Opvoedvragen? Papa Marcel geeft zijn mening

Hoe mannen tegen opvoeden aankijken? Soms toch wel iets anders dan wij… De mama’s van onze redactie schotelden Marcel Langedijk, journalist en papa van Sammie, dan ook graag een aantal prangende opvoedkwesties voor.

Opvoedvragen? Papa Marcel geeft zijn mening

Ik vind dat we tijdens het eten met het hele gezin aan tafel moeten zitten. Maar van mijn vriend mag iedereen met z’n bord voor tv. Toch niet oké?

Marcel: “Noem me ouderwets, maar ik vind het zeker in de vroege jeugd van een kind belangrijk om samen te eten. Zo ging het vroeger bij mijn ouders thuis ook, net als bij veel andere kinderen, en ik heb daar heel warme herinneringen aan. Bovendien kook ik graag en vind ik het fijn dat we enigszins bezig zijn met het eten dat ik gemaakt heb, in plaats van met de Teletubbies. Daarnaast praat je ook met elkaar als je aan tafel zit, iets wat niet gebeurt als je voor de tv zit. Wat overigens niet wil zeggen dat Carlijn en ik nooit met het bord op schoot zitten als Sammie in bed ligt, maar ik vind zelf: aan tafel eten is eerder regel dan uitzondering.”

Mijn zoontje kleedt zich al flink zelf aan, maar sinds kort meet hij zich ook een heel eigen stijl aan: een jeansbroek met lange pijpen en daarover nog een korte jeans. En élke dag weer dat Superman T-shirt… Ik kan hem toch zo niet de deur laten uitgaan!

Marcel: “Ik zou me er niet al te druk over maken. Tenzij je zoon dertig is, dan wel.”

Onze dochter is vijftien en heeft sinds enkele maanden een vriendje. Ze vraagt of ze bij hem mag blijven slapen. Van mij mag het, je kunt zo’n dingen toch niet tegenhouden? Maar haar papa steigert. Is hij niet wat ouderwets?

Marcel: “Heel ouderwets. Tegelijkertijd begrijp ik hem, want alleen al de gedachte dat mijn kleine meid straks bij de een of andere puisterige puber vol hormonen wil blijven slapen, doet kleine beetjes braaksel omhoog komen. Maar wat je zegt, je kunt die dingen niet tegenhouden. En bovendien: als je haar tegenhoudt, is de kans groot dat dochterlief het allemaal stiekem gaat uitvinden. Geef papa dus een knuffel, zeg hem dat je het begrijpt, dat jij het ook moeilijk vindt, maar leg hem uit dat de natuur nu eenmaal zo werkt.”

Vanavond komt de babysit, voor de vierde keer deze maand… Ik voel me nu al schuldig.

Marcel: “Een probleem is pas een probleem als je het niet kunt oplossen. Als je je schuldig voelt, moet je minder vaak weggaan. Probleem opgelost.”

Onze zoon van zes vraagt een Barbie voor z’n verjaardag. Kan niet, vindt mijn man. Dat vind ik nogal macho…

Marcel: “Natuurlijk mag die jongen een Barbie. Koester elke dag dat hij volledig doet wat hij zelf goed en mooi vindt, zonder dat hij acht slaat op wat anderen daarvan zouden kunnen denken. Hij heeft de rest van zijn leven nog om zich te schamen voor dingen die volgens de rest van de maatschappij ‘vreemd’ zijn.”

Hoe komt het toch dat jullie mannen onder elke situatie zo rustig blijven? Ik ren mezelf elke avond voorbij om de kids op tijd in bed te krijgen, terwijl mijn vriend daar compleet zen bij blijft!

Marcel: “Zonder heel veralgemenend over te komen, is het mij met het voortschrijden der jaren wel duidelijk geworden dat wij mannen het leven over het algemeen iets nonchalanter oppakken dan vrouwen. We weten namelijk dat we ons net als jullie heel druk kunnen maken, maar dat we daar geen zier mee opschieten. Gewoon blijven ademhalen en rustig blijven; die kinderen liggen uiteindelijk elke avond gewoon in hun bed. En de rest van de avond is bovendien een stuk gezelliger als jij niet eerst nog anderhalf uur moet bijkomen van je eigen gestress.”

Nee, stripboeken lezen is niet écht lezen!

Marcel: “Mee eens. Maar het is wel heel leuk en het kan net zo leerzaam zijn. Maak er niet een te groot probleem van. In Amerika is Donald Trump aan de macht, dát is pas een probleem.”

Als ik niet oplet, zitten mijn kinderen de hele woensdagmiddag te gamen. Wat hebben ze daar nu aan?

Marcel: “Het schijnt heel leerzaam te zijn, dat gamen, volgens bepaalde onderzoeken – waarschijnlijk uitgevoerd door gamers, maar toch. Zonder gekheid: ik ben het met je eens. Ik heb een roedel neefjes die, als je even niet oplet, gerust de hele dag met hun iPad op schoot zitten, zonder op of om te kijken. Ik kan daar heel slecht tegen. Ik zou ze het liefst naar buiten schoppen. Ga spelen, buiten, in de zon, speel tikkertje, voetbal, doe iets. Sammie heeft nog niks met games, maar ik weet nu al dat ik haar op alle mogelijke manieren zal stimuleren om meer te doen dan alleen achter die computer zitten. Je houdt het vast niet helemaal tegen, maar ik vind wel dat je er alles aan mag doen om de interesses van je kind te verbreden.”

Snoep en chips? Enkel in het weekend!

Marcel: “Lijkt mij een uitstekende deal. Snoep en chips blijven ook langer leuk als de kids het zien als iets speciaals.”

Mijn zoontje klaagt vaak over buikpijn. Ik geloof hem, mijn man zegt: ‘Hij wil gewoon niet naar school!’

Marcel: “Dat vind ik moeilijk in te schatten. Ik ken jullie zoontje niet, immers. Maar ik zou hem bij aanhoudende klachten voorstellen om eens naar de dokter te gaan. Een beetje nepbuikpijn verdwijnt dan vaak als sneeuw voor de zon. Aan de andere kant kan het zo zijn dat er iets aan de hand is op school. Pesterijen, misschien kan hij niet mee met de leerstof, misschien is ie juist te slim. Als het echt heel frequent gebeurt, lijkt het me goed om sowieso eens met z’n drieën aan tafel te gaan zitten en er met hem over te praten. En dan niet op het moment dat hij die ‘buikpijn’ heeft, maar op een later moment.”

Een corrigerende tik: kan dat voor jou wel of niet?

Marcel: “Ik sla mijn vrouw ook niet, dus ik neig naar: nee. Ook omdat ik het een teken van zwakte vind, slaan. Ik ben van het pratend oplossen. Omdat het echter nog nooit gebeurd is, weet ik niet hoe ik mezelf hou als Sammie het straks midden in de supermarkt op een hysterisch gillen zet…”

Met de fiets naar school, op driedaagse met de klas… Ik ben altijd zo ongerust! Is dat nu echt typisch voor mama’s?

Marcel: “Welnee, ik kan nu al wel janken als ik denk aan de dag dat Sammie naar school moet. En dat duurt nog een jaar of twee. De beste remedie: ga zelf ook iets leuks doen als de kids op schoolkamp zijn of iets dergelijks. Thuis zitten nagelbijten, daar wordt niemand vrolijk van.”

Twee weken op gymles en dochterlief wil alweer iets anders doen… Mijn man vindt dat ze moet volhouden, maar we kunnen haar toch niet dwingen?

Marcel: “Nee, je kunt haar niet dwingen, maar je kunt haar wel leren dat die gymles zichzelf niet betaalt. Hobby’s en sporten kosten geld. Punt. Leg haar een volgende keer uit dat ze zelf heel goed moet nadenken over wat voor sport ze wil, en dat als ze daar eenmaal voor gekozen heeft ze die sport minimaal een halfjaar vol moet houden. Veel sportverenigingen hebben bovendien de mogelijkheid om een of meerdere proeflessen te volgen. Ook handig.”

Ik ben 35 weken zwanger en zou heel graag hebben dat mijn moeder bij de bevalling is. Mijn man mag er niet aan denken! Zou jij dat zien zitten?

Marcel: “Ik snap je man. Voor hem is het ook superspannend en het is bovendien enorm intiem, zo’n bevalling. Dat gezegd zijnde: jij moet het zware werk doen en alles wat daarbij een verlichtende werking heeft, mag worden ingezet. Als dat voor jou de aanwezigheid van je moeder is, dan mag je man daar best even over zeuren, maar uiteindelijk is het jouw beslissing. Voor nu: sterkte!”

Mijn dochter van zes zeurt om een kat. Maar wie gaat straks de kattenbak verschonen?

Marcel: “Ik niet, in ieder geval. En als je een beetje een consequente ouder bent: jij ook niet. Tegelijkertijd is jullie dochter pas zes jaar oud en om die nou elke dag een bak met viezigheid te laten leegscheppen, dat neigt vrij fors naar kinderarbeid. Ik zou derhalve mijn poot stijf houden: geen kat. Bij wijze van aardig gebaar zou ik haar een wandelende tak geven. Die laten weinig rotzooi achter en stinken niet.”

Onze zoon van vijftien vraagt of hij dit jaar met z’n vrienden op vakantie mag in plaats van met ons. Ik snap hem natuurlijk wel, maar hij is nog zo jong!

Marcel: “Ja, hij is jong. En dat is hij maar één keer. Het nog één of twee jaartjes tegenhouden mag best, hoor, maar ik denk niet dat je er per se een gezelliger puberkind van krijgt. Wees duidelijk in wat wel en niet mag, stel je grenzen en laat het dan vooral los. Hij moet zijn eigen weg vinden, zijn eigen fouten maken, hoe ellendig dat ook is. Hoe harder je vasthoudt, hoe liever ze weg willen.”

Tekst: Marcel Langedijk

Meer inzicht in papa’s:

• In the picture: single papa’s
• 30 mannen over papa worden
• Co-ouderschap: getuigenissen van gescheiden mama’s, papa’s én plusouders

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief (onderaan de homepage) om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!