9 lezeressen over hun bijzondere bevalling

Elke bevalling is uniek, maar wat deze vrouwen meemaakten, is wel héél speciaal. Negen lezeressen delen het verhaal van hun bijzondere bevalling. 

Ellen beviel in de badkamer met de hulp van haar vriend

Ellen (33): “Een paar dagen voor mijn uitgerekende datum kreeg ik ’s nachts lichte buikpijn. Mijn eerste bevalling was ook zo begonnen, dus er ging wel een belletje rinkelen. Misschien is het wel voor vanavond, dacht ik nog. ’s Ochtends bracht mijn vriend Kevin onze oudste zoon naar school, ik nam een douche. En toen gebeurde het. Vanuit het niets kreeg ik felle weeën. Ik ben uit de douche gestrompeld, en schreeuwde naar Kevin, die net weer thuiskwam, dat hij 112 moest bellen.

Maar ik voelde toen al dat ze niet op tijd zouden zijn. Ik móést persen, ik kon gewoon niet langer wachten. Kevin – intussen lichtjes in paniek – belde opnieuw naar de noodcentrale, de operator zei dat hij z’n telefoon op speaker moest zetten, en beloofde telefonische instructies te geven. We zouden nu heel snel het hoofdje zien, zei hij, en dat moest Kevin vastnemen. Daarna zouden de schoudertjes volgen, en daarop mocht Kevin ons kindje opvangen. Het ging razendsnel. Net op het moment dat Kevin de baby op m’n buik legde, kwamen de ambulanciers binnen.

Achteraf bleken er amper 7 minuten te zitten tussen Kevins eerste oproep naar de ambulance en het moment waarop de ambulanciers binnen kwamen.

Ze wisten niet wat ze zagen. Ze hebben ons nog meegenomen naar het ziekenhuis, maar zowel baby Noud als ik waren helemaal in orde. Achteraf bleken er amper 7 minuten te zitten tussen Kevins eerste oproep naar de ambulance en het moment waarop de ambulanciers binnen kwamen. Zelfs de gynaecoloog stond versteld. Volgens haar gebeurt het wel vaker dat vrouwen bevallen in de ambulance op weg naar het ziekenhuis. Maar dat de ambulanciers te laat komen en het kindje er al is, dat is toch wel écht uitzonderlijk!”

De moeder van Isabelle bracht haar kleinkind ter wereld

Isabelle (32):“Mijn moeder is hoofd van de afdeling materniteit in het ziekenhuis waar ik zou bevallen. Het leek dan ook niet meer dan logisch dat zij me bijstond tijdens de arbeid en weeën. Toen de geboorte zich aankondigde, kwam de gynaecoloog binnen om de eigenlijke bevalling te doen. Hij zag dat alles goed ging, en bood mama aan om zijn plaats in te nemen. Ze mocht zélf haar kleindochter ter wereld helpen. Ik ben die gynaecoloog daar nog steeds dankbaar voor. Het was een fantastisch moment voor ons allemaal.”

Mijn mama mocht zélf haar kleindochter ter wereld helpen. Ik ben die gynaecoloog daar nog steeds dankbaar voor.

Miranda’s man lag zelf in het ziekenhuis tijdens de bevalling

Miranda (41): “Na twee moeilijke zwangerschappen besloten mijn man en ik dat ons gezin compleet was. Ik gaf borstvoeding, dus de kans op een nieuwe zwangerschap was sowieso heel klein, maar voor de zekerheid schreef de gynaecoloog me ook de pil voor, die ik trouw elke dag nam. En tóch werd ik weer zwanger. Ik was al veertien weken ver toen ik het ontdekte. Natuurlijk schrokken we, maar het kindje was meer dan welkom, daar waren we het over eens.

Helaas verliep de zwangerschap weer niet zonder zorgen, al gingen die deze keer niet over de baby, maar over mijn man. Toen ik ongeveer 24 weken ver was, kreeg hij op het werk koelvloeistof in zijn oog. Zijn hoornvlies was beschadigd waardoor zijn zicht was aangetast, en hij kwam op de wachtlijst voor een transplantatie. Ze zouden ons bellen zodra een geschikte donor gevonden was.

Midden september kwam het verlossende telefoontje. We waren opgelucht, ik was pas eind september uitgerekend, dus nu zou hij zeker hersteld zijn tegen de bevalling. Maar terwijl ik enkele uren later, samen met mama en mijn meter, bij de telefoon zat te wachten op nieuws, braken mijn vliezen. Mama bleef bij de kinderen, meter reed met mij naar het ziekenhuis.

Nog diezelfde avond beviel ik van onze zoon, op hetzelfde moment waarop mijn man kilometers verder onwetend ontwaakte op de recovery. Pas twee dagen later kon hij, na een geslaagde transplantatie, zijn zoon komen bewonderen. We hebben samen gehuild van geluk. Het waren heftige dagen voor ons allemaal, maar we zijn nog steeds dankbaar dat alles zo goed is mogen verlopen.”

Pas twee dagen later kon hij, na een geslaagde transplantatie, zijn zoon komen bewonderen.

Linda’s dochter bleek een flinke zoon

Linda (58): “Mijn bevalling kwam destijds moeilijk op gang, en na enkele uren arbeid besloot de gynaecoloog om over te gaan tot een keizersnede onder volledige verdoving. Mij was het allemaal best, zolang ons kindje maar gezond ter wereld kwam. Een meisje, zo had de dokter ons verteld. Ik was helemaal voorbereid: ik had mooie meisjeskleding, een schattige meisjeswieg en een meisjesnaam, Beata, naar de lievelingsjuf van onze pleegdochter. Ik keek er zo naar uit om haar te zien. Tot ik weer uit narcose kwam, en de verpleegster mij feliciteerde met… m’n flinke zoon.

Ik vergeet nooit hoe de schrik me om het hart sloeg, en ik half verdoofd uitriep: ‘nee, dat wil ik niet, ik zou een meisje krijgen!’ We hadden niks voor een jongen, zelfs geen naam. Gelukkig waren we daar snel uit: ik wilde een naam met een B, want ik had al een kleerkastje gemaakt met een B op de deurtjes. En we hadden allebei mooie herinneringen aan Bart, die had gezongen tijdens ons trouwfeest. Zo werd Beata een Bartje. (lacht)

We hadden niks voor een jongen, zelfs geen naam.

Intussen is onze zoon een man van bijna 32, en ik moet nog vaak lachen met dat moment na de bevalling. Wat een onzin kan een mens uitkramen. Ik ben zo fier op mijn zoon, nooit had ik hem willen ruilen voor een dochter!”

Evie beviel met volle maan, en ze was niet de enige

Evie (39): “’Let maar op, het is volle maan vannacht’, grapte mama drie weken voor mijn uitgerekende datum. Ik voelde nog helemaal niks, en lachte het weg. Tot ik enkele uren later weeën kreeg. Het was midden in de nacht, maar op de materniteit kwamen we terecht in een hectische drukte. Alle arbeidskamers waren volzet. Er werd snel een bed in een soort voorraadkamer gerold, en tussen de verbanden en pleisters ving ik de weeën op.

Toen ik persweeën kreeg, bleken we met drie vrouwen tegelijk aan het bevallen. De vroedvrouwen renden van de ene verloskamer naar de andere. Gelukkig ging alles goed, en konden we niet veel later met ons kindje naar een gewone kamer om te bekomen. De dag nadien vroeg ik aan een verpleegster of het nu echt klopt, dat er meer bevallingen zijn tijdens volle maan. ‘Wat denk je zelf?’, antwoordde ze al lachend.”

Jolien wist niet dat ze zwanger was

 Jolien (32):“Het blijft ongelooflijk: ik heb nooit geweten dat ik zwanger was. Mijn zoontje was het jaar ervoor geboren, en ik kreeg de zwangerschapskilo’s er moeilijk af – dacht ik. Ik menstrueerde lichter dan anders, maar de dokter weet dat aan stress. En – zo vertelde de gynaecoloog achteraf – er zat een grote moederkoek vooraan m’n buik, waardoor ik Lieselot nooit heb voelen schoppen of bewegen.

Zo heb ik dus negen maanden rondgelopen met een baby’tje in mijn buik, zonder het beseffen. Tot ik op een avond helse rugpijn kreeg. Mijn vriend bracht me naar spoed. In de auto kreeg ik nog meer pijn, mijn buik werd keihard en ik voelde een enorme drang om te persen. Ik trok m’n broek uit, en pas op dat moment besefte ik was er aan het gebeuren was. Ik zag een hoofdje!

Sindsdien weet ik: een goede zwangerschap hebben is fijn, maar het kan ook té goed gaan!”

Eerst dacht ik nog aan een miskraam, maar enkele minuten later hield ik een perfect kindje in m’n armen. We waren compleet in shock. Gelukkig bleek Lieselot helemaal gezond, en kon ik enkele dagen op adem komen op de materniteit. Sindsdien weet ik: een goede zwangerschap hebben is fijn, maar het kan ook té goed gaan!” (lacht)

De tweeling van Karin werd twee maanden te vroeg geboren

Karin (55): “Toen de gynaecoloog ons vertelde dat we een tweeling zouden krijgen, was ik heel even in paniek. Ik kende zoveel verhalen over moeilijke tweelingzwangerschappen. Maar bij mij leek alles vlot te gaan. Ik voelde me goed, tot ik twee maand voor de uitgerekende datum plots onwel werd. De huisarts adviseerde een extra echo, waaruit bleek dat ik weeën had.

Ik moest rusten en afwachten, maar nog diezelfde nacht brak mijn water. De uren nadien gingen voorbij in een roes. Ik werd met een ambulance naar een gespecialiseerd ziekenhuis gevoerd, waar ik kort nadien beviel van onze eerste dochter, Sara. Onze andere dochter, Kaat, liet op zich wachten, en werd uiteindelijk geboren met een keizersnede. Ze wogen amper 1,450 en 1,750 kg, en moesten meteen in de couveuse. De kinderarts kwam op de kamer, met het advies om nog even te wachten met het versturen van de geboortekaartjes.

Ik kende zoveel verhalen over moeilijke tweelingzwangerschappen. Maar bij mij leek alles vlot te gaan.

Ik besefte dat hij niet zeker wist of ze het zouden halen. We zijn zó bang geweest. Gelukkig kregen we goed nieuws. De meisjes deden het goed, de weken nadien werden ze steeds sterker. En alsof het zo moest zijn: precies op mijn uitgerekende datum, twee maanden na hun geboorte, mochten ze mee naar huis, en kon ons leven samen eindelijk echt beginnen. Het was een hectische start, maar wat hebben we nadien van ons gezin genoten – en dat doen we nu, 28 jaar later, nog steeds!”

Inge was alleen thuis tijdens haar bevalling

Inge (37): “’Is het wel een goed idee dat ik naar de avondles ga?’ had mijn man nog gevraagd. Maar ik verzekerde hem dat hij gerust kon vertrekken. Ik was die ochtend op controle geweest, en volgens de gynaecoloog was er geen enkel teken dat de bevalling snel zou gaan beginnen. Die avond nestelde ik me in de zetel. Rond half zeven kreeg ik buikpijn. Had ik misschien iets verkeerd gegeten? Een uurtje later werd de pijn feller. Ik besloot om mijn man toch maar een sms’je te sturen om naar huis te komen.

Ik ben gaan rechtstaan, en heb, helemaal alleen, de baby ter wereld gebracht.

Hij had net zijn trein gemist, maar zou zo snel mogelijk komen, antwoordde hij. Toen brak mijn water, en ineens voelde ik het hoofdje al. Ik ben gaan rechtstaan, en heb, helemaal alleen, de baby ter wereld gebracht. Het ging zo snel, ik had zelfs de tijd niet om te panikeren. Na de bevalling belde ik een ambulance, en enkele uren later zagen mijn man en ik elkaar eindelijk terug in het ziekenhuis. Hij had spijt dat hij de bevalling had gemist, maar tegelijk beseften we dat ons iets heel spectaculairs was overkomen. Dit wordt een verhaal dat we nog vaak gaan vertellen!”

Vanessa’s bevalling werd onthaald als een aprilgrap

Vanessa (33): “Ik had ervoor gekozen om de arbeid van mijn bevalling thuis te doen, in het bijzijn van een vroedvrouw. Dat betekent dat je, zo lang als medisch verantwoord, de weeën thuis opvangt, en pas tegen de eigenlijke bevalling naar het ziekenhuis gaat. Op een bepaald moment zei de vroedvrouw dat het tijd werd om te vertrekken.

Mijn man en ik reden eerst, zij volgde met haar auto. De schrik sloeg me om het hart toen we in een file belandden, en ik steeds fellere weeën kreeg. De vroedvrouw besloot om haar wagen aan de kant te zetten en bij ons in te stappen, om me beter te kunnen opvolgen. Ze zat nog niet goed neer toen ik persweeën kreeg, en even later ben ik bevallen op de achterbank van de auto.

Mijn man heeft vanop de passagierszetel vooraan de navelstreng doorgeknipt. De vroedvrouw verwittigde de spoeddienst dat we onderweg waren met een pasgeboren baby, en vroeg mijn man om zo snel mogelijk naar daar te rijden. Helaas zat het verkeer nog steeds muurvast, en konden we niet anders dan aanschuiven. Toen we uiteindelijk toch in het ziekenhuis arriveerden, bleken alle vroedvrouwen al terug naar hun eigen dienst.

Het was die dag 1 april, en omdat we zo lang wegbleven, dachten ze dat de spoeddienst een aprilgrap met hen had uitgehaald. Pas toen ze ons zagen staan met een baby in onze armen, beseften ze dat het écht was. Gelukkig waren we allemaal oké, en konden we er samen om lachen. Welke aprilgrap ze in de toekomst ook met ons uithalen, ons verhaal zal toch altijd het strafste zijn!” (lacht)  

Tekst: Evelien Roels

Lees ook:

• Mijn verhaal: Sarah over de moeilijkheden om zwanger te worden en haar loodzware bevalling
• Mijn verhaal: Vicky beviel helemaal alleen op het toilet
• Mijn verhaal:”Ik voelde een kramp, amper 3 minuten later lag Roxanne in mijn armen.”

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief (onderaan de homepage) om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!