Papa-talk: “Waar je als jonge ouder nood aan hebt, zet corona steeds weer op de helling”

Thomas Detombe (35) is journalist, Libelle Mama-columnist en papa van Lucas (3) en baby Theo. Wat het jonge vaderschap met hem en zijn leven doet, schrijft hij voor jullie openhartig en onverbloemd neer.

Na vijf onderbroken nachten op rij zijn we moe. Ik keek uit naar het weekend, maar toen het effectief weekend werd, keek ik alweer snel uit naar de werkweek. Met een zwaar hoofd artikels schrijven, voelt iets makkelijker dan met een zwaar hoofd je kroost geven wat het nodig heeft: drie maaltijden per dag, verse pampers en vooral … onverdeelde aandacht. Troost. Een beetje buitenlucht. Duidelijke grenzen als die overschreden worden. Onderhandelingsvermogen. Geen onproductieve botsingen bij conflicten, maar liefdevolle betrokkenheid. Enzovoort.

Theo en ikzelf hebben sinds enkele dagen last van een pijnlijke keel. Geen koorts, gelukkig. Ik durf geen afspraak boeken bij de huisarts omdat een quarantaineperiode dan plots gevaarlijk dichtbij komt. In de herfst van 2020 raakte ik besmet met het coronavirus. Twee weken hoesten, koorts en weinig energie. Twee weken met Emma en Lucas binnenblijven. Emma was toen net zwanger van Theo. Ze was vaak misselijk en deed wat ze kon, maar het was hoe dan ook behelpen en niet te ver vooruitkijken.

Ik durf geen afspraak boeken bij de huisarts omdat een quarantaineperiode dan plots gevaarlijk dichtbij komt.

Een corona-stresstest voor ons gezin, die we stapje voor stapje doorstonden. Ook dankzij lieve raambezoekjes van vrienden en familie, voedselpakketten aan de voordeur en vele video-calls waarin we ons hart konden luchten. De moderne mens in tijden van pandemie: alleen en toch op 1000 manieren verbonden.

Dat is intussen meer dan een jaar geleden. Sindsdien veranderde de situatie. Onze kleine, lieve Theo kwam erbij. En Lucas groeide, minder in centimeters dan als sluwe onderhandelaar en dappere verzetsstrijder tegen het ouderlijk gezag. Gelukkig groeide ook zijn empathie. Als mama en papa moe zijn, begrijpt hij dat beter dan vroeger.

Ik weet oprecht niet hoe we het er vandaag van zouden afbrengen. De situatie voelt anders in de zin dat we het coronabeest écht beu zijn, maar tegelijk ook beter beseffen dat het nog lange tijd onder ons zal blijven. Beter dan geloven in een rijk van de vrijheid, aanvaarden we een realiteit die minder rooskleurig is dan we hoopten. Makkelijk gezegd. Want net waaraan je als jonge ouder nood hebt, zet corona steeds weer op de helling: opvoedingssteun van je netwerk. Voorspelbaarheid in je work-life balance.  Een onbezonnen weekendje alleen met je partner. Een positief toekomstbeeld voor je kinderen.

“Als ons gezin in quarantaine moet, zal ik daar toch op een vreemde manier naar uitkijken. Want In tijden van nood kent men zijn vrienden beter.”

Anderzijds schonk corona ons ook vertraging. Het was een perfect excuus om niet meer mee te hollen in een doorrazend leven vol babyborrels en andere sociale verplichtingen. Afspraken met vrienden vinden vandaag meer in openlucht plaats. Dat maakt ze korter en plezieriger. Ik heb geen heimwee naar de feestjes waar iedereen tot lang na het hoogtepunt blijft plakken omdat iedereen dat doet. Onze samenleving kan een zekere dosering en soberheid gebruiken. Hopelijk wordt dat de grootste les van deze crisis.

Maar nu, een afspraak bij onze overbevraagde huisarts. Mijn gevoel zegt: NEE! Mijn verstand predikt het omgekeerde. Verwarrend. Ik open de online afsprakentool en boek een moment. Daarbij hou ik mezelf voor dat er een ander, ongevaarlijk virus aan het werk is. Een ordinaire seizoensgriep. Iets wat ons niet in quarantaine zal plaatsen.

En als het toch slecht nieuws is, zal ik op een vreemde manier zelfs uitkijken naar een quarantaineperiode. Mensen maken een tekening voor je kinderen, brengen soep, voeden je met nieuwtjes aan de voordeur. In tijden van nood kent men zijn vrienden beter. Dat wordt alweer een aangename kennismaking.

Corona kan onze weerstand breken, maar NIET onze moraal! (Zo schrijf ik mezelf moed in 😊)

MEER COLUMNS VAN THOMAS:

• Papa-talk: “De klimaatverandering baart me zorgen. In welke wereld zullen onze (klein)kinderen leven?”
• Papa-talk: “Aan m’n kinderen ontsnappen? Toch maar liever niet”
• Papa-talk: “Bij crisissen die onze draagkracht overschrijden, schiet onze village uit de startblokken”

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief (onderaan de homepage) om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!