Papa-talk: “Ik gun mezelf onproductieve rotdagen. Verschrikkelijk moeilijk voor een perfectionist zoals ik.”

Thomas Detombe (34) is journalist, Libelle Mama-columnist en papa van Lucas (2,5) en baby Theo. Over wat het jonge vaderschap met hem en zijn gevoelsleven doet, schrijft hij voor jullie openhartig en onverbloemd neer.

De Grote Vermoeidheid is terug. In Benin, onze vakantiebestemming van 2016, noemen ze het La fatigue: je voelt je loom, lusteloos en krijgt niets voor elkaar. Aan het eind van elke nieuwe, verloren dag zink je weg in een neerslachtige vorm van onverschilligheid. Waar is het momentum alweer heen?

In het West-Afrikaanse Benin is la fatigue het logische gevolg van ongenadige klimatologische omstandigheden. Het is er vochtig en heet: minstens 35 graden. Dan schakelen mensen noodgedwongen één of twee versnellingen lager.

Mijn Belgische fatigue is vooral het gevolg van overprikkeling en slaaptekort. De eerste weken na Theo’s geboorte waren intens mooi, maar ook intens uitputtend. Op het moment zelf besef je dat niet helemaal. Je gaat blindelings door vanop je euforische wolk (ja die was er echt) en voelt niet wat ‘het’ van je vraagt.

“Adrenaline stuwt me doorheen de dagen”

Met ‘het’ bedoel ik van 07u s morgens tot 23u ‘s avonds paraat staat. Soms ook in nachtelijke uren: “Papa, je moet dicht bij mij blijven… Ik ben een beetje bang”, bekent m’n oudste zoon me om 4u in de ochtend. “Oké jongen, ik begrijp het hoor. Alles is een beetje anders hé, nu Theo hier is.” Hij kijkt me vragend aan. Ik aai hem over z’n voorhoofd en samen knikkebollen we even.

Op datzelfde moment hoor ik onze jongste schreeuwen, één verdieping lager. Krampjes waarschijnlijk. Theo heeft geen enkel verweer. Alles doet pijn op manieren die hij niet begrijpt, laat staan alleen kan verwerken. Gelukkig is mama daar.

Enkele windstille uren later kirt Lucas: “Ik ben wakker!” Zijn enthousiasme wekt me keihard uit een zalig diepe slaap. Met een massief houten kop en een lijf dat voelt alsof er een vrachtwagen op geparkeerd staat, begin ik aan een nieuwe dag vol zorg en activiteiten.

Eigenlijk mag ik niet klagen. We krijgen zó veel hulp van familie en vrienden. Emma neemt véél voor haar rekening, de nachten met Theo, om maar iets te zeggen.

Vergeef mij als ik het toch even doe.

Net zoals na de geboorte van Lucas, ontvouwt m’n vermoeidheid zich in drie stappen. Na enkele dagen (over)belasting, voel ik nog relatief weinig. Adrenaline stuwt me doorheen de dagen. Ik kijk niet ver in de toekomst. Etmaal per etmaal ziet alles er prima uit.

Na enkele weken sputtert die energetische straalstroom en haalt een loom, zwaar gevoel me sluipenderwijs in. Alles loopt steeds meer op automatische piloot. In een onbewaakt moment durf ik iets verder vooruit te blikken en raak ik overmand door paniek. Hoe lang gaat dit nog duren? Waar stopt de rek op de elastiek ook al weer? En, als voorspelbare kers op de taart: Waar zijn we in hemelsnaam aan begonnen? (Bis!)

“Ik doe oordoppen in als het te luid wordt in huis en lees elke dag in een leuk boek”

“Papa, ik heb dikke snottebel aan mijn wang”, doorprikt Lucas die gedachten meestal snel. Voor je het goed en wel beseft, zit je alweer in de cockpit van het ouderschap en zoef je verder. Is het een vliegtuig? Is het een vogel? Nee dat is het niet. Het is mega-papa die je aan de hemel ziet!

Na enkele maanden bereik je een kantelpunt. Ofwel vind je een nieuw ritme in je slaap, verwachtingen en de toevloed van prikkels die je dagelijks overspoelen. Ofwel lukt dat niet en bijt je vroeg of laat op pure wilskracht in je eigen staart. Dat tweede scenario ken ik.

Bij de geboorte van Lucas ging ik een maand of 6 dwars door alles heen. Toen hij aan het einde van die periode eindelijk doorsliep, geloofde ik dat het ergste achter de rug was. Wat waar was. Net dáárom crashte ik kort daarop helemaal: omdat het eindelijk kon.

Vandaag zet ik al m’n hoop en geld op scenario nummer 1. Daarbij durf ik sneller hulp te vragen en spreek ik opener over wat moeilijk loopt. Ik wandel als het kan en wieg als het moet. Ik durf wat tijd voor mezelf op te eisen, met minder schuldgevoelens dan voorheen. Ik doe oordoppen in als het te luid wordt in huis en lees elke dag in een leuk boek. Al was het maar één pagina. Tot slot kijk ik geen rampnieuws meer uit Pepinster terwijl ik me afvraag of de planetaire crash zich vóór of na mijn persoonlijke crash zal voltrekken. En hoe oud Lucas en Theo op dat moment zullen zijn. Echt. Niet. Doen. Zeer zelfdestructief. (En een tikkeltje theatraal 😊)

Tot slot gun ik mezelf onproductieve rotdagen. Verschrikkelijk moeilijk voor een perfectionist zoals ik. Maar wel een noodzakelijk kwaad. Of beter: een onmisbare mildheid.

Vandaag had alles in zich om zo’n dag te worden. Tot ik mezelf na een mislukt middagdutje uit bed worstelde en deze column op papier zette. Geen meesterstukje vind ik zelf. Ook die gedachte maakt vermoedelijk deel uit van een of ander noodzakelijk kwaad.

MEER COLUMNS VAN THOMAS:

• Papa-talk: “Over die keer dat ik mijn zoon zonder broek naar school stuurde”
• Papa-talk: “De eerste echte ontmoeting met zijn kleine broer komt voor Lucas duidelijk als een schok”
• Papa talk: “’Ik zie hem, ik zie hem! Hij heeft zwarte haartjes’, huil ik”
  

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief (onderaan de homepage) om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!