Deborah gaf haar carrière op en werd thuisblijfmoeder

Door De Redactie

07 dec 2019

Thuisblijfmoeder worden, het is vandaag geen evidente keuze. Maar Deborah koos er wel bewust voor, ook al ervaart ze een keerzijde: “Ik sta nog altijd achter mijn keuze, maar heb het gevoel dat ik maatschappelijk minder meetel nu ik niet meer werk.”

Vier jaar thuisblijfmoeder: nog een seconde spijt

Deborah (40): “Ik zat op mijn werk toen ik op maandagmiddag telefoon kreeg van de crèche: mijn zoontje had overgegeven en was koortsig. Of ik hem kon komen halen? Drie dagen later kwam een telefoontje van de kleuterschool: mijn dochter had de waterpokken. In de auto kon ik niet stoppen met huilen. De kinderen waren die winter veel ziek geweest. Zowel mijn ouders als mijn schoonouders wonen te ver weg om even bij te springen als we een oppas nodig hebben. En ik was zwanger van nummertje drie, dus we waren voorlopig nog niet uit de kleine kinderen. Deeltijds werken was geen optie in het bedrijf waar ik werkte: het was vier vijfde of niets. ‘Wat als ik thuisblijfmoeder zou worden?’, schoot het die dag door me heen. De gedachte liet me niet meer los. Samen met mijn man Jurgen heb ik alles op een rijtje gezet en uiteindelijk de knoop doorgehakt. Na de geboorte van onze jongste ben ik niet meer opnieuw aan de slag gegaan. Ik ben nu vier jaar thuis. En nee, daar heb ik nog geen seconde spijt van gehad.

“Toen ik aan mijn ouders ging vertellen dat ik ontslag zou nemen om thuis te blijven voor de kinderen, verklaarden ze me voor gek”

Al was het beslist geen evidente keuze. Ik heb een bachelordiploma personeelswerk, werkte als HR-professional en had een goed loon. Toen ik aan mijn ouders ging vertellen dat ik ontslag zou nemen om thuis te blijven voor de kinderen, verklaarden ze me voor gek. Mijn vader vond het zonde van mijn opleiding, mijn moeder was bezorgd omdat ik nu financieel afhankelijk zou worden van mijn man. Maar Jurgen en ik wilden ervoor gaan. Natuurlijk heb ik in het begin soms wakker gelegen, vooral omdat we voortaan met één inkomen zouden moeten rondkomen. Maar we hebben snel de tering naar de nering kunnen zetten. Mijn man werkt als bankbediende; hij is geen grootverdiener, maar heeft een goed inkomen. Sinds ik niet meer werk, genieten we bovendien van het zogenaamde huwelijksquotiënt, waardoor hij meer nettoloon overhoudt. We krijgen ook meer terug van de belastingen. En er vallen een aantal kosten weg, zoals kinderopvang. Natuurlijk moeten we uitkijken wat we met onze centen doen, maar het lukt prima. We wonen in een fijn huis, onze kinderen hebben genoeg kleren en speelgoed, we gaan minstens één keer per jaar op vakantie. We hebben niet het gevoel dat we iets tekortkomen.

“In het begin voelde ik me als thuisblijfmoeder verplicht om zelf kleertjes te naaien, brood te bakken en het huis netjes op orde te houden”

Onze dochter is intussen negen jaar, onze zonen zijn zes en vier. Ik ben er altijd als ze uit school komen; ze hoeven nooit meer naar de opvang. En als ze in de grote vakantie op kamp willen, is dat prima, maar geen must. Ons oudste zoontje is pas op zijn derde naar de kleuterschool gegaan; hij was er nog niet klaar voor op zijn tweeënhalf. Het was fijn dat dit kon. Heeft de school ouders nodig om een handje toe te steken bij een of andere activiteit, dan zeg ik bijna altijd ja, omdat ik het leuk vind. Wat ik niét graag doe, kan ik steeds beter laten liggen. In het begin voelde ik me als thuisblijfmoeder verplicht om zelf kleertjes te naaien, brood te bakken en het huis netjes op orde te houden. Dat heb ik leren loslaten. Ik ben niet thuisgebleven om een perfecte huismoeder te zijn, maar om mijn kinderen een stabiele leefomgeving te bieden, met meer rust en structuur. Het is ook een keuze voor mezelf; ik heb minder stress, ben een meer ontspannen moeder en een leukere partner nu ik niet meer alle ballen tegelijk in de lucht moet houden. Ons hele gezin vaart er wel bij.

“Ik keek naar mijn werkende vriendinnen en dacht: ‘Dat zijn vrouwen van de wereld, en ik ben maar een huismoedertje’.”

Kleinere wereld

Let op, het is niet alle dagen feest. Ik mis de sociale contacten die ik vroeger had via mijn werk. Mijn familie woont te ver weg, mijn vriendinnen werken overdag, dus afspreken zit er nooit in. En als ik tegen mensen zeg dat ik thuisblijfmoeder ben, bots ik nog vaak op verbazing: ‘Wat doe je dan de hele dag?’ of ‘Is dat nog van deze tijd?’, waarna het gesprek soms stilvalt of snel wordt afgebroken. Het ligt ook aan mij, hoor. Ik sta nog altijd achter mijn keuze, maar heb toch het gevoel dat ik maatschappelijk minder meetel sinds ik niet meer werk. Mijn wereld is veel kleiner geworden, waardoor ik mezelf ook kleiner maak: ik heb toch niets interessants te vertellen. Laatst was ik een weekendje weg met vriendinnen. Zij praatten honderduit over hun drukke levens, over hun gezin, maar ook over hun werk en carrière en alles wat hen bezighield. Ik keek naar hen en dacht: ‘Dat zijn vrouwen van de wereld, en ik ben maar een huismoedertje’. Gelukkig kan ik met mijn onzekerheden en frustraties terecht bij enkele andere thuisblijfmoeders die ik via het internet heb leren kennen. We chatten en mailen regelmatig, wisselen tips en ervaringen uit. Fijn, die steun en herkenning.

De beste keuze

Of ik ooit weer wil gaan werken? Ja, absoluut. Maar als ik opnieuw in de human resources aan de slag wil, zal ik me serieus moet bijscholen, dat besef ik. Het kan ook zijn dat ik iets totaal anders ga doen. Dat zie ik over een paar jaar wel, als de kinderen wat groter zijn. Ik voel me een bevoorrechte moeder dat ik hen van zo dichtbij kan zien opgroeien en zo weinig moet missen van de kleine en grote momenten in hun leven. Voor mij was dit de beste keuze die ik kon maken. Als mijn kinderen goed in hun vel zitten en gelukkig zijn, dan ben ik het ook.”

Tekst: Carine Stevens

MEER STERKE VERHALEN:

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief (onderaan de homepage) om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!