Mijn verhaal : Veerle is een bewust alleenstaande moeder

Toen Veerles huwelijk kinderloos strandde, besliste ze om niet op een man te wachten. Ze ging te rade bij haar gynaecoloog en besliste om in haar eentje aan kinderen te beginnen. Vienna (5) en zij zijn intussen onafscheidelijk. Lees haar verhaal.

Een kinderdroom

Veerle (43): “Ik heb altijd van een groot, klassiek gezin gedroomd. Toen mijn huwelijk op mijn vierendertigste kinderloos strandde, leek die droom uit elkaar te spatten. Maar ik bleef niet bij de pakken zitten. Mijn biologische klok tikte, mijn kinderwens was heel groot. Ik besloot niet op een man te wachten, maar – na een gesprek met mijn gynaecoloog – er vastberaden in mijn eentje aan te beginnen.

Geen evident parcours

Ik had zeven pogingen nodig om zwanger te worden, en dat ging gepaard met veel verdriet en onzekerheid. Telkens moest ik de teleurstelling alleen verwerken, en tegelijkertijd nooit de hoop verliezen. Ik bleef vooruitkijken, mijn vrienden steunden me volop. Uiteindelijk groeide er dan toch een kindje in mijn buik.

Een avontuur met twee

Het was een fijne zwangerschap, zonder veel klachten. Ik was in de wolken en voelde ook vertrouwen. Dit zou me lukken. Ik beviel in het bijzijn van mijn beste vriendin en mijn ouders van een meisje, Vienna. En toen kwam ik thuis met mijn kleintje. Zij en ik alleen, in een nieuw huis, waar ik pas een maand eerder was ingetrokken. Heel confronterend was dat: ik besefte plots dat ik dit avontuur echt alleen aanging. Ik ben toen met haar dicht bij me, lekker knus, in de zetel gaan zitten. Daar hebben we lang gezeten, en dat moment trapte ons leven samen op gang. Het vertrouwen groeide, ik was goed omringd, de verpleegster kwam nu en dan langs … Vienna was alles voor me, en ik was alles voor haar.

Goed omringd

Toen ik weer moest beginnen werken, was dat eerste afscheid bij de onthaalmoeder dan ook erg zwaar. Vanaf dan moest ik de zorg voor haar delen. Het kostte me tijd en moeite om dat te aanvaarden. Gelukkig kon ik met zulke dingen altijd terecht bij een vriendin van mijn ouders. ‘Tatti’ was zelf pleegouder, en kon me vaak bijstaan met goede raad, of me met een telefoontje door een moeilijk moment helpen.

“HET RESPECT VAN ANDERE OUDERS DIE WÉL IN EEN RELATIE ZITTEN, HELPT ME
OP MOEILIJKERE MOMENTEN OM MEZELF OP TE PEPPEN”

Want opvoeden leer je gaandeweg, met vallen en opstaan, en met heel veel geduld en goede bedoelingen. Zeker als alleenstaande mama. Soms heeft Vienna, zoals elke kleuter, een crisis en dan reageer je als mama al eens verkeerd. Ik zit dan met de handen in het haar, want niemand kan het van me overnemen. Maar dan bel ik Tatti, lucht ik mijn hart en ben ik weer wat wijzer.

En ik praat veel met Vienna, hoe jong ze ook is, over emoties, waarom dingen wel en niet kunnen. Ik merk dat haar dat goed doet. Bovendien krijg ik ook veel respect van vriendinnen die wél man en kind hebben. Zij vinden het ouderschap nu en dan ook uitdagend, daarom bewonderen ze mijn soloprestatie als mama des te meer. Op lastige momenten helpt dat om mezelf weer op te peppen.

Al mijn aandacht en tijd gaan naar Vienna, misschien wil ik op die manier de ontbrekende vaderfiguur compenseren.

Eigen accenten in de opvoeding

“Hoe groter Vienna wordt, hoe leuker het is. Ik kan met haar kletsen, fantaseren, op stap gaan en spelen. Al mijn aandacht en tijd gaan naar haar, misschien wil ik op die manier de ontbrekende vaderfiguur compenseren. Of goedmaken dat financieel niet alles kan. Al snapt Vienna ondertussen dat er soms gespaard moet worden voor iets leuks.

Ik vond het in het begin ook moeilijk om streng te zijn. Dat lukt nu beter, al gun ik haar wel haar vrijheid. Als zij bijvoorbeeld klaar is met eten, en ik nog niet, mag ze van mij wel al van tafel. In mijn opvoeding kan ik mijn eigen stempel drukken en hoef ik niet voor het compromis te gaan. Ik voel me wel snel schuldig als ik eens iets voor mezelf doe, alsof dat niet mag. Terwijl ik mezelf ook moet opladen door eens iets te gaan drinken met vriendinnen. Het hoofd zegt dan ja, maar het hart zegt nog vaak neen.

“IK BEN VOORAL BLIJ DAT MIJN DOCHTER NOOIT MET EEN HEEN-EN-WEER-VALIESJE MOET LEVEN IN CO-OUDERSCHAP”

Ik had uiteraard graag een partner gehad met wie ik al die intense en mooie momenten had kunnen delen. Ik zou nog altijd graag een man in mijn leven zien. Ik sta daar zeker voor open. En ja, … ik had ook graag meer kinderen gehad. Maar ik kan nu alle kansen aan Vienna geven. Los daarvan ben ik blij dat mijn dochter nooit een speelbal zal worden van een scheiding, of uit een heen-en-weervaliesje moet leven in co-ouderschap. Op dat vlak krijgt niemand ons uit elkaar. Wij gaan voor samen sterk!”

Tekst : Els de Ridder

Meer Verhalen lezen?

• Mijn Verhaal: Hanne verloor onverwacht haar dochtertje na 20 weken zwangerschap
• Mijn Verhaal: Evelyne kan niet goed lezen en schrijven
• Mijn verhaal: Fran weet sinds enkele jaren dat ze endometriose heeft

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief (onderaan de homepage) om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes