Redactrice Veerle over haar fertiliteitsbehandelingen

Het heen en weer vliegen tussen hoop en teleurstelling, het eindeloze wachten, de vele controles… Fertiliteitsbehandelingen kunnen slopend zijn. Redactrice Veerle vertelt haar verhaal en steekt iedereen die in hetzelfde schuitje zit graag een hart onder de riem.

De laatste keer de pil nemen

Ik weet het nog zo goed: de dag dat ik voor de laatste keer de pil nam. Het was in Sri Lanka, op het einde van een heerlijke, avontuurlijke vakantie met z’n tweetjes. De zenuwen gierden door mijn lijf, alsof ik met dat laatste pilletje meteen ook een zwangerschap inzette. Wat zou iedereen verbaasd opkijken als we zouden vertellen dat er een baby’tje kwam! Wie zouden de peter en meter worden? En hoe zouden we het kamertje inrichten? Want dat die baby snel zou komen, daar bestond geen twijfel over. Ik had altijd een regelmatige cyclus gehad, was nog jong, rookte niet, had geen overgewicht… Dit moest toch helemaal goedkomen?

Het verdict: PCOS

Het liep anders. Ons enthousiasme ging al snel over in twijfel. Een zwangerschap bleef immers uit en mijn cyclus leek in diepe winterslaap te zijn. Stilaan begonnen we ons zorgen te maken. ‘Niet nodig’, verzekerde de huisarts me. ‘Geef het wat tijd.’ En dus wachtte ik, en wachtte ik. Een half jaar en ontelbaar veel ovulatie- en zwangerschapstesten later, werden we doorverwezen naar de fertiliteitskliniek. Het verdict: PCOS. ‘Maar,’ zo zeiden ze daar, ‘er zijn ergere vruchtbaarheidsproblemen. Doorgaans ben je bij een behandeling binnen de zes maanden zwanger.’

‘Geef het wat tijd’, zei de huisarts me.
En dus wachtte ik en wachtte ik,
op een baby die niet komen wilde.

Er werd ons uitgelegd dat de eitjes in mijn eierstokken met te veel samen begonnen te groeien, waardoor er niet elke maand eentje het voortouw nam om te springen. Ik stelde me voor hoe ze daar in mijn eierstokken zaten te duwen en trekken om de grootste te mogen worden. Zonder resultaat. Gelukkig bestonden er pilletjes om mijn overijverige eitjes weer in het gareel te krijgen. Misschien was ik de volgende maand wel al zwanger?!

Wij vs. zij

En zo zaten we opeens in een medisch traject. Iets wat eerst alleen anderen overkwam, was nu ook onze wereld. Vaak nog voor we naar ons werk gingen, zaten mijn vriend en ik met kleine oogjes in de auto naar het ziekenhuis voor een interne echo, tot wel viermaal per week. Steevast ging ik vol goede moed op de onderzoekstafel liggen. Nu zou er vast een pracht van een eitje klaarzitten! Maar steevast bleek dat niet zo te zijn. Soms kon ik dat goed verdragen, soms sprongen daar in dat kleine kantoortje van de verpleegster al de tranen in m’n ogen. Dan schoof ze me een doos tissues toe en zei ze dat ze het begreep, dat ik geduld moest hebben.

Hoeveel zwangerschapsaankondigingen
van vrienden kon ik nog aan?
Want hoe blij ik ook voor hen was,
het deed ook pijn.

Maar hoeveel geduld konden wij nog opbrengen? We waren alweer een jaar verder! Hoeveel zwangerschapsaankondigingen van vrienden kon ik nog aan? Want hoe blij ik ook voor anderen was, bij wie het wel gewoon spontaan lukte, het deed ook pijn. Zij lachten en juichten en klonken op hun geluk, wij lachten en juichten en voelden een steek door ons hart gaan.

‘Probeer er niet te hard mee bezig te zijn’

We deden ons best om ons geluk niet van de behandelingen te laten afhangen, maar wat was dat moeilijk. Ik heb tijdens de lange weg naar mijn zwangerschap heel vaak heel hard gehuild. Omdat het baarmoederslijmvlies weer te dunnetjes was, omdat de pilletjes eerst te weinig en toen te veel effect hadden, omdat mijn buik haast leeggeprikt leek door al die spuitjes, en mijn arm door al die bloedafnames. Maar vooral omdat ik niet begreep waarom mijn lichaam niet gewoon deed wat het moest doen. ‘Probeer er niet te hard mee bezig te zijn’, kreeg ik weleens als raad. Ach, hoe goed dat ook bedoeld was, het was simpelweg onmogelijk.

En toch…

We wilden het zo graag, dat zoontje of dochtertje dat de perfecte mix van ons twee zou zijn. Heel lang bleef het een droom, een verlangen. Iets dat alleen anderen was gegund. Maar toch. Het kwam er. Na oneindig veel pilletjes en spuitjes en zo lang wachten was daar opeens dat ene eitje dat wél de perfecte grootte had. Het werd een heel lief jongetje dat wij nog elke dag koesteren als een wonder.

Heel lang bleef onze kinderwens
iets dat alleen anderen was gegund.

Want hoe zwaar dit hele traject ook was, het heeft ons ook veel geleerd. En dat hoop ik met iedereen die in hetzelfde slopende schuitje van fertiliteitsbehandelingen zit, te kunnen delen. Dat het leven moeilijk kan zijn, maar dat je altijd nog elkaar hebt. Samen zullen jullie een manier vinden om hiermee om te gaan, wat de afloop ook mag zijn. Elk huisje heeft z’n kruisje, en je kunt meer aan dan je denkt.

Praat erover met vrienden of familie, en vooral met elkaar. Laat je verdriet toe en zorg goed voor jezelf, alsjeblieft.

Meer over wensouders:

• Als kinderen krijgen niet vanzelfsprekend is
• Ouders openhartig over hun (onvervulde) kinderwens
• Vruchtbaarheidsbehandelingen: een overzicht

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief (onderaan de homepage) om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!