Eerste hulp bij mama-twijfels: Mijn kinderen zijn tieners. Waarom vind ik dan nog steeds geen rust?

Lezeres Kathleen: “Mijn kinderen zijn intussen tieners geworden. Ergens had ik gehoopt dat het leven met grotere kinderen een stuk rustiger zou zijn waardoor er meer tijd zou zijn voor een soort ‘natuurlijke zelfzorg’. Helaas zijn de verantwoordelijkheden, de zorgen en de twijfels er niet minder op geworden. Hoe ga ik daarmee om?”

WELZIJNSEXPERTE ROMINA GEEFT RAAD

Hallo Kathleen,

Wat is het voor alle ouders herkenbaar: het vooruit dromen en hopen ‘dàn zal het wel wat rustiger zijn’, ‘als deze fase voorbij is, dan wordt het beter’, … Uiteindelijk is dit ook een manier om ons gaande en staande te houden.

Het moeilijke hieraan is, is dat het een beetje bedrieglijk is:
– ja, sommige dingen worden minder zwaar
– en ja, er komen andere soort zorgen bij

Fysiek vs. mentaal

Zo zul je natuurlijk wel merken dat de fysieke zorg, het constant lijfelijk aanwezig moeten zijn, het dragen, zeulen en sleuren zo goed als volledig wegvalt. Omdat we daarmee in het ouderschap stappen, denken en hopen we dan ook: ‘wanneer dit stuk weg is, krijg ik meer ruimte’.

“de zorg wordt minder fysiek, maar meer mentaal”

Na een tijd merk je uiteraard dat de zorg meer mentaal wordt, meer opvoedkundig. Zo wordt meer loslaten een uitdaging. ‘Kleine kinderen, kleine zorgen, grote kinderen, grote zorgen’ hoor je vaak. De kinderen gaan de wereld in, doen indrukken op, zijn onderhevig aan allerlei invloeden die buiten het gezin staan. Je mag gerust voor jezelf erkennen dat dit soort mentale inspanning voor onze vermoeidheid niet onderscheiden wordt van fysieke inspanning. Het geeft evenveel onrust en neemt evenveel ruimte in.

Zoals alle ouders heb je nood aan je eigen ruimte. Het eeuwige spanningsveld van het ouderschap: nabij zijn en samen genieten vs. afstand en alleen genieten. Geen van beide uitersten voelt goed en de realiteit houdt een constante wisselwerking in of een dynamische balans tussen beide polen: soms meer samen, soms meer alleen.

Hoe ga je ermee om?

De kunst om hier wat mee om te gaan, ligt volgens mij in een soort mozaïekje maken van verschillende kleine dingen:

1. Met wat steun / gezelschap bewust eens mogen balen! Ventileren, durven delen, durven huilen desnoods. Dat het punt waarop je hoopte door externe omstandigheden meer rust te vinden, er nu nog niet is. Je kunt het als een soort rouwen zien. Je doet jezelf en je welzijn een cadeau om dit te erkennen. ‘Verdorie, dit is echt anders dan ik hoopte, ik mag dit erg vinden’.

2. Zoeken naar hoe je intern meer rust en ruimte kunt maken voor jezelf. Hiermee bedoel ik manieren die niet enkel afhankelijk moeten zijn van je externe omstandigheden.
Enkele voorbeelden:

• Te midden van de drukte thuis kun je je aandacht even naar binnen richten, merken dat je aan staat, dat je spieren mogelijk gespannen staan, enz. Kies bewust om heel even innerlijk tot rust te komen. Dat kun je doen door je spieren lichtjes te gaan ontspannen.
• Jezelf steeds meer te ontslaan van stukjes verantwoordelijkheid. Als mens hebben we graag houvast. We denken graag (on)bewust in protocollen. ‘Bij dit kind is dit mijn takenpakket en verantwoordelijkheid’. Zo’n protocol vergemakkelijkt de zaak en geeft ons iets minder mentale ballast, maar in de realiteit is elk moment anders. Het ene moment vraagt dit kind veel van je, wat later kan hij al meer zelf. Soms vragen ze om beschikbaar te zijn voor hen, soms net niet. Misschien ben je gewoon om iets over te nemen of voor hen te doen dat vandaag niet nodig is?

Investeren op middellange termijn

Het vraag natuurlijk op korte termijn wat mentale schijfruimte om flexibel te gaan kijken:
– moét ik dit nu?
– moet ìk dit nu?
– moet ik dit nù?

Het is wel een nuttige investering waardoor je praktische en mentale ruimte vrijmaakt op middellange termijn.

Vergeef het jezelf vooral dat je nood hebt aan deze ruimte. Ik weet niet of dit bij jou zo is of niet, maar velen mogen dit niet voelen van zichzelf en geraken hierdoor nog verder van huis. Een innerlijke strijd tegen wat je voelt maakt je enkel meer moe.

“vergeef het jezelf dat je nood hebt aan deze ruimte”

Gelukkig voelt je lijf de normale nood aan rust, anders zou herstel nooit mogelijk zijn.
Aan jou om dit oké te (leren) vinden van jezelf en jezelf voldoende te waarderen dat je hier ook gedrag naar mag stellen.

Betrek je kinderen erbij

En misschien kun je hierin je kinderen betrekken? Door open te gooien waar jij nood aan hebt bijvoorbeeld. Verwacht natuurlijk geen applaus. Tieners blijven tieners natuurlijk. Maar weet dat je onder de oppervlakte zo iets heel waardevols bijbrengt: je leeft hen voor dat het belangrijk is je grenzen goed aan te voelen en je noden uit te drukken.

Je waardeert hen ook op door het (bijna) als volwassenen samen te bekijken en de mogelijkheid tot samenwerking op tafel te leggen. Wie weet geeft je oudste je spontaan een voetmassage? We zullen ook proberen niet opnieuw in de val van valse hoop te stappen natuurlijk. 🙂

Ik wens je veel uitzoek plezier, samen en alleen.

Liefs,
Romina

Zit jij ook met een vraag of twijfel rond het mama-zijn?

Dan is dit jouw kans. Bezorg ons je vraag hieronder en dan leggen wij ze voor aan onze expert.

ZEKER OOK LEZEN:

• Eerste hulp bij mama-twijfels: Hoe vind ik een gezond evenwicht tussen al mijn to do’s en tijd voor de kinderen?
• Eerste hulp bij mama-twijfels: hoe verdeel ik de aandacht tussen mijn twee kinderen?
• Eerste hulp bij Mama-twijfels: Ik ben helemaal op, hoe geraak ik hier weer uit?