‘bijt’ ik in z’n nekje waarop hij bulderend schaterlacht tot hij en ikzelf niet meer kunnen. Na dat prehistorisch theater liggen we languit op het deken na te genieten. Ik sluit m’n ogen en hoor een roofvogel krijsen in de verte.
Aan m’n kinderen ontsnappen? Toch maar liever niet.
MEER COLUMNS VAN THOMAS:
- Papa-talk: “Bij crisissen die onze draagkracht overschrijden, schiet onze village uit de startblokken”
- Papa-talk: “Mijn latte macchiato is koud, maar de vermiste kolfmachine is gered. Oef!”
- Papa-talk: “‘Ik vlieg, ik vlieg!’ schreeuwt hij, en ik zie hem sprongetjes maken”
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief (onderaan de homepage) om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!