Mijn verhaal: Olivia: “Mijn kleine meisje was geboren en belandde als prematuurtje in een couveuse”

In haar job als vroedvrouw op de neonatale intensieve zorgen kwam Olivia dagelijks in aanraking met prematuurtjes. Toen ze 6 jaar geleden een paar weken te vroeg mama werd van Liv, stond ze plots aan de andere kant met haar eigen prematuurtje.

“Na het behalen van mijn diploma ‘vroedkunde’ kon ik aan de slag op de NICU (Neonatale Intensive Care Unit) in het AZ Sint Jan te Brugge. Op deze intensive care unit voor pasgeboren baby’s nam ik de fragiele prematuurtjes graag onder mijn hoede. Naast de zorg van het prematuurtje, namen we ook de ouders onder onze vleugels. Ik leerde er dat pijn tastbaar en voelbaar is. Je ziet het van dichtbij, maar voelt het van kilometers ver. Ik leerde wat intens geluk is en wat lijden is. Wat zorgeloos leven is en wat overleven is. De NICU is een eiland waar tussen geluk en verdriet een fijne lijn is.

“Op 35 weken kreeg ik plots weeën. Oefenweeën, dacht ik. Maar ze stopten niet. In het ziekenhuis kreeg IK TE horen dat ik al 5 centimeter ontsluiting had”

Na enkele jaren kon ik zelf aan den lijve ondervinden wat het was om van een kleine spruit onvoorwaardelijk te houden. Ik werd zwanger. Samen met heel wat collega’s. Er was een babyboom op de NICU! De combinatie met de zware job maakte dat heel wat collega’s vroegtijdig in zwangerschapsverlof gingen. Op 30 weken zwangerschap kreeg ik ook de boodschap van mijn gynaecoloog om het rustig aan te doen. Op 35 weken kreeg ik plots weeën. Oefenweeën, dacht ik. Maar ze stopten niet. Integendeel, ze werden erger. Ik vertrok naar het ziekenhuis waar ik te horen kreeg dat ik al 5 centimeter ontsluiting had. En toen overviel de paniek me. Door mijn opleiding en mijn job op de NICU wist ik wat er allemaal kon misgaan. Maar aan de andere kant was ik ook enthousiast om mijn baby te leren kennen. De gynaecoloog van dienst, van wie ik trouwens nog les had gehad, liet me weten dat ze de bevalling niet gingen tegenhouden.

“Net voor de geboorte vielen de harttonen weg. de navelstreng bleek 2x om haar nekje gedraaid te zijn”

De bevalling is initieel heel vlot verlopen. En toen hoorden ze plots geen harttonen meer. Er werd me op het hart gedrukt dat ik NU heel hard moest persen, want de baby moest zo snel mogelijk ter wereld komen. Toen ze er uitkwam, bleek dat de navelstreng 2x om haar nekje zat en ze zag erg blauw. Ze hebben haar meteen weggenomen. Ik hoorde haar niet huilen, ik kreeg geen enkel teken van leven. Mijn partner is meegegaan en ik bleef stil achter. Gelukkig kwam ze dankzij extra zuurstof bij en mocht ik haar even vasthouden. Ze was toen helemaal ingewikkeld in dekens, dus het skin-to-skin-contact waar ik zo naar uitkeek, was er niet. Ze werd snel naar de couveuse gebracht en ik werd helemaal opgelapt en naar mijn kamer gebracht.

Nadat ik een boterhammetje had gegeten, ging het plots heel slecht met me. Mijn bloeddruk daalde en ik voelde een enorme druk beneden, alsof er nog een kindje zat te duwen. Ik kon nog net mijn partner vragen om snel iemand te gaan roepen. Binnen een mum van tijd stonden er vier personen rond mijn bed terwijl mijn man in een hoekje angstig stond toe te kijken. Ik kan me heel weinig herinneren van wat er toen allemaal gebeurd is. Ik weet nog dat ik het bloed langs mijn dijen voelde stromen. De gynaecoloog werd terug opgeroepen. Ik moest meteen naar het OK voor een spoedoperatie. Er zou placenta zijn achtergebleven die ze door middel van curettage hebben verwijderd.

“Mijn kleine meisje was geboren en belandde in plaats van in mijn armen in een couveuse. Ik stond plots aan de andere kant met een eigen prematuurtje”

Toen ik wakker werd op de recovery, was mijn gezicht helemaal opgezwollen van het vocht dat ze me hadden toegediend. Mijn partner herkende me amper. Ze hebben me toen naar mijn dochtertje gebracht. Er zijn daar wat foto’s genomen, maar ik herinner me er niets meer van. De volgende dag werd ik opnieuw, in een rolstoel, naar mijn baby’tje gebracht. Ze kreeg haar eerste badje. En ik kon alleen maar vol compassie toekijken. De vroedvrouw die haar waste, deed dat nogal apathisch en snel. Mijn hart brak. Mijn kleine meisje was geboren en belandde in plaats van in mijn armen in een couveuse. Ik stond plots aan de andere kant. Waar was mijn gelukzalig gevoel? Ook voor de rest van de familie hing er een vreemde sfeer in mijn kamer. Ze kwamen op bezoek. Maar op de kamer was er geen schattig baby’tje.

Vanaf dag 3 heb ik borstvoeding gegeven. Het ging niet vlot, maar het ging. Bij haar geboorte woog onze dochter 2,240 kg, maar ze is heel snel naar 2 kg gezakt. Ik wou haar heel graag mee naar huis, maar ze kwam heel moeilijk bij in gewicht. Ik was zo bezorgd. De gynaecoloog probeerde me gerust te stellen. Alles was in orde met de baby. De reden waarom ze een paar weken te vroeg is geboren, is onduidelijk. Wellicht lag het aan de placenta.

“En toen mocht ik naar huis. Zonder baby. Haar kamertje was leeg, haar wiegje was leeg. Een enorme leegte kwam op mij af”

Ik werd ontslagen uit het ziekenhuis en kwam thuis zonder baby. En zonder buikje, want dat was heel snel verdwenen. Haar kamertje was leeg, haar wiegje was leeg. Een enorme leegte kwam op mij af. De samenleving weet ook niet goed hoe omgaan met zulke situaties. Toen ik naar de winkel ging om wat boodschappen te doen, keek de slager me nieuwsgierig aan en vroeg of ik al bevallen was. Toen ik hem de situatie schetste, werd de conversatie snel afgesloten. Je baby’tje achterlaten in het ziekenhuis…veel mensen hebben heel weinig notie van wat dat met je doet.

Ik ging heel veel naar het ziekenhuis om haar te knuffelen, maar de nachten waren heel eenzaam. De gynaecoloog, pediater en de vroedvrouwen hebben het heel goed opgevangen, ik mocht altijd bellen. Na 10 dagen mocht ze naar huis. We hebben er ook echt een feest van gemaakt. Iedereen mocht haar komen bewonderen, maar niemand mocht haar knuffelen. Ze sliep heel veel, en dronk nog steeds heel weinig. Het zijn heel zware dagen en nachten geweest  maar alles is goedgekomen. Liv is ondertussen 6 jaar en haar kleine broertje Louis, is er 3,5. Bij zijn zwangerschap heb ik al vanaf 27 weken moeten platliggen, maar ik heb hem kunnen voldragen.

“Terug gaan werken was ontzettend moeilijk. Ik had aan de andere kant gestaan, ik wist hoe het voelde, ik herbeleefde mijn persoonlijke situatie…”

Na 6 maanden ging ik terug aan het werk. En dat vond ik ontzettend moeilijk. Ik had aan de andere kant gestaan, ik wist hoe het voelde, ik herbeleefde mijn persoonlijke situatie. Dit werd een ommekeer in mijn loopbaan. Mijn inlevingsvermogen was altijd al een troef om mij te ontfermen over zowel de baby als de ouders, maar nu was ik nog meer gedreven. Voldoening kreeg ik pas als ik een glimlach op de ouders hun gezicht kon toveren. Ik probeerde mooie foto’s te maken van hun baby’tje. Ik kreeg na de geboorte een verschrikkelijke foto van Liv te zien. Ze was aan het huilen, je zag die buisjes,… Ik probeer van die eerste foto’s, die toch zo belangrijk zijn, kleine kunstwerkjes te maken. Zo kunnen mama’s  toch een glimp opvangen van gemiste momenten. Ik stimuleerde ouders om hun kind skin-to-skin te knuffelen, het contact zo intens als mogelijk te maken en om borstvoeding te geven. Bij verdriet was ik een schouder om op te huilen om de ouders daarna weer moed te geven om door te gaan. Ik wou het de ouders zo gemakkelijk mogelijk maken.

Maar het wrong toch. Zat ik hier wel op mijn plaats? En ik stelde me ook de vraag ‘wat als ze thuiskomen, kan iemand ze opvangen en begeleiden?’. Na 6 jaar beëindigde ik mijn carrière op de NICU om zelfstandig vroedvrouw te worden en vrouwen te ondersteunen tijdens de zwangerschap en na de bevalling. Maar ik wil niet enkel een vroedvrouw zijn die vroedkundige zorgen toedient. Ik wil er zijn om het mama’s zo gemakkelijk mogelijk te maken. Naast het deskundig opvolgen van de zwangerschap en het opvolgen van de moeder en de baby na de bevalling, neem ik de tijd om vragen te beantwoorden en om een steun te zijn in deze zalige periode.”

Tips van Olivia, als mama en als vroedvrouw:

Olivia organiseert ook cursussen om toekomstige moeders de knowhow te geven over hoe ze zo zacht mogelijk kunnen bevallen. Café Bebee is er om moeders samen te brengen en ervaringen te delen. Hier alvast enkele tips:

• Contacteer een zelfstandige vroedvrouw.
• Streef een natuurlijke bevalling na.
• Vermijd stress en spanning tijdens je zwangerschap. Tegenwoordig moet zoveel. Ontzettend veel zwangere vrouwen plannen nog een verhuis tijdens hun zwangerschap. Ze stellen te hoge eisen aan zichzelf en nemen te weinig rust. Daar beginnen volgens mij al veel problemen mee.
• Na je bevalling kom je eigenlijk thuis met een baby die je niet kent. Neem de tijd om een band te krijgen met je baby. Om hem te leren kennen.
• Laat het bezoek even voor wat het is en ‘sluit je een weekje op’ om die tijd voor je baby én jezelf te nemen.
• Huid-op-huidcontact is zo ontzettend belangrijk! Knuffelen dus!
• Kies voor borstvoeding.
• Leef volgens je gevoel en ga bewuster leven.

Wil je meer weten over Olivia? Meer info vind je hier.

MEER STERKE VERHALEN:

• Mijn verhaal: Uiterst zeldzame kanker ontdekt bij ongeboren dochtertje
• Mijn verhaal: via een NIP-test ontdekte Eva dat ze zwanger was van een downkindje
• Mijn verhaal: alleenstaande tweelingmama Esther raakte haar partner kwijt

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief (onderaan de homepage) om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!