Voor het eerst mama: “Toen ik besefte dat hij bijna naar de kinderopvang moest, werd ik melancholisch”

Mama-redactrice Celine werd in augustus 2019 voor het eerst moeder, van de überschattige Otis. Wat dat met haar deed en hoe zij nu als prille mama in het leven staat, deelt ze in deze column. Van herkenbare paniekaanvalletjes tot dolgelukkige mama-momenten vol verwondering: welkom in de wereld van Celine!

Nieuw hoofdstuk: de kinderopvang

“Sommige mama’s vinden de kraamtijd overroepen, terwijl andere stiekem wensen dat er geen eind aan komt. Ik behoorde tot die tweede groep. Van zodra ik besefte dat we 13 november — de eerste dag dat Otis naar de crèche zou gaan — naderden, werd ik spontaan melancholisch. Een weekje voor D-day hadden we al eens ‘geoefend’; ik ging een uurtje of twee shoppen in Mechelen en de kleine ukkepuk bleef dan bij m’n ouders. Maar van gezellig kuieren was geen sprake en ik ging recht op mijn doel af, zodat ik zo snel mogelijk weer naar die veilige cocon kon.

Maar aan alle kraamsprookjes komt een eind, en op die bewuste dag in november stonden de verzorgsters klaar om die veel te taaie navelstreng door te knippen. Het schreeuwende ontroostbare kind uit mijn gedachten had in de realiteit een enorme glimlach op zijn gezicht. Zonder tanden. Schattig, dat wel, maar ik voelde me lichtjes verraden.

Laat het los!

Dat de tranen niet over zijn wangen rolden, maar wel over de mijne, was een troost. Zolang hij zich maar goed voelde! En ik moest maar vrede nemen met het feit dat hij niet op dezelfde momenten als thuis z’n buikje rond zou eten en in bed werd gelegd. Zelfs zijn luier vullen doet hij er op andere tijdstippen.

“Dat de tranen niet over zijn wangen rolden, maar wel over de mijne, was een troost.”

Soit, bijt- en duwincidentjes, verjaardagstraktaties en verfvoeten maakten voortaan deel uit van zijn dagelijks leventje, en dat was en is nog steeds hélemaal prima. En dat ik plots meer tijd cadeau krijg ben ik langzaam maar zeker beginnen beseffen. ‘Sus, schenk je nog een glaasje wijn in voor me?’

Weer van nul beginnen

Ons hele land kwam plots tot stilstand toen de lockdown in maart aangekondigd werd. Hierdoor waren ouders genoodzaakt om privé en werk te combineren onder een en hetzelfde dak, en dat was hier niet anders. Het had eigenlijk veel weg van onze eerste twaalf weken samen, maar dan met een veel mobielere baby, thuiswerk en een poetsvrouw die niet meer kwam. Mailtjes beantwoorden terwijl je een groentehapje klaarmaakt met een rumoerige schelm op de achtergrond: het is iets aparts. Maar op de ene of andere manier genoot ik van de extra tijd die ons gegund was. En ik zag dat ook hij er deugd van had.

Al werd het multitasken me soms té veel, en een hoop was die op de loer ligt tijdens een Zoommeeting is trouwens écht geen aanrader voor je gemoedstoestand. Dus toen we onlangs te horen kregen dat hij weer naar de kinderopvang mocht, sprongen we een gat in de lucht. Maar dan wel een heel bescheiden sprong waarbij onze tenen de vloer nog raakten, uit angst voor alle bubbels en mondmaskers waarmee hij zou geconfronteerd worden. Wreed toch?

En blijkbaar hadden we terwijl we in ons kot zaten die cocon nog net iets knusser gemaakt dan voorheen, waardoor ik het nu nog moeilijker vond om hem uit handen te geven. Maar het mannetje lachte weer. Deze keer met twee tanden.”

Ook de moeite om te lezen:

• Voor het eerst mama: “Toen ik hem de eerste keer droeg had die M-houding meer weg van de letter W!”
• Voor het eerst mama: “Er zijn heel wat radeloze jonge ouders die snakken naar meer slaap”
• Voor het eerst mama: “Ze vonden het niet oké dat hij nog op mijn kamer lag, maar ik luisterde naar mijn moedergevoel”

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief (onderaan de homepage) om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!