Deborah en haar man besloten na vele vruchteloze zwangerschapspogingen over te gaan tot adoptie

Deborah (30) en haar man Hannes besloten na vele vruchteloze zwangerschapspogingen over te gaan tot adoptie. Nu zijn ze de trotse ouders van Rae Morris.

Deborah: “Hannes en ik stonden op trouwen toen ik ineens zwanger bleek. Een beetje onverwacht, en vermits we allebei startende zelfstandigen waren, zou het pittig druk worden. Maar we waren jong — ik was 23, Hannes 27 — en zagen het volledig zitten. Toen ik het kindje na vier maanden zwangerschap verloor, zorgde dat voor verdriet. Maar nooit hadden we toen kunnen denken dat kinderen zo’n beladen thema in ons leven zou worden.

Zwanger worden werd daarna een lijdensweg. Vanzelf lukte het niet meer, dus startte ik met hormonen, begonnen we met inseminaties en waagden ons aan ivf. En ja, ik werd wel zwanger, maar verloor telkens het kindje. We leefden tussen hoop en wanhoop, en op den duur geloof je er zelf niet meer in. Een kindje tot het einde uitdragen, dat kon mijn lichaam duidelijk niet. Op mijn vierentwintigste moest ik al tien miskramen verwerken.

Dat is heftig, dus stortte ik me op mijn werk, op de vlucht voor hormonen en emoties. Het was een uitlaatklep, en het zorgde voor afleiding, maar het kon niet voorkomen dat er dagen waren dat ik in zak en as zat. Dat ik naar Hannes keek en wist dat ik dit niet langer aankon. Het mislukte gevoel na een onvoldragen vrucht, de leegte die daarop gaapt. Ik kon op zo’n momenten alleen maar op de bank liggen, en wegzinken in zelfmedelijden: waarom wij? Waarom is het zo oneerlijk?

“Op mijn vierentwintigste moest ik al tien miskramen verwerken”

‘Dit overkomt enkel de sterksten’, probeerde Hannes. Maar mijn moedergevoelens hadden me in hun greep en knepen me keihard in de buik. Geen kinderen kunnen baren, dat was falen als vrouw en als partner. Ik zag onze vrienden gezinnen stichten, de ene al wat vlotter dan de andere. En wij raakten hopeloos achterop. Zwangerschapsaankondigingen gaven me een stomp in de maag. Tijdens de zwangerschap van vriendinnen leefde ik heel erg mee, te veel zelfs. Ik was dan echt blij voor mijn vriendinnen. Maar kersverse baby’tjes gaan bewonderen, kon ik niet aan.

Voor Hannes was na een jaar van gesukkel en veel tranen de maat vol: ‘Ik hoef geen eigen kind meer, ik wil gewoon mijn vrouw terug.’

Plaats 86

Omdat we in die periode zelf doorhadden dat een zwangerschap er niet in zat, hadden we al onze eerste stappen in de adoptiewereld gezet. Hannes en ik beloofden elkaar om hiermee door te gaan tot het eind, tot we effectief een kindje konden adopteren. Het was een opluchting om een punt te kunnen zetten achter die ivf-periode. Adoptie voelde bovendien anders: hierover had je wél min of meer controle, al beseften we dat het niet van de ene op de andere dag geregeld kon worden.

We geraakten door de strenge selectie en kozen voor Ethiopïe als adoptieland. Na de administratieve rompslomp volgde nu het lastigste deel: het lange wachten, met een ongeduldig verlangen naar. Als adoptieouder in spe sta je gemiddeld zo’n vijf jaar op de wachtlijst, maar door een procedurewijziging werd die afteltijd naar een kindje uit Ethiopië ineens exponentieel langer.

We stonden op plaats 86, en als we goed hadden gerekend, zouden we in plaats van zo’n vijf jaar nu ineens vijftien jaar moeten wachten op een kind, op liefdevolle knuffels, op een ingevulde moeder- en vaderrol, op een leven dat opnieuw als écht gelukkig aanvoelt.

Omdat we hoorden dat de adoptie van kindjes uit Guinée beduidend sneller verliep, twijfelden we geen seconde. We verloren maar liefst 5000 euro door contractbreuk met het andere adoptiebureau, maar dat kon ons niets schelen. Het was het losgeld voor een toekomst mét kindje. Deze wending gaf ons zoveel hoop dat Hannes en ik weer ons oude zelve konden worden. Er was weer ruimte voor verliefdheid, mijn hoofd borrelde opnieuw van de ideeën, er was energie voor duizend. Ik kon bijna niet meer slapen van de adrenaline.

En dan plots hét telefoontje

Enkele maanden later werd het alsmaar concreter: ineens was er het nieuws dat ons kindje waarschijnlijk een jongetje zou zijn. En dan ineens hét telefoontje: ‘Proficiat, jullie zijn net ouders geworden van een zoontje van één jaar.’ Weg jarenlange onzekerheid, hallo nieuw leven! (lacht)

In het adoptiebureau zagen we voor het eerst zijn foto. Die donkere kijkers, dat krullenbolletje, die onschuld en kwetsbaarheid. Hij zat meteen in mijn hart. Ik hoorde nog dat hij jarig was op 9 november — ook mijn verjaardag! En de rest van de uitleg van de adoptieconsulente heb ik gemist. Ik kon alleen maar kijken, kijken en kijken. Hannes en ik maakten van zijn foto meteen onze screensaver. Ik kocht zijn eerste salopetjes en shirtjes, en we raakten het eens over zijn naam. Rae Morris!

Hoewel het allemaal dichtbij kwam, voelde ik ook nog veel ongeloof. Ik kon het gewoon niet vatten dat ik na jarenlang verlangen eindelijk ons kindje in mijn armen zou kunnen nemen. En ineens was het dan zover: in maart 2016 namen we met een groepje andere ouders het vliegtuig richting Guinée, richting onze kindjes. De sfeer was uitbundig en dromerig. Op een gegeven moment vlogen we daadwerkelijk boven het Afrikaanse land. Het was nacht en de stad was verlicht. En in de buurt van een van die lichtjes sliep onze zoon. Zo zot, zo onwerkelijk!

“Ik herkende hem meteen in het weeshuis: een peutertje van een jaar met grote kijkers”

Vier tandjes en een melkfles

We kenden Zuid-Afrika, maar voet aan grond zetten in zwart Afrika was nieuw voor ons. Ik wilde alle indrukken dat het land me gaf, in me opnemen. Hoe zien de mensen eruit, want zo zou Rae er later ook uitzien. Hoe is hun persoonlijkheid? Wat eten ze graag? Het was er warm en zwoel en chaotisch.

De dag na ons arriveren bracht een busje ons over onverharde wegen — tijdens het langste anderhalf uur van ons leven — naar de poort van het weeshuis. Ik weet nog goed hoe stil het was, de nakende ontmoeting met ons kindje snoerde ons de mond. Hannes en ik wisselden alleen blikken uit. In het portaal van het weeshuis zag ik hem meteen staan: een peutertje van een jaar, grote kijkers, vier tandjes en een melkflesje aan de lippen.

Ik wist dat ik het moederschap nu niet mocht forceren. Geen overweldigende knuffels, niet op hem toestappen. Dus hurkte ik, en probeerde zijn blik te vangen. Na een halfuurtje kennismaken vertrokken we met onze zoon. Ik zal nooit vergeten hoe de kinderverzorgster van Rae moest huilen. Hij was er met veel liefde omringd geweest en het afscheid viel haar zwaar. Ook Rae moest ervan huilen, maar in de auto lukte het me om hem te troosten en viel hij uiteindelijk op mijn schoot in slaap. Onvergetelijk. Er volgde een eerste onderbroken nacht met ons peutertje, maar wat genoten Hannes en ik. Flesjes geven, pampers verversen, outfitjes kiezen. Eindelijk was het aan ons.

Mooie liedjes

Rae bleek een heel gemakkelijk kindje te zijn: geen hechtingsproblemen — wat je af en toe wel ziet bij adoptiekindjes —, hij is sociaal en houdt van dansen en zingen. Ik voel me nooit méér mama dan wanneer ik hem mag troosten of hij een beetje uitgeteld op mijn schoot kruipt.

Ik heb hem onvoorwaardelijk lief, en hij mij ook: als ik hem ga oppikken aan de crèche, komt hij naar mij toegelopen en aait hij met zijn kleine handjes mijn wangen en zegt met pretoogjes ‘Mamaatje’ — dan smelt ik. Maar… ik kan ook streng zijn. Ach, zoals elke mama, zeker? Hannes en ik willen zo normaal mogelijk doen.

En ik zal ook altijd eerlijk zijn: er komt een dag dat hij beseft dat hij een kleurtje heeft en wij niet. Of dat een klasgenootje hem vertelt dat wij niet zijn échte mama en papa zijn. Dan vertel ik hem hoe het zit. In ons verhaal is er ook altijd nog die andere mama, en zijn afkomst: die mogen we niet vergeten. En toch voelt het alsof we Rae altijd hebben gekend. Zulke mooie liedjes smaken naar meer. Hannes en ik zijn ondertussen bezig met het regelen van een nieuwe adoptie. Echt, ik kan niet genoeg moeder zijn!”

Tekst: Els De Ridder

Nog meer lezen:

• Adoptie: hoe gaat dat in zijn werk?
• Mijn verhaal: Sarah over de moeilijkheden om zwanger te worden en haar loodzware bevalling
• Steeds meer ouders zoeken, ondanks corona, hulp via pleegzorg