Groeten uit Zweden: “Ik heb het gevoel dat je de mensen in dit land makkelijker kunt vertrouwen”

In een ander land opnieuw beginnen met je hele gezin: we dromen er misschien allemaal weleens van, maar Sara dééd het gewoon. Hier lees je elke week haar column over het leven met kinderen zoals het is, in Zweden.

Wie is Sara? 40, getrouwd met Phil en mama van twee karaktervolle kids, Elias (12) en Stina (9). Vorige zomer ruilden ze hun stadswoning in Hasselt in voor het lagom leven in Småland, Zweden.

Zalig, zo’n vertrouwen in de mensheid

Ze vielen me voor het eerst op enkele jaren geleden, tijdens een van onze eerste vakanties in Zweden. De onbemande stalletjes langs de kant van de baan waar je een plaatselijke specialiteit kon kopen door geld in een potje te steken. Kon je niet passen, dan nam je je wisselgeld uit datzelfde doosje. Nu, in tijden van corona, blijkt dit principe niet enkel charmant, maar ook erg nuttig. Het enige wat je nodig hebt: vertrouwen.

Ik heb het gevoel dat je de mensen in dit land makkelijker kunt vertrouwen. Een vals gevoel van veiligheid? Misschien. Diefstal en criminaliteit is van alle tijden en plaatsen, dus ook een land als Zweden ontsnapt er niet aan. In de grote steden ging het de laatste jaren van kwaad naar erger, net zoals in de rest van de wereld. De kleinere dorpen en gemeenten daarentegen stralen nog steeds een ongekende rust en sereniteit uit, waar je zelfs als rasechte dief van zou gaan twijfelen.

Een mooi voorbeeld vonden we vorig weekend, tijdens een een tripje richting Åsnen, het 30ste nationale park van Zweden, op amper een halfuurtje van hier. In de buurt baten de grootouders van Stina’s beste vriendin een plantencentrum uit. Nu de ijsheiligen ook Zweden hebben verlaten was het tijd om het terras te voorzien van wat groen en vrolijke bloemen.

De lokale handelaars steunen doen we nu meer dan ooit. De grote ketens overleven deze crisis wel, dus rijden we met plezier wat verder naar het gezellige familiebedrijfje. Terwijl Stina en haar vriendinnetje wat onwennig met elkaar spelen — een andere setting, toch even vreemd — geniet ik van het immense aanbod bloemen en planten. ‘Hou afstand’ staat er op de bordjes die aan de inkom van elke serre prijken. ‘Gelukkig is dat hier geen enkel probleem’, bedenk ik, en ik prijs me gelukkig terwijl ik denk aan de hallucinante beelden van rijen wachtenden die ik op de Belgische journaals zag passeren. Het andere koppel dat aanwezig is, bevindt zich al een serre verder. We hebben het rijk voor ons alleen.

Genieten van een glaasje appelsap, maar op veilige afstand

We besluiten er een uitstapje van de te maken. De hoeveelheid aan appelbomen was ons op de heenweg al opgevallen — het leek Haspengouw wel — en we vragen aan de mama van Stina’s vriendinnetje of je in de buurt ook appelsap kan kopen. Geen wegwijzers, maar een zoektocht via Instagram en Google Maps leidt ons via kronkelweggetjes door het bos naar een klein stalletje, waar trots enkele flessen appelsap uitgestald staan, vergezeld van zo’n typisch metalen kistje met sleutel. Je neemt dus wat je wil kopen en legt het geld in het kistje. Of beter nog, je swisht, een populaire manier van betalen in het Zweden waar cash geld een langzame dood sterft. Contactloos betalen, via een app die verbonden is aan je telefoonnummer. Het geld staat onmiddellijk op de rekening van de ontvanger, in dit geval de mevrouw van het appelsap.

Ik glunder nog als ik eraan terugdenk, of als ik nip aan m’n glas Hilmäs äppelmust. Het zijn die dingen die ervoor zorgden dat ik verliefd werd op dit land. Het charmante van zo’n stalletje, maar ook het enorme vertrouwen in de mensheid.

Op de terugweg naar huis besluiten we even te stoppen bij Amy’s kafe voor fika met uitzicht op het meer. Het terras lonkt, maar de strakke wind doet ons besluiten binnen in de veranda te genieten van een homemade smulpaj of crumble met frambozen of rabarber en een heerlijk tasje koffie. Het ziet er gemoedelijk uit, maar de met rood-wit lint afgespannen koelkast waar je anders zelf je drankje neemt, laat zien dat ook hier corona heerst. De enige andere mensen aanwezig zitten aan de andere kant van de veranda, dus afstand houden is ook hier hoegenaamd geen probleem. Wil je liever niet in het café zelf zitten, dan hangt er een bordje dat verwijst naar een klein barakje, zo’n 300 meter verderop. Een winkeltje, onbemand, waar je de hele dag door terechtkan voor dezelfde koekjes, taartjes of ander lekkers — voor de veiligheid proper ingepakt in plastic — als in het café zelf. Geld steek je, je raadt het al, in een bakje of je betaalt zoals elke Zweed digitaal via Swish. Zalig toch, zo’n vertrouwen.

Groeten uit Zweden, Sara

NOG MEER COLUMNS VAN SARA:

• Groeten uit Zweden: “In Zweden maakt het niet uit of je een jongen of meisje bent”
• Groeten uit Zweden: “Ik zal m’n 40ste verjaardag niet snel vergeten”
• Groeten uit Zweden: “De scholen zijn open, maar niet alles is zoals het was.”

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief (onderaan de homepage) om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!