Eerste hulp bij mama-twijfels: Hoe zorg ik ervoor dat ik mijn geduld minder vaak verlies?

Voor lezeres Lima wordt het soms te veel en raakt ze overprikkeld

Lezeres Lima: “Ik raak zo makkelijk overprikkeld. Ik vind de hectiek met mijn kinderen vaak te veel. Vooral op momenten dat er van alles moet. ’s Morgens wanneer we op tijd op school moeten raken. En ook ’s avonds wanneer het écht bedtijd is. Maar net op die momenten lijkt er vaak niets te lukken, moet er altijd nog iemand naar het toilet, wordt er tandpasta gemorst, wil iemand toch een andere broek aan en bij de volgende vraag ontplof ik.

Ik word (buiten proportie) boos en nadien is het muisstil. We moeten dan allemaal even bekomen. Na een paar minuten neem ik altijd even de tijd om me te verontschuldigen en uit te leggen dat het me wat te veel en te druk werd. Maar ik voel me nadien toch altijd schuldig.

Moest dat nu echt? Kan ik nu niet wat kalmer en geduldiger blijven? Waarom laat ik me zo opjagen? Vanavond of morgen moèt het anders en beter. Want waarom maak ik me nu eigenlijk zo druk om al die dingen? Maar het blijft me overkomen. Hoe kan ik dit anders aanpakken of voorkomen?”

Welzijnsexperte Romina geeft raad

Lieve Lima, wat een herkenbaar verhaal. Bedankt om dat te delen. Wanneer ik het lees, onderscheid ik twee zaken:

1. De normale hectiek van alledag, die voor overprikkeling en overbevraging zorgt.

Het is belangrijk om af en toe pauze te nemen. We hebben dat zowel mentaal als fysiek nodig. En wanneer je weinig pauze kunt nemen van die constante vragen en acties wordt het te veel voor een mensenbrein en -lichaam. Altijd ‘aan staan’, maakt dat de emmer vol loopt. En een volle emmer loopt over met ‘ongeduld’. Hoewel dat een normaal gegeven is, is er toch ook wat speelruimte om daar wat in te veranderen.

Probeer tijd te maken voor mind-time, zo noem ik het in de Mamaplan-workshops. Dat gaat over kleine momenten van ‘uitchecken uit het moment’ en ‘inchecken bij jezelf’: even 5 seconden je opgespannen spieren ontspannen, even 1 minuut rustig ademhalen, kort tegen jezelf zeggen: ‘Wacht, het moét niet zo gehaast, het kán ook even rustig, ik moét niet op alle vragen inspringen’. Het gaat erom dat je je eventjes richt op jezelf en je de tijd geeft om tot rust te komen.

Verwacht hier geen mirakels van, de emmer zal nog steeds vollopen. Maar je zet wel telkens even een systeem in je lichaam in gang dat zich op recuperatie richt. Dat is even een korte stop in het vollopen van de emmer.

2. Het oordeel op je eigen ongeduld geeft je mogelijks nog het meeste last.

Uiteraard begrijp ik volledig waar je schuldgevoel vandaan komt. Je maakt je op een rustig moment de bedenking: hoe kan ik ervoor zorgen dat ik niet moet ontploffen? We nemen dit onterecht als vergelijkingsbasis voor de momenten waarop de emmer zo goed als vol zit. Maar dat is appelen met peren vergelijken, of een rustige met chaotische staat vergelijken. Hoe herkenbaar ook, dat is eigenlijk niet eerlijk naar jezelf toe.

Een belangrijke stap op weg naar minder schuldgevoel is begrip hebben voor jezelf, begrip voor wat er gebeurt op zo’n moment. Je verliest je geduld omdat je een normaal persoon met grenzen bent. Gelukkig, anders zou je blijven geven tot je leeg bent.

Je geduld verliezen is niet meer dan een alarmlichtje dat gaat knipperen. Je batterij is als het ware plat, je bent over je grenzen gegaan. De nood is er om op te laden of de emmer uit te kiepen. Meer niet. Een normale nood van je systeem.

We zitten op onze eigen kap als we ons geduld verliezen omdat we mild ouderschap belangrijk vinden, maar dit te strikt en te streng opvatten voor onszelf. We denken dat we altijd mild – en dus nooit menselijk – ons geduld mogen verliezen. En dat klopt niet.

Je kunt je schuldgevoel ook doen zakken door de waarde van ‘geduld verliezen’ aan je kinderen uit te leggen. Ze leren dat het normaal is dat mensen grenzen hebben. ‘Mama en papa, dus ook ik, voelen dat het soms te veel is. Het is een zoektocht, het lukt niet altijd.’ Dat normaliseren en voortleven kan oprecht belangrijk zijn.

Zolang er nadien verzoening is, geef je iets realistisch en veiligs mee aan je kinderen. De waarde van een welgemeende sorry is onschatbaar. 

Ik vat het graag zo samen:

Eer je grenzen. Luister ernaar. Wanneer dit snel genoeg kan, des te beter. Je kunt vaardigheden kweken om die emmer niet te (snel te) vol te laten lopen. Wanneer dat pas kan na het verliezen van je geduld, dan leren jij en je kind een waardevolle les. Als dat in verbinding kan gebeuren, groeien jullie samen.

Veel succes,
Romina

Zit jij ook met een vraag of twijfel rond het mama-zijn?

Dan is dit jouw kans. Bezorg ons je vraag hieronder en dan leggen wij ze voor aan onze expert.

Met dank aan Romina Rys. Meer info over haar mamaplan? Kijk op  www.therapiepraktijk-ici.com en volg Romina op Instagram: mamaplan.ici

ZEKER OOK LEZEN:

• Eerste hulp bij mama-twijfels: hoe verdeel ik de aandacht tussen mijn twee kinderen?
• Eerste hulp bij Mama-twijfels: Ik ben helemaal op, hoe geraak ik hier weer uit?
• Eerste hulp bij Mama-twijfels: ‘Ik wil geen tweede kindje, maar voel me er schuldig over’