Pleegmama Ruth: “Ik zou Lou 2 weken opvangen, nu weet ik dat hij waarschijnlijk voor altijd blijft”

Ruth (39) werkt in een kinderdagverblijf en is intussen al 8 jaar de trotse pleegmama van Lou. Ze vertelt ons haar verhaal.

Het verhaal van Ruth en Lou

“Er zijn zo veel kinderen op zoek naar een thuis, ik wilde hen een warme, veilige plek geven.”

Pleegmama: een warme thuis voor een kind in nood

Ruth: “Ik ben in mijn leven en job altijd al bezig geweest met kinderen en ik wist heel zeker dat ik ze graag ook nog wat dichter bij me wilde. Maar omdat ik alleen was, had ik niet meteen een vooruitzicht op een gezin. Ik wilde wel zeker geen bewust ongehuwde moeder (bom) worden. Er zijn zo veel kinderen die op zoek zijn naar een warme thuis, ik wilde liever hen een plek geven, dan alleen een kind op de wereld zetten. En dus startte ik een traject bij Pleegzorg Vlaanderen om me kandidaat te stellen als pleegmama, voor de korte opvang van kinderen die het heel hard nodig hebben.”

Je moet goed weten waar je aan begint

Ruth: “Ik onderging een aantal individuele gesprekken met een screeningteam. Nadien volgde ik verschillende groepssessies met andere kandidaat-pleegouders. Daar kregen we vormingen over pleegzorg, de verschillende vormen die bestaan én een duidelijk beeld en kader van wat er allemaal bij komt kijken. Veel pleegkinderen komen immers uit probleemsituaties, en dan moet je goed weten waar je aan begint. Een kind met een rugzakje vraagt nu eenmaal om een andere aanpak. Die vormingen en screenings duurden ongeveer een half jaar. Daarna nam ik voor mezelf nog enkele maanden de tijd om mijn huis klaar te stomen, met een ingerichte slaapkamer voor een kind, bijvoorbeeld. En dan stelde ik me officieel kandidaat om kinderen in noodsituaties kort onderdak en een warme thuis te bieden.”

“Ik was op mijn werk toen ik plots telefoon kreeg van Pleegzorg Vlaanderen. Ze zochten een plekje voor twee weken voor een jongetje van 1,5 jaar. Ik haastte me naar huis en een kwartier later stond hij voor mijn deur.”

En toen kwam Lou

Ruth: “Die dag herinner ik me nog haarfijn. Ik was op mijn werk toen ik plots telefoon kreeg van Pleegzorg Vlaanderen. Ze zochten een plekje voor twee weken voor een jongetje van 1,5 jaar. Ik haastte me naar huis en een kwartier later stond hij voor mijn deur. Zonder iets. Hij had enkel de kleertjes die hij droeg, een knuffel in de hand en een tutje in de mond. Dat was echt een ongelooflijk moment. Ik wist niet wat hij graag at, of hij nog een flesje melk dronk voor het slapengaan, welke gewoontes hij kende. Ik heb dan met zijn mama gebeld. Dat was een heel kort en praktisch gesprek, maar helemaal ok. Het was al 18 uur, dus veel tijd hadden we niet om elkaar te leren kennen. Dat eerste moment is echt heel vreemd. Je kent elkaar niet, ik had geen kleertjes, ik had niets … maar wel een paar badeendjes. Die stonden op de vensterbank.

Ik heb me toen heel nabij, maar toch ver genoeg van hem af neergezet en hem alle ruimte gegeven om zelf te ontdekken. Hij is meteen met die badeendjes beginnen spelen. Op een bepaald moment is hij dan naar me toe gestapt om me de eendjes te tonen. Daarna zijn we samen door het huis gewandeld en hebben we elke kamer verkend, eerst hand in hand, daarna vroeg hij me om hem op te tillen. En toen zijn we samen begonnen aan een reis waarvan we niet wisten waar ze zou eindigen. Intussen zijn we 8 jaar verder en weet ik dat hij waarschijnlijk nooit meer weg zal gaan.”

“Vanaf dat ik wist dat Lou langer zou blijven, werd ik meer dan een liefdevolle vrouw die een kind in nood met alle warmte opvangt. Op dat moment werd ik een echte mama.”

Van een liefdevolle pleegmama tot een echte mama

Ruth: “De mama van Lou voelde zichzelf niet in staat om voor haar zoontje te zorgen en gaf hem vrijwillig op voor pleegzorg. Eerst voor twee weken. Die werden vervolgens verlengd met drie maanden, dan een schooljaar en gaandeweg bleek dat er nood was aan meer opvang. Er is me op dat moment wel opnieuw gevraagd of ik dat zag zitten, want ik gaf me oorspronkelijk op voor korte opvang voor kinderen in nood. Maar dit voelde zo goed en natuurlijk aan, dat ik het gevoel had dat Lou er altijd al geweest was. Dus daar hoefde ik eigenlijk bijna niet over na te denken. En, nog zoiets ongelooflijks: vanaf dat ik wist dat Lou langer zou blijven, veranderde er iets. Vanaf dan voelde ik dat ik meer werd dan een liefdevolle vrouw die een kind in nood met alle warmte opvangt, meer dan een pleegmama. Op dat moment werd ik een mama. De afstand die ik onbewust blijkbaar toch vasthield, viel plots helemaal weg.”

“Natuurlijk maak ik me vaak zorgen over onze onzekere toekomst  en over wat er allemaal in zijn hart en hoofd omgaat, maar ik merk ook dat ik er steeds meer rust in vind. Iets wat zo gewoon en zo goed aanvoelt, dat komt wel goed.”

Rust vinden als pleegmama

Ruth: “Ik heb het altijd heel belangrijk gevonden dat Lou, ondanks zijn rugzakje, gewoon kind kan zijn. Geen pleegkind, een kind.  Als ik hem aan nieuwe mensen voorstel, zal ik het daar bijvoorbeeld nooit als eerste over hebben. Lou heeft er zelf heel lang mee geworsteld dat hij niet anders wilde zijn dan andere kinderen. Wanneer er op school bijvoorbeeld wordt gewerkt rond baby-zijn, of aan de leerlingen wordt gevraagd om hun stamboom te maken, dan is dat niet altijd gemakkelijk voor hem. Al merk ik dat hij er intussen stilaan rust in vindt. Hij heeft gewoon twee mama’s, een buikmama (zo zegt hij zelf) en een echte mama. Natuurlijk maak ik me zeker vaak genoeg zorgen over onze onzekere toekomst en over wat er allemaal in zijn hart en hoofd omgaat, maar ik merk ook dat ik er steeds meer rust in vind.  Weet je, ik denk dan, iets wat zo gewoon en zo goed aanvoelt, dat komt wel goed.”

“Uiteindelijk doet toch iedereen gewoon zijn best om zijn kinderen een mooie toekomst te geven, met alle onzekerheden die erbij horen, niet?”

 Andere mama’s geven vertrouwen

Ruth: “Ik merkte intussen zo vaak dat de ouders uit natuurlijke en stabiele gezinnen uiteraard ook met heel wat onzekerheden zitten. Lou heeft zijn rugzakje, maar andere ouders en kinderen botsen net zo goed op problemen. En dat stelt gerust. Bij mijn vrienden met oudere, bijna volwassen kinderen, zie ik dat zij, ondanks de struggles onderweg, uiteindelijk toch allemaal opgroeien tot fijne en knappe jongvolwassenen. En dat geeft me vertrouwen. Uiteindelijk doet toch ook maar iedereen gewoon zijn best om zijn kinderen een mooie toekomst te geven, met alle onzekerheden die erbij horen, niet? Natuurlijk heeft Lou zijn bagage. En daar hou ik rekening mee, maar niet te veel. Niet alles moet altijd helemaal anders omwille van dat rugzakje. Die gedachte helpt me om de dingen te relativeren en gewoon mama te zijn, zoals al die anderen.”

Lees ook:

• Pleegzorg: een onzeker maar dankbaar bestaan.
• Mijn verhaal: “Mijn kindjes groeiden niet in mijn buik, wel in mijn hart”
• Adoptie: hoe gaat dat in zijn werk?

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief (onderaan de homepage) om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!