Voor het eerst mama: “Je kind laten vaccineren is geen prettige belevenis”

Mama-redactrice Celine werd in augustus 2019 voor het eerst moeder, van de überschattige Otis. Wat dat met haar deed en hoe zij nu als prille mama in het leven staat, deelt ze in deze column. Van herkenbare paniekaanvalletjes tot dolgelukkige mama-momenten vol verwondering: welkom in de wereld van Celine!

Geen pretje

“Deze keer wil ik heb hebben over vaccineren. En het is zeker mijn bedoeling niet om een discussie in gang te zetten tussen pro- en antivaxers. Of een ellenlange tekst schrijven over het coronavaccin. Daar waag ik mij niet aan. Maar ik wil het wél hebben over mijn ervaringen met Otis. Want laat ons eerlijk zijn: je kind laten inenten is nu eenmaal geen prettige belevenis.

Wachten … een avontuur

Om de een of andere reden is hij altijd goedgehumeurd op dagen dat hij zijn fameuze prikjes moet krijgen. ‘Hij beseft gelukkig niet wat hem te wachten staat’, zegt m’n vriend dan. Terwijl de bezorgde moeder in mij denkt dat er een bang hartje achter die gelukzalige smile — met ondertussen al tien tandjes — schuilt. En hij zich gewoon sterk houdt.

Maar hoogstwaarschijnlijk heeft mijn lief gelijk. Want zelfs de wachtkamer doet geen belletje rinkelen. Integendeel: de vele gangen in de dokterspraktijk bleek het walhalla voor een stapgrage peuter te zijn. Toen hij ontdekte dat het dan ook nog eens galmende ruimtes waren, begon hij luidkeels ‘mamaaaaa’ en ‘dadaaaa’ te roepen.

Door mijn iPhone mét Bumba-youtube-fimpjes even als bliksemafleider te gebruiken, leek hij toch een beetje te bedaren. Tot hij de speeltjes in het vizier kreeg, die onaangeroerd achter een afzetlint geëtaleerd stonden. Want ja, corona. Ik voelde de driftbui al naderen omdat hij er niet mee mocht spelen, tot ik de verlossende woorden ‘Otis het is jouw beurt’ in de verte hoorde.

Pas als de klus geklaard was, en hij besefte wat er gebeurd was, zette hij het op een huilen en keek hij me teleurgesteld aan

Een pijnlijk prikje

Eens binnen, zette hij het spelpartijtje gewoon verder. De schuif met potjes voor staalafnames, en de dokterstas onder het bureau bleken zijn voorkeur te krijgen. Maar door het mondmasker had ik geen flauw idee of de huisarts dit schattig of eerder hinderlijk vond.

‘Oké, we beginnen eraan, trek jij zijn romper alvast uit’. Terwijl ik hem — met hele veel tegenzin — moest tegenhouden, doorprikte de naald z’n perzikzachte babyvelletje, en werd het even stil. Pas als de klus geklaard was, en hij goed en wel besefte wat er net gebeurd was, zette hij het op een huilen en keek hij me teleurgesteld aan. Alsof ik hem verraden had. En erger nog: ik maak telkens de klassieke fout om zijn tutje te vergeten. Een no go op een moment als dit natuurlijk. Ai mama toch …

Hoera, de laatste!

Door de semi-lockdown, waar maar geen eind aan lijkt komen, hebben we de afgelopen maanden maar weinig reden tot vieren gehad. Maar toen ik in zijn boekje opmerkte dat zijn volgende vaccinatie pas op zijn vijfde levensjaar zal plaatsvinden, sprong ik een immens gat in de lucht, en haalde ik een flesje cava boven. Om te klinken op een (hopelijk) corona- en prikvrij jaar.

PS Otis kreeg uiteraard geen bubbels, maar wel een brikje chocolademelk. Schol!”

Ook lezen:

• Voor het eerst mama: “Mag mama ook héél even ziek zijn?”
• Voor het eerst mama: “Wat heeft hij een droge hoest, zou het je weet wel wat kunnen zijn?”
• Voor het eerst mama: “Van zodra m’n zoon met me meerijdt kan ik chauffeurs met een te zware voet nóg minder verdragen”
  

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief (rechts bovenaan op de homepage) om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!