Jana ruilde de ziekenhuiskamer in voor haar eigen gezellige woonkamer toen haar kindjes ter wereld kwamen. En dat beviel haar prima, meer zelfs: ze zou het iedereen aanraden.

“Ik kom uit een nest van vier kinderen en had altijd al een zorgende rol gehad binnen het gezin. Ik wist zeker dat Pepijn de liefde van mijn leven was, en was er ook van overtuigd dat ik hem als papa wilde. Toen onze beste vrienden hun zwangerschap aankondigden, wilden wij ook niet langer wachten. Het ging snel. We waren op fietsvakantie in de Balkan toen ik in een superette een zwangerschapstest ging kopen. Achteraf gezien een hilarisch tafereel. De Russische verkoopster zocht iemand die kon uitleggen in het Engels hoe ik het precies moest aanpakken, ik had immers nog nooit een zwangerschapstest gedaan. Toen die positief bleek, was ik door het dolle heen en een beetje van mijn melk. Daarom hield ik het nog een dag geheim, maar toen ik het tegen Pepijn vertelde, was ook hij heel gelukkig. Ons kleine wondertje groeide in mijn buik.

Ik vond het allemaal heel spannend, maar wilde niet té veel boeken lezen en ontweek negatieve verhalen, daar zou ik alleen maar bang van worden. Ik zocht wel een goede vroedvrouw en liet me bijstaan door een gynaecoloog. Over bevallen had ik helemaal nog niet nagedacht. Toen onze beste vrienden heel enthousiast vertelden over hun thuisbevalling, begon het idee ook bij mij te rijpen. Ik besprak het met mijn vroedvrouw, ze had een antwoord op al mijn onzekerheden en wist mij op alle mogelijke manieren gerust te stellen. Dat maakte dat ik nog meer zin had om in mijn eigen coconnetje te bevallen. Dat er net die lockdown was omwille van de coronapandemie speelde ook mee. Toen ook de gynaecoloog heel enthousiast bleek, en zelf twee keer voor een thuisbevalling had gekozen, wist ik het zeker: ik wilde thuis bevallen.“

Lezen over thuisbevallingen

“Mijn omgeving reageerde positief, maar ik kreeg ook veel vragen. ‘Wat als er iets misloopt?’, en ‘ben je niet bang?’ waren zowat de meest voorkomende. Natuurlijk stelde ik mij die vragen zelf ook. Maar vooraleer ik goedkeuring kreeg van vroedvrouw en gynaecoloog werd ik grondig onderzocht. Bij de minste twijfel zou ik toch in het ziekenhuis moeten bevallen. Ons huis werd op voorhand gescreend: er werd bijvoorbeeld gekeken of er veel trappen waren en langs waar ik geëvacueerd kon worden indien nodig. Bovendien woonde ik vlak bij het ziekenhuis, in het slechtste geval zou ik er snel zijn. Ik las over thuisbevallingen en werd steeds zekerder van mijn stuk. In heel wat landen is er niet de medische hulp zoals die hier is, en vrouwen bevallen er ook probleemloos.

Een epidurale is niet mogelijk bij een thuisbevalling, dat word je meteen duidelijk gemaakt, maar dat wilde ik hoe dan ook niet. Ik wilde de bevalling zo natuurlijk mogelijk en geen klinische kamer en medicatie. Ik luisterde podcasts en las me in, en dat overtuigde me alleen maar meer. Een vrouwenlichaam is voorzien op bevallingen en maakt vanzelf pijnstillende hormonen aan. En tijdens een zwangerschapscursus leerde ik onder andere hoe zo’n bevalling werkt en welke ademhalingstechnieken te gebruiken. Dankzij de juiste technieken leerde ik hoe ik ‘in de pijn kon duiken’ en welke houdingen beter werken. Ik heb veel gehad aan hypnobirthing.”

Massages en pianomuziek

“Mijn eerste bevalling was meteen een prachtige ervaring. Het duurde lang, maar ik kon goed om met de pijn die in golven kwam. Pepijn bood mij eten aan en masseerde urenlang mijn onderrug, terwijl de vroedvrouwen – ze waren met twee – mij zo goed mogelijk begeleidden, en me tegelijkertijd mijn ding lieten doen. Ze hielden net als in het ziekenhuis de hartslag van de baby in de gaten, ik voelde mij op geen enkel moment onveilig. Toen mensen buiten om 20 uur buiten applaudisseerden voor de mensen in de zorg, ademde ik mijn weeën weg. Op de achtergrond speelde pianomuziek, het was bijna idyllisch. Ik kon rondlopen, douchen of naar het wc gaan wanneer ik er zin had.

Otto was er na twee uur persen nog niet. In het ziekenhuis zouden ze al lang een vacuümpomp gebruikt hebben of geknipt hebben. Op podcasts hoorde ik hoe er in ziekenhuizen veel te snel wordt geknipt. Toch namen ook mijn vroedvrouwen geen onnodige risico’s: toen ze zagen aan Otto’s hartslag dat hij moe werd en ik zelf ook heel vermoeid was, kreeg ik twee opties.We zouden in een ambulance naar het ziekenhuis worden gevoerd of de vroedvrouw moest een knipje zetten. Uiteraard koos ik voor dat laatste. Daarna ging het heel snel. Het moment dat Otto op mij werd gelegd, was magisch. We kropen met drie in bed en kregen de tijd om gezellig bij elkaar te zijn, we waren gewoon in onze vertrouwde omgeving. Dat was zo rustgevend: ik kon gewoon naakt liggen en Otto de kans geven om te leren drinken. De vroedvrouwen kwamen de dagen erna dagelijks langs, ik kreeg de nodige zorgen en kon veel vragen stellen. Op mijn gsm hield ik een lijstje bij met wat ik wilde weten.

En die steun was belangrijk. Veel vrouwen denken net als ik veel na over de bevalling, maar vergeten dat het erna eigenlijk nog meer uitzoeken is. Omdat ik te veel melk produceerde, kreeg ik een borstontsteking die verergerde tot een borstabces. Ik moest na drie weken naar het ziekenhuis om het te laten verwijderen. ‘Dit is veel pijnlijker dan bevallen’, heb ik daar geroepen (lacht).”

Mooiste dagen uit mijn leven

“Toen ik zwanger was van Zenne, was er geen twijfel over: ik wilde opnieuw thuis bevallen. Deze keer was het nog mooier omdat ik wist wat mij te wachten stond. Ik koos voor een onderwaterbevalling, er stond een zwembadje in de woonkamer en de sfeer was gemoedelijk. Otto kon er in principe bij zijn om zijn zusje te verwelkomen, maar ik koos er bewust voor om dat niet te doen. Ik zou zelf de hele tijd bezig zijn met zijn noden en me niet 100% kunnen focussen op de bevalling. Zenne was er veel sneller dan haar broertje, na een kwartier persen zagen we haar schattige snoetje.

De reden waarom ik dit interview geef? Ik vind dat iedere vrouw zo’n mooie bevalling verdient. In de media worden vrouwen bang gemaakt voor de pijn. We zien een Rachel in Friends die heel hard schreeuwt en we horen veel horrorverhalen, terwijl een kindje ter wereld brengen net een magische ervaring kan zijn. Onlangs las ik een artikel met als kop ‘Thuis bevallen is levensgevaarlijk‘. Dat vind ik zo ontzettend jammer. Natuurlijk moet je eerst onderzocht worden door gynaecoloog en vroedvrouw, en is het belangrijk dat jij en het kindje gezond zijn. En natuurlijk moet je naar het ziekenhuis wanneer het mis dreigt te gaan. Maar in het ziekenhuis kan het net zo goed foutlopen als thuis. Er zijn veel vrouwen die net als ik gezond leven en geen gezondheidsklachten hebben. In zo’n geval kan het volgens mij echt wel. Meer zelfs: ik zou er mijn levensmissie van willen maken om vrouwen te doen inzien dat bevallen geen horrorervaring hoeft te zijn. Als Otto en Zenne wat groter zijn, wil ik graag een opleiding volgen tot doula, iemand die vrouwen bijstaat tijdens de bevalling. Want als er iets is wat ik alle vrouwen gun, dan is het wel zo’n prachtbevalling als de mijne.”

Meer over bevallingen:

• Dé essentials die je best voor je bevalling koopt
• Goede vraag: wat is een stortbevalling?
• Een knip tijdens de bevalling: alles wat je moet weten

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief (onderaan de homepage) om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!