Groeten uit Zweden: “Het leven als voetbalouder is hier totaal anders dan in België!”

In een ander land opnieuw beginnen met je hele gezin: we dromen er misschien allemaal weleens van, maar Sara dééd het gewoon. Hier lees je elke week haar column over het leven met kinderen zoals het is, in Zweden.

Wie is Sara? 40, getrouwd met Phil en mama van twee karaktervolle kids, Elias (12) en Stina (9). Vorige zomer ruilden ze hun stadswoning in Hasselt in voor het lagom leven in Småland, Zweden.

Meisjes die voetballen zijn cool

Meisjesvoetbal is populair in Zweden en dat mogen we hier intussen aan den lijve ondervinden. Stina sprak er al een tijdje over, maar nu is het officieel: we hebben een voetbalster in huis. Niet ster, maar ster met de doffe ‘e’. Op zich zijn meisjes die voetballen best cool, alleen schrikt het voetbalouderschap me af.

Prestatiedruk

Neen, we hebben niet zo’n goede ervaringen met voetbal. In een ver verleden — lees: acht jaar geleden  — wilde Elias als vierjarig jongetje gaan sjotten. Geen idee waar die interesse vandaan kwam, maar hij bleek gemotiveerd. Voor we het goed en wel beseften, betaalden we een hoop inschrijvingsgeld en mochten we als ouder twee avonden per week tijdens de training en in het weekend tijdens de match aan de zijlijn staan. Vier jaar vond hij het fantastisch om tegen de bal te trappen, maar vooral ook om te spelen en te ravotten met de vriendjes van de ploeg. Alleen werd dat laatste niet erg in dank afgenomen. Het ging er allemaal nogal serieus aan toe, net of we te maken hadden met een speler uit de eerste ploeg. Ook als je keek naar de joelende ouders langs de zijlijn die dachten een nieuwe Messi in huis te hebben. Wij zagen vooral een kind dat plezier wilde maken, zonder de prestatiedruk. Maar helaas, zelfs voor een vierjarig kind bleek dat niet mogelijk. En zo waren we — na amper één seizoen — al voetbalouder af.

Anders dan in België

Je kan begrijpen dat ik niet dolenthousiast — en dat is een understatement — reageerde toen Stina een tijd geleden voor het eerst voorstelde om te gaan voetballen. Alles kwam terug, de trainingen, de (schreeuwende) coaches en de al even luide voetbalouders. Ik wist dat ze — net als haar broer zoveel jaar geleden — een eerlijke kans verdiende. Tenslotte zijn we nu acht jaar verder en wonen we in een ander land. Een land waar vrouwenvoetbal net zo populair is als dat van de mannen en de interesse bij de (kleine) meisjes enorm. Van die gelijkheid kun je natuurlijk enkel blij worden, dus trokken we — de ene al wat enthousiaster dan de andere — naar de plaatselijke voetbalploeg.

De eerste keer gewoon om te kijken, de tweede keer om een halfuurtje mee te trainen. Intussen zijn we twee volwaardige trainingen verder die in niets leken op de voetbalherinnering die al die jaren in m’n hoofd geprent zat. De meisjes waren hier duidelijk in de meerderheid en het ging er verbazingwekkend gemoedelijk aan toe. De vier trainers — voor twaalf voetbalmeisjes van Stina haar leeftijd — bleken correct, geduldig en vooral heel erg rustig. Dat het algemene volume hier in Zweden een serieus aantal decibels lager ligt dan in België wist ik al langer, maar werd hier op en naast het veld nogmaals bevestigd. Hier kunnen wij als gezin, willen we perfect integreren, nog veel van leren.

Matchen zijn er voorlopig niet, dat is nog even bang afwachten. In deze coronatijden zaten de weinige ouders die ter plaatse bleven, gedisciplineerd met minstens twee meter afstand tussen elkaar, rustig op een van de vele bankjes een boek te lezen of op hun smartphone te tokkelen. Hoe het verder evolueert zien we wel weer. Intussen zie ik Stina genieten als ze op het plein staat. Ze doet het voor het plezier, en voorlopig zonder prestatiedruk. Op training, maar ook in de tuin of op straat, met de vriendinnen uit de buurt. Zei ik al dat voetbal populair was hier bij de meisjes? Juist ja …

Groeten uit Zweden! Sara

NOG MEER COLUMNS VAN SARA:

• Groeten uit Zweden: “Ik heb het gevoel dat je de mensen in dit land makkelijker kunt vertrouwen”
• Groeten uit Zweden: “In Zweden maakt het niet uit of je een jongen of meisje bent”
• Groeten uit Zweden: “Ik zal m’n 40ste verjaardag niet snel vergeten”