Papa-talk: “Ik probeer het complexe liefdesverhaal van de film uit te leggen aan Lucas. Of hij even lang duurde als de Paw Patrol film, vraagt hij”

Thomas Detombe (37) is journalist, Libelle Mama-columnist en papa van Lucas (5) en Theo (2). Wat het jonge vaderschap met hem en zijn leven doet, schrijft hij voor jullie openhartig en onverbloemd neer.

In een dromerige roes verlaat ik de filmzaal. Niemand zegt een woord, alsof mensen bang zijn om iets zeldzaams te onttoveren.

Helaas houdt de buitenwereld geen rekening met wat we gezien en gevoeld hebben. Het reuzenrad draait, mensen schrokken oliebollen, iedereen draagt shoppingstassen.

Ik besluit om me er niets van aan te trekken en begin te wandelen. Aanvankelijk heb ik geen idee waarnaartoe.

Past Lives combineert alles wat ik verwacht van een goede film, en van het leven tout cours. Bedachtzaamheid, de zoektocht naar wie je bent, ambivalentie als een uitgestoken hand in plaats van bedreiging.

Een Koreaans meisje emigreert op haar 14de naar de Verenigde Staten. Haar grote jeugdliefde blijft achter. Ze vergeten elkaar niet, maar gaan ook verder met hun leven. 24 jaar later ontmoeten ze elkaar opnieuw in New York.

Hun weerzien knettert als het kampvuur op de laatste dag. Ze willen dichter komen, maar zich niet verbranden. Ze willen de draad opnieuw opnemen, maar botsen op een oceaan van tijd en langzaam opgebouwde onbereikbaarheid.

Hij wil, maar respecteert het feit dat ze inmiddels getrouwd is met een wereldwijze Joodse schrijver. ‘Het doet pijn dat ik hem zo sympathiek vindt’, zegt hij haar. Zij wil ook, maar voelt dat pas als de taxi hem naar de luchthaven moet brengen.

Gelukkig wacht haar Amerikaanse zielsverwant geduldig. Hij ziet haar verdriet en biedt troost. Volwassen liefde is sterker dan Jaloezie.

Past lives is een film die je omhelst en zegt: het is verwarrend en soms doet het pijn. Maar dat is oké.

Diezelfde avond informeert Lucas over de film. Ik geef een vereenvoudigde versie van het verhaal. ‘Ken je dat meisje nog uit je vorige klas? Het meisje waarop je een beetje verliefd was’? Hij knikt. ‘Misschien zien jullie elkaar later terug, maar is alles anders: is zij verliefd op iemand anders, of jij. Tegelijk voel je hoe die jongen en dat meisje van vroeger nog altijd bestaan. Maar je kan niet meer terug naar toen.’

‘Duurde de film even lang als de Paw Patrol film papa?’ Ik leg uit dat hij langer duurde, zoals de meeste grote-mensenfilms. ‘En wanneer gaan wij nog eens naar de film?’ Hij kijkt een beetje betrapt. Alsof hij weet dat zijn vragen geen antwoord zijn op mijn verhaal.

Maar wat had ik dan gedacht? Laat het leven nog maar even eenvoudig zijn. Over tien of twintig jaar kunnen we nog eens babbelen.

Een liefdevol 2024 gewenst!

Nog meer verhalen van Thomas:

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van de beste groentips en wooninspiratie!