Iedere zwangere vrouw droomt van een vlotte bevalling en een roze wolk achteraf. Toch is iedere zwangerschap anders: voor Yasmila werd het een traumatische ervaring. Een psycholoog gaf haar de diagnose PTSS en EDMR-therapie bood soelaas. “Ik voelde me abnormaal, nu wil ik andere vrouwen een hart onder de riem steken.”
Yasmila: “Negen maanden geleden werd ik mama van Jack. Op voorhand had ik het perfecte plaatje in mijn hoofd, ik zag voor me hoe alles eruit zou zien en wist goed wat ik wilde. Ik droomde – zoals iedere mama – dat al mijn wensen zouden uitkomen en dat ik de perfecte mama zou zijn.”
“Los van misselijkheid de eerste weken, verliep de zwangerschap vlekkeloos. Tot ik dertig weken was tenminste… Ik voelde me niet goed, maar artsen en verloskundigen zeiden dat het normaal was en probeerden me gerust te stellen. Toch voelde het niet juist. Ik hield enorm veel vocht op en alles deed pijn, volgens hen waren het de typische kwaaltjes, maar ik voelde dat er meer aan de hand was. Pas toen ik me na 36 weken echt slecht voelde, werd er een urinetest afgenomen. Daaruit bleek dat ik een zwangerschapsvergiftiging had opgelopen, en waarschijnlijk liep ik er al even mee rond.”
“Opeens ging alles heel snel. Terwijl ik normaal nog twee weken verlof had om mij rustig voor te bereiden, moest ik nu meteen naar het ziekenhuis, kreeg ik platte rust en werd de bevalling ingeleid. Met een ballonnetje werden weeën opgeroepen en vanaf toen ging alles heel snel. Op 6,5 uur was mijn lieve Jack er. Dat klinkt misschien leuk, zo’n snelle bevalling, maar dat was het allerminst: alles raasde in een recordtempo voorbij, ik had geen tijd om op adem te komen of goed en wel te beseffen wat er gebeurde.“
“Na de bevalling liep het zo’n anderhalf uur goed, maar daarna ging het mis. De wonde aan mijn baarmoeder wilde niet helen en ik verloor meer dan twee liter bloed. Ik was energieloos en suf. En voelde me tekortschieten: ik wilde gewoon genieten van Jack en bij hem zijn, maar voelde me zo ziek. De vroedvrouwen en artsen probeerden te achterhalen wat er misliep. Ik mocht niet zelf opstaan of naar het toilet gaan, ik kreeg een katheter die meermaals verwijderd en opnieuw ingebracht werd. Naar mijn gevoel waren dat veel onnodige handelingen.”
“De communicatie verliep stroef. Dit zorgde voor veel verwarring en een gevoel van machteloosheid. Verschillende zorgverleners kwamen de kamer binnen om mij te onderzoeken. Terwijl de één zei dat we naar het operatiekwartier zouden gaan, kwam een ander twee uur later zeggen dat er eerst nog onderzoeken moesten gebeuren. Uiteindelijk kwamen ze acht keer ter controle de kamer binnengelopen vooraleer ik naar het operatiekwartier werd geleid. Het bleek om een bloeduitstorting achter de hechting te gaan: iets wat heel gemakkelijk verholpen had kunnen worden als de artsen sneller hadden ingegrepen.“
“Eigenlijk kun je het vergelijken met aanranding van je lichaam. Hoe goed bedoeld ook, als je grenzen overschreden worden, voelt dat fout”
“Toen ik naar huis mocht, had ik amper energie. De heisa na de bevalling had veel van me gevraagd. Ik was dol op Jack, maar deed veel dutjes. Na twee weken moest ik stoppen met borstvoeding omdat ik er geen energie voor had. En het duurde zes weken vooraleer ik Jack voor het eerst zelf in zijn badje kon stoppen of dat ik zelfstandig kleine wandelingen rond het huis kon maken met hem. Het was niet enkel fysiek zwaar, ik kampte met vreselijke schuldgevoelens. Dit was niet de moeder die ik altijd had willen zijn. Ik praatte erover met mijn moeder en vriendinnen. De meesten waren lief en hadden begrip voor de situatie. Sommigen zeiden wel dat ik het achter me moest laten: Jack was immers gezond. Maar dat gevoel van falen bleef hangen.”
“Ik kon niet terugdenken aan de bevalling of ik werd emotioneel en boos. Bovendien keek ik op Instagram en zag ik al die perfecte plaatjes van mama’s die vrolijk achter hun kinderwagen paradeerden en die wel een gemakkelijke zwangerschap leken gehad te hebben. Natuurlijk wist ik wel dat het geen goed idee was, maar het voelde bijna als een verslaving, ik kon het niet laten om te scrollen. Wat startte als vergelijkingsdrang en jaloezie evolueerde al snel naar boosheid en frustratie. Ik vond het zo oneerlijk: ‘waarom hadden zij wél wat ik wilde?’ Dat was toch helemaal niet eerlijk! Natuurlijk voelde ik me ook schuldig over die boosheid, ik voelde me een vreselijk mens. Bovendien voelde ik me zo onbegrepen.”
“Bij een verloskundige durfde ik open over mijn gevoelens te praten. Ze vroeg me hoe het ging en ik barstte meteen in tranen uit. Ik vertelde haar hoe ik me voelde: dat ik boos en gefrustreerd en jaloers was. En dat ik zo normaal niet was. En dat ik me een slechte moeder voelde. Ze reageerde lief en begripvol, en verzekerde dat het allemaal heel normaal was wat ik voelde. Er viel een grote last van mijn schouders: ik was geen vreselijke mama of vreselijk mens, en vooral: er waren nog heel veel mama’s die het moeilijk hadden. Ik was geen uitzondering, alleen werden die momenten niet gedeeld op sociale media.”
“Het is niet omdat je gelooft dat je een vreselijke moeder bent dat je dat ook bent”
“Toen ik even later bij een psycholoog terechtkwam en mijn verhaal opnieuw deed, werd er EMDR-therapie voorgesteld (een vorm van psychotherapie waarbij je terugkeert naar een traumatische gebeurtenis om deze te verwerken, red.).Ik herbeleefde mijn zwangerschap en bevalling vanaf het moment van de zwangerschapsvergiftiging. Op sommige momenten was de spanning heel hoog, maar door die moeilijke momenten telkens terug voor de geest te halen, werd het stapje per stapje beter en beter.“
“Ik kreeg de diagnose PTSS of het posttraumatische stresssyndroom. Ik kon niet geloven wat ik hoorde: ik associeerde PTSS altijd met mensen in het leger of met verkrachtingen. Maar de psycholoog vertelde me dat het ook kan voorvallen na een traumatische bevalling. Dat is op zich helemaal niet zo vreemd: dokters en verzorgenden bedoelen het wel goed, maar ze zitten aan je lijf en je kunt zelf niks ondernemen en voelt je machteloos. Voor een stuk kun je het vergelijken met aanranding van je lichaam. Hoe goed ze het ook bedoelen, ze kunnen nog steeds over je grenzen gaan. Dat is ook wat er bij mij gebeurde.“
https://www.instagram.com/p/CVU0rlmMcvW/
“Ik voelde me zo raar en alleen. Maar wat blijkt? Heel wat ouders kampen met mentale struggles. Alleen zie je die plaatjes niet op sociale media”
“Met mij en Jack gaat alles goed. Hij is een vrolijk mannetje dat altijd lacht. Daar ben ik heel blij om. Mijn vriend Erwin en ik lachen er wel eens om: na zo’n zware bevalling zijn we gelukkig wél gezegend met een perfect kind. Ik ben momenteel nog in ziekteverlof, maar ik ben aan het bekijken om mijn werk terug op te pikken en langzaam op te bouwen. Daarnaast heb ik een instagrampagina opgericht over mentale klachten na de bevalling. Wat blijkt? Ik krijg massaal veel berichten van jonge ouders die iets soortgelijks hebben meegemaakt. De pagina bestaat nog niet lang en er zijn al meer dan 5.000 volgers en zelfs heel wat moeders die graag hun verhaal willen delen. Het ultieme bewijs dat die mentale klachten perfect normaal zijn.”
https://www.instagram.com/p/CbpQt3ztZUp/
“Ik wil zeker nog een kindje in de toekomst: ik heb zoveel opgezocht en mij volledig ingelezen. Ik weet nu wat kan bij een bevalling mogelijk is en zou nu veel duidelijker aangeven wat ik zelf wil. Hoewel je na een traumatische bevalling mag kiezen voor een keizersnede zou ik toch liever opnieuw voor een natuurlijke bevalling gaan.”
“Eigenlijk is het jammer dat er zo weinig geweten is over de mogelijkheden. Zo mag je jouw eigen verloskundige meenemen naar het ziekenhuis als je dat wilt: op die manier heb je een bekend gezicht bij je en iemand die je echt vertrouwt in de buurt. En je mag echt wel assertief zeggen wat je zegt of vindt. Ik vind het erg belangrijk dat – als je een geboorteplan hebt – je heel goed nadenkt over je grenzen en die opneemt in dat plan.”
“Aan alle mama’s die nu aan het begin staan van hun lijdensweg wil ik graag meegeven dat je écht normaal bent en dat je er helemaal niet alleen voor staat. Je brein kan een loopje met je nemen: je bent niet wat je denkt. Het is niet omdat je gelooft dat je een vreselijke moeder bent dat je dat ook bent. Integendeel. Vaak is die angst er net omdat je het allemaal zo graag perfect wilt doen.“
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief (onderaan de homepage) om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!
